Pedagogisch? Dat woord bestond vroeger niet denk ik....

Dit is een foto van mijn eerste klas van de lagere school, groep 3 voor de Nederlanders. Dit moet dus 1962 of 1963 geweest zijn...

Mijn ouders namen ons gezin in de zomer altijd voor vier weken mee naar de bossen, want we woonden zelf vlak bij de zee. Klein detail: we kwamen altijd pas terug als de school al een week begonnen was. Ik kwam dus een week later dan de andere kinderen in het eerste terecht. 

De eerste week was waarschijnlijk alles al uitgelegd, en ik wist dus van niks. Als de juffrouw dan zei: 'Pak je kleurpotloden!' Dan zat ik verschrikt te kijken en gaf de jongen die naast me zat, Noud Neervoort, vlug een paar potloden aan mij. Hij kreeg daar straf voor. In de eerste klas was je stil. Punt. 

Ik had per ongeluk al leren lezen en schrijven toen ik vier was, want ik wou alles wat mijn grote zus deed ook doen. Ik wist dus dat een zin met een hoofdletter begon en dat namen met een hoofdletter begonnen. Ik deed dat dus ook consequent. Maar.... de juf had ons nog geen hoofdletters geleerd natuurlijk... Het werd allemaal fout gerekend. 😳

Mijn ouders waren dan ook zeer teleurgesteld met mijn eerste rapport... Hoe kon dat nou? Slechte punten voor lezen, slechte punten voor schrijven...

Opgegroeid in de stad? Of toch op het platteland?

Ik ben opgegroeid in een flat... In een nieuwbouwwijk... In Den Haag... Kijk op de foto's... Niet te doen toch? We woonden vierhoog, en moesten zeven trappen op om thuis te geraken... Geen lift! Wat een rotjeugd, zou je zeggen... Maar dat is toch niet waar!

Tussen de flatgebouwen was aan de achterkant een gemeenschappelijke tuin, met schommels en een zandbak en klimrekjes, dus daar speelden we vaak. 

Voor de flats waren brede stoepen, met grote tegels, waar we prachtige hinkelbanen konden tekenen, dus daar speelden we vaak.

Maar waar we het meest speelden? Dat was aan de overkant van de straat... Daar begon namelijk het platte land, Wateringen. Daar was een wei met koeien, ergens stond een paardje, er was zelfs een varken! Maar daar was ik een beetje bang van... 's Winters trokken we thuis onze schaatsen aan, staken de weg over en schaatsten zo lang we maar wilden... Je kon het hele Westland door als je dat wilde... 

Kleuters, kerken, vluchtelingen... Alles draait in de soep...

Ik las onderstaand artikeltje bij iemand op Facebook. Ze schreef het over het kleuteronderwijs. Maar geldt het niet even goed voor onze kerken? Ons vluchtelingenbeleid?

Soep

Al jarenlang kook ik soep. Lekkere groentesoep. Niks mis mee.

Een paar jaren geleden kwam er een kennis die zei: “Schrijf het eens op, hoe je die soep maakt” .

Ik vond het een goed idee, en ik noemde het “protocol voor soep”.

Als ik soep ging koken, deed ik dat precies volgens mijn protocol.

Toen kwam er iemand die zei: “als je nou eens precies opschrijft wat je erin doet, dan kun je de ingrediënten afvinken op een lijst”.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik noemde de lijst “ Huffels”, en vergat niets toe te voegen. Het kostte wel meer tijd, maar dat nam ik maar voor lief.

Als ik eens van huis moest, vroeg ik één van de kinderen in de soep te roeren. Dat ging prima. Toen zei mijn dochter: “ Mam, je moet opschrijven wanneer je precies roert, hoelang, en hoe vaak”.

“Dat is goed”, zei ik, en ik noemde het de “soep-rapportage”. Voortaan schreef ik eerst een overdracht voordat ik de deur uitging.

Mijn buurman, die bij de vrijwillige brandweer is, kwam langs. Hij vroeg of ik wel dacht aan de veiligheid. “Houd je wel aan de voorschriften, voor je het weet heb je de vlam in de pan”.

Daar had ik wel van gehoord, dus ging ik op cursus brandveiligheid, en, om het meteen maar goed te doen, leerde ik ook EHBO en reanimatie. We hadden die week geen tijd voor de soep.

Na de scholing, waarvoor wij een certificaat kregen, hoorde ik dat niet iedereen zomaar mee mocht helpen met mijn soep. Men moest bevoegd en bekwaam zijn. Ik noemde de nieuwe regels de BIG registratie: Bijzondere Instructies Groentesoep. Voortaan werd eerst bekeken of men een certificaat had voor er geroerd mocht worden. Helaas mochten mijn kinderen niet meer helpen. Maar we vormden een gespreksgroep, we evalueerden, controleerden, en hielden team-overleg. En als er tijd over was, maakte ik gauw nog wat soep.

Toen kwam mijn tante eens langs. Ze was op vakantie geweest, en had iets nieuws geleerd: JCI.

“Dat betekent: Je Controleert Intensief”, zei ze. “Er zijn lijsten over hoe groot de pan moet zijn, hoe lang de pollepel, de potjes voor de ingrediënten, en richtlijnen voor de inrichting van de keuken”. “Ook mag je niet je keukenschort meer aan, maar moet je in je eigen kleding soep maken, dat is huiselijker”.

“En hier heb ik lijsten voor de rapportage, het links- of rechtsom roeren, het vet-percentage, de calorieën, en natuurlijk de protocollen, de BIG-registratie, de observatielijsten, en de veiligheid- certificaten.” “En al deze lijsten worden periodiek gecontroleerd en ge-update”. “En we hebben een accreditatieplan, dat wil zeggen dat we bij elkaar in de pan gaan kijken”. “we houden evaluaties, en intervisies, kortom, aan álles wordt gedacht!”

U begrijpt, dit is allemaal erg handig, en er is veel voor te zeggen.

Maar ik denk wel tijdens het invullen van al die lijsten: “ Wie bekommert zich nog om de soep ?”

Greet Houweling.

Het geheim van afvallen...

Update 10-01-2016

Ik heb de feestdagen met glans doorstaan! Niet bijgekomen. Cool hè!

Ik ben ondertussen al meer dan 27 kg afgevallen. Nog 10 kg te gaan, dan ben ik tevreden. Maar dan stop ik niet met gezond eten! No way!!!

Ik voel me zo ontzettend veel beter dan een half jaar geleden, toen ik begon...

Het is wel eigenaardig dat ik steeds mensen op me af krijg die me zeggen wat ik veel beter kan doen dan op calorieën letten... 

De een zegt: Doe eens een ontgiftingskuurtje! 

De ander zegt: Stop eens met brood, dan ga je pas afvallen! Zo lang je brood eet gaat het niet lukken... 

Nog een ander zegt: Alleen rauwe groente en fruit, meer mag je niet eten!

Komaan, ik ben in zes maanden 27 kg afgevallen, niemand hoeft mij te zeggen wat ik moet doen....

Lees hier onder hoe ik begon en nog steeds doorga 😎

Afvallen... Tja, ik heb dat nogal eens gedaan... Twee keer zelfs dertig (30!) kg...

En het kwam er helaas ook steeds weer bij :(

Nu ben ik weer bezig met afvallen. Geen crashdieet, zoals ik vroeger deed, want dan komt het er gewoon weer bij als je stopt. Ik ben nu iets meer dan 16 kg afgevallen, dus ik ben ongeveer op de helft.
Hoe doe je dat???? Vragen ze me... Nu ga ik mijn geheim dus maar onthullen. Het is niets nieuws. Het is eigenlijk een eeuwenoude volkswijsheid. Jullie gaan er niet blij mee zijn. Hier komt het. Het is:

Ieder pondje gaat door het mondje

Flauw hè! Maar het is gewoon zo! Uiteindelijk is het gewoon zo!

Ik eet gewoon, zodat ik het echt lang (hopelijk altijd) kan volhouden deze keer.

Wat ik eet? Heel eenvoudig:

• 's morgens twee kleine, donkerbruine, boterhammen met mager beleg (Nordlander van Christiaens is een aanrader! Geen hongergevoel!)
• tussendoortje magere yoghurt
• 's middags twee kleine, donkerbruine, boterhammen met mager beleg
• tussendoortje appel
• 's avonds twee of drie kleine aardappelen, heel veel gekookte of gestoomde of rauwe groente (bloemkool, broccoli, sla, spinazie, wortelen, pompoen, courgette, enz. GEEN peulvruchten) en een klein stukje gegrild vlees of vis (grillpan van Ikea:  € 9,95)
• tussendoortje een of twee  appels
• Heel veel drinken. Koffie en thee, allebei zonder melk en suiker natuurlijk, en water.

Als we een keer uit eten gaan, neem ik een steak met sla, of een grote salade met kip of zalm.... Dit is voor mij best vol te houden. Hopelijk deze keer voor de rest van mijn leven. Ik houd jullie op de hoogte :)

Zomaar even een overpeinzing...

Waarom zijn de huizen ook alweer zo duur in en rond Brussel?
Oh ja, daar is werk, dus komen er veel mensen uit Limburg en de Vlaanders hier wonen...
Zijn dat dan economische vluchtelingen?
Hebben we nu een hekel aan ze?
Gaan we nu actie voeren om ze terug naar hun eigen streek te sturen?

Hoe overleefden we dat allemaal???

Dit is een telefooncel. Ja, ik weet het, dit gaat dus over de tijd van toen de dieren nog konden spreken....

Ik zat net even te chatten met mijn oudste zoon, en ineens kwam het ter sprake: Ik kan me er niets meer bij voorstellen! Hoe overleefden we zonder gsm? Ik moet er niet meer aan denken zeg!

Het was april 1981. We woonden nog maar twee maanden in een nieuw dorpje. Winksele-Delle.
Henri was 5 en Johan was 3. Francien was nog niet geboren. En toen kreeg Theo hevige buikpijn. We hadden geen telefoon, geen auto, niks.... Dus ik heel verlegen naar de ene buurvrouw, een boerin honderd meter verderop, en vroeg verlegen of ze een huisdokter wist. Ja hoor, dat wist ze! Dokteres Nijs, die moesten we hebben! Dat was de dochter van een professor! Een heel verstandige! Of ik dan even mocht bellen? Nee, dat ging niet, want ze had geen telefoon... De boer aan de andere kant, die had wel telefoon! Ga het daar maar even vragen!

Ik heel bedeesd (JA, ik was toen nog heel verlegen) naar de buren aan de andere kant. Allemaal met de twee jongetjes  natuurlijk, want Theo lag boven ziek op bed. Ja, daar mocht ik bellen. Gelukkig, de dokter zou komen!

Ze arriveerde. Een heel vriendelijke jonge dokter. En ze zei: "Hij moet naar de Spoed! Dat is waarschijnlijk een appendicitis!" En ze vertrok weer...

Wat nu? Nog steeds geen telefoon en geen auto. Ik kon toch niet weer bij de buren aankloppen? Dus... Naar de telefooncel bij de kerk. Weer met de twee jongetjes natuurlijk. Naar Fred en Lut en Wijnie gebeld... Gelukkig! Die waren thuis! Lut wilde wel komen babysitten, en Wijnie wilde haar wel tot bij ons brengen en gelijk Theo en mij naar het zkh in Leuven brengen.... Oef... Dat was het....

Ik kan me er niets meer bij voorstellen! Hoe overleefden we zonder gsm? Ik moet er niet meer aan denken zeg!

Die andere keer dan? Het was 1978. Theo zat zonder werk en moest elke dag gaan doppen, dat was zo in die tijd. We woonden op de Vismarkt in Leuven. Het was oudejaarsdag en Theo ging 's morgens zijn stempel halen. Hij kwam gehaast terug en zei: "Ik moet werken. Die man van dat restaurant zit buiten in de auto te wachten. Hij zei dat ik om een uur of 2 wel klaar zou zijn!"

Gelukkig logeerde mijn schoonmoeder bij ons en was ik niet alleen met de kinderen... Want wie er ook thuis kwam, Theo niet... Naïef waren we toen... 2 uur weer klaar? Ja, maar niet 's middags natuurlijk.... 's Nachts om 4 uur ofzo kwam hij doodmoe thuis.... En we hadden geen telefoon, geen gsm, dus hij had ons niet kunnen bellen...

Ik kan me er niets meer bij voorstellen! Hoe overleefden we zonder gsm? Ik moet er niet meer aan denken zeg!

Moederdag - verdrietige dag....

Ik ben 59, dus eigenlijk ben ik helemaal niet zielig meer... Heel veel mensen van mijn leeftijd hebben geen moeder meer.... Dus... Stel je niet aan!

Maar vanaf wanneer is het dan eigenlijk niet zielig meer? Ik kan er nu nog om huilen... Nog steeds... Ik was 16, mijn moeder 51... Dus nu toch al 43 jaar geleden... En toen mocht ik dus huilen, maar deed ik het niet, niet genoeg... Uitgesteld rouwgedrag noemen ze het...

Ach, ik wil gewoon iedereen die geen moeder meer heeft, veel sterkte wensen... Volgens mij gaat het nooit helemaal over, dat gemis. En huil maar even. Heel normaal hoor! Ik heb niet zo heel veel foto's van mijn moeder, maar hieronder toch een paar!

De Regenboog

Het verhaal van Noach en de zondvloed is voor mij heel bekend. Zo vaak gehoord, zo vaak gelezen... Nu ik op de ETS zit, ben ik de Bijbel een beetje anders aan het lezen. Ik let meer op details, en kijk vers per vers wat me opvalt. Ik zit nu in het vierde jaar, wat eigenlijk het eerste jaar is  :)  We zijn dus bij Genesis. En dan lees je dit:

Genesis 9: 12 En God zei: Dit is het teken van het verbond dat Ik geef tussen Mij en u, en alle levende wezens die bij u zijn, alle generaties door tot in eeuwigheid:

13 Mijn boog heb Ik in de wolken gegeven; die zal dienen als teken van het verbond tussen Mij en de aarde.
14 Het zal gebeuren, als Ik wolken boven de aarde breng en de boog in de wolken gezien wordt,
15 dat Ik aan Mijn verbond zal denken, dat er is tussen Mij en u en alle levende wezens van alle vlees. Het water zal niet meer tot een vloed worden om alle vlees te gronde te richten.
16 Als deze boog in de wolken is, zal Ik hem zien, en denken aan het eeuwig verbond tussen God en alle levende wezens van alle vlees dat op de aarde is.
17 God zei dus tegen Noach: Dit is het teken van het verbond dat Ik gemaakt heb tussen Mij en alle vlees dat op de aarde is.

Mooi, heel bekend ook, en altijd als ik de regenboog zie, denk ik aan het Verbond. Dat wel. Maar gisteren las ik het nog eens heel goed door, en toen viel me vers 16 ineens op: Als deze boog in de wolken is, zal Ik hem zien, en denken aan het eeuwig verbond tussen God en alle levende wezens van alle vlees dat op de aarde is. En dat raakte me in mijn hartje :) Echt, ik weet dat God aan ons denkt, maar als de regenboog er is, denkt Hij nog eens extra, heel speciaal aan ons!

En het leukste is dat ik gisteren twee keer de regenboog heb gezien! Een keertje 's middags, en nog een keertje 's avonds.Ik kijk nu op een nog veel dankbaardere manier naar de regenboog!

Message in a bottle :'(

Stom boek. Stomme Therese...

En ja, ik had de film al ooit gezien, maar films laten nooit veel indruk bij me achter, dus ik was het verhaal allang weer vergeten...

Johan had me gewaarschuwd: "Het loopt slecht af... En daar hou je niet van..." Ik ging het toch maar lezen.



Het loopt slecht af????? Het begint slecht!!!! Wat had ze gedacht? Ze vindt een brief in een fles. De brief is een liefdesverklaring van een man aan zijn overleden vrouw. En wat doet ze? Ze publiceert die brief in een veelgelezen tijdschrift. en alsof dat niet erg genoeg is, nee, ze gaat die man ook nog eens zoeken, want een man die zoveel van zijn vrouw heeft gehouden, die wil ze ook wel... Stom wijf.

Hij woont wel 1500 km bij haar vandaan, maar niets houdt haar tegen...

Ze vindt hem dan ook nog, en... doet net alsof het dan heel toevallig is, die ontmoeting... Ze begint een relatie met hem, zegt nog steeds niets over de brief in de fles, is nooit van plan geweest om haar eigen leven op te geven en naar zijn plekje te verhuizen, en alsof dat allemaal niet erg genoeg is, stelt ze ook nog eens haar zoon aan hem voor.... En dat klikt....

Ja, en dan komt hij er achter en is boos... Duh!

Daar had het boek van mij mogen stoppen, dan vond ik het nog goed geëindigd ook. Behalve dan voor de zoon Kevin. Voor hem vond ik het wel erg... En voor de vader van Garrett, Jeb, voor hem vond ik het ook erg...

Maar nee hoor, het eindigt nog veel dramatischer. Op de dag dat hij haar een brief in een fles opstuurt met de post, om te zeggen dat hij haar vergeeft en niet zonder haar kan, verdrinkt hij....


Bluh. Stom boek. Stomme Therese...

Arme Jeb. Arme Kevin.

Onder de appelboom

Ik kwam thuis, het was
een uur of acht en zeldzaam
zacht voor de tijd van het jaar,
de tuinbank stond klaar
onder de appelboom

ik ging zitten en ik zat
te kijken hoe de buurman
in zijn tuin nog aan het spitten
was, de nacht kwam uit de aarde
een blauwer wordend licht hing
in de appelboom

toen werd het langzaam weer te mooi
om waar te zijn, de dingen
van de dag verdwenen voor de geur
van hooi, er lag weer speelgoed
in het gras en verweg in het huis
lachten de kinderen in het bad
tot waar ik zat, tot
onder de appelboom

en later hoorde ik de vleugels
van ganzen in de hemel
hoorde ik hoe stil en leeg
het aan het worden was

gelukkig kwam er iemand naast mij
zitten, om precies te zijn jij
was het die naast mij kwam
onder de appelboom, zeldzaam
zacht en dichtbij
voor onze leeftijd.

-Rutger Kopland

Ik las dit en ik dacht: "Als ik zo mooi zou kunnen schrijven, had ik dit geschreven..."

Het gaat namelijk over mij... over ons...

http://demooistegedichten.wordpress.com/

Slaven uit het oosten...

Je woont in Polen, Roemenië of noem maar op. Je kunt daar geen werk vinden. Je schrijft je in als zelfstandige en wordt ingehuurd door een aannemer. Hij stuurt je naar België en daar word je aan het werk gezet. Nee, geeneens in de prostitutie hoor, gewoon, in de bouw. Helemaal legaal. Je werkt 6 tot 7 dagen op 7, en dat 10 tot 12 uur per dag. Je krijgt een bedrag per karwei, want je bent zelfstandige, die krijgen geen uurloon hè, die krijgen een bedrag per karwei. Als je het bedrag zou delen door het aantal uren werk, kom je op een hongerloontje. Honger heb je echter niet, want je krijgt eten, soms van lieve buurtbewoners, soms van je 'hoofdaannemer' en die zorgt ook voor een slaapplaats. Een matras in een van de vrachtwagens. Of als je geluk hebt, ergens in een oude caravan. Wel samen met nog een stuk of tien andere 'zelfstandige' Polen. Of Roemenen. Of noem maar op.

Overdrijf ik als ik dit moderne slavernij noem?

Als we het dan toch over huidskleur hebben....

Ja, als we het dan toch over huidskleur hebben, dan wil ik dit ook nog even kwijt.

Je leest in boeken vaak over mensen met een olijfkleurige huid. En op de een of andere manier weet je eigenlijk best wat er bedoeld wordt. Maar toch.... Als je in een winkel olijfkleurige verf koopt, krijg je weer iets heel anders, en echte olijven? Die kennen we allemaal hè!

Olijfoliekleurige huid, klinkt dat?

Misschien moeten we eens wat beter op onze taal letten!!!!

Bijvoorbeeld het woordje huidskleur....

Gisteren vroeg Sjoerd (zes jaar): "Oma, waarom gaat Nikitia met Sien mee?"
Ik zei: "Omdat het zusjes zijn."
Sjoerd: "Hoe kan dat nou? Nikitia is bruin en Sien is huidskleur!"

Ik vertelde hem dat dat niet klopte, dat dat woordje echt fout was, hoewel het wel een normaal Nederlands woord is dus. Ik vertelde hem dat Nikitia een bruine huidskleur heeft en Sien een witte huidskleur.

Maar zeg nou zelf, als je ondergoed in huidskleur zoekt, is dat dan bruin? Nee! Geel? Nee! Zwart? Nee! Dan is het zo'n vieze beigeachtige vale onbestemde kleur, zoals de huid van de gemiddelde witte mens...

We generaliseren, gaan er vanuit dat dat de 'normale' huidskleur is.... Of vinden jullie van niet!
En zeg nou zelf, welke pop is het mooiste? Die met huidskleur, of die met huidskleur?????

Ik vind die met huidskleur het mooiste....

Oh ja, voor alle duidelijkheid, Nikitia is geadopteerd :)

De oorzaak voor alle problemen in de wereld ligt helemaal niet aan de politici.........

In tegenstelling tot wat veel mensen denken, ligt de hoofdoorzaak van de problemen die er zijn niet op het politieke, economische, sociale of het ecologische vlak.

Nee, de hoofdoorzaak van bijna alle problemen die er zijn, ligt op het morele vlak. Al het individualisme, het egoïsme en het vertellen van onwaarheden zouden ophouden en als in plaats daarvan iedereen zijn naaste zou liefhebben als zichzelf, dan zouden vele moeiten in één klap opgelost zijn.

Dan zou er geen onrechtvaardigheid meer zijn, geen sociale strijd en ook het vluchtelingenprobleem zou geminimaliseerd worden. Vrede en broederschap tussen landen en volken zouden dan dichtbij zijn, en op het persoonlijke vlak zouden er minder problemen zijn en meer geluk in gezinnen en zelfs in de hele samenleving.

Maar om dit te bereiken moet het hart van de mens veranderd worden. Niet onze buurman, onze chef, onze huwelijkspartner of onze kinderen moeten veranderen; nee, ons eigen hart moet radicaal veranderen. Het is een illusie te denken dat we nog wel wat kunnen verbeteren aan onszelf.

Onze dagtekst (Jeremia 17: 9 en 10a*) geeft aan dat het probleem in ons hart ligt en dat het 'repareren' van verkeerd gedrag volkomen zinloos is, omdat we steeds weer in dezelfde fout vallen. Om radicaal en blijvend te veranderen, moet een mens nieuw leven krijgen uit God. Alleen iemand die dit Goddelijke leven bezit, is in staat om blijvend te leven naar Gods norm. Dit leven, het eeuwige leven, biedt God ons aan, als wij ons bekeren tot Hem en Zijn Zoon Jezus Christus als onze Verlosser aannemen. Wie in Hem gelooft en Zijn verzoeningswerk aanneemt, ontvangt, zoals Johannes 3: 16** zegt, het eeuwige leven, een leven dat aan Zijn heiligheid beantwoordt en ons in staat stelt, lief te hebben.

Bron: Het Goede Zaad, Postbus 260, NL-7120 AG Aalten

* Jeremia 17: 9 en 10a: 
Arglistig is het hart, boven alles, ja, ongeneeslijk is het, wie zal het kennen?
Ik, de HEERE, doorgrond het hart

** Johannes 3: 16:
 Want zo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat ieder die in Hem gelooft, niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft.

Nieuwe website waar je nou echt niet blij van wordt....

Gisteravond attendeerde iemand ons op een nieuwe website. Een trieste website. Een website van christenen die menen dat ze de taak hebben andere mensen te waarschuwen. Oké, is ook belangrijk, dat we waakzaam blijven. Natuurlijk. Maar deze website is zo triest... Alleen maar negatief. Er gaat helemaal niets positiefs van uit.... Ik vind het zo jammer dat mensen daar hun tijd, geld en energie aan verspillen.

Er zijn geen namen te vinden van de beheerders van de website, dus wat doe je dan? Je begint te raden en ja, we hebben toch al minstens drie koppels kunnen 'ontmaskeren'. Kwestie van 'stokpaardjes' en 'events' en 'sprekers' enz. even te ontleden.... Jammer dat zij zich nu met dit soort dingen bezig houden. Gezonde Vlaamse organisaties de grond in boren. Toffe activiteiten de grond in boren. Met een waarschuwend vingertje staan wijzen naar mensen die TENMINSTE NOG WAT DOEN!!!

Er worden zelfs namen van mensen genoemd :(

Wel laf eigenlijk, om dit anoniem te doen. Toch?

Ha, en je denkt dat ik nu die website ga noemen? No way! Geen reclame voor dit negatieve!

Dan maak ik liever reclame voor een website van jonge, positieve, actieve, christenen! Neem maar eens een kijkje op Breeze.be, daar word je tenminste vrolijk van en daar word je door opgebouwd en niet afgebroken!

Hudson Taylor

James Hudson Taylor - die de inlandse zending in China stichtte - wordt wel genoemd 'De man die God geloofde'. Dit onvoorwaardelijk geloven in de trouwhoudende God der beloften is kenmerkend voor heel zijn leven. Hij leerde dit niet uit een boekje, hoewel het hem wel door zijn voorgeslacht was voorgeleefd, maar hij mocht en moest het leren in de praktijk van elke dag; eerst in Engeland en later meer en meer in China.

Als kind heeft Hudson ernstige indrukken en is hij vol van de dingen van God. Graag gaat hij met zijn vader uit preken. Maar dit alles vernieuwt het hart van de jongen niet. Langzaamaan begint zijn ernst te verminderen; zijn kindergeloof raakt hij helemaal kwijt. Zes jaren lang, van elf tot zeventien, probeert hij zo nu en dan zich te bekeren, en zijn vroegere geloof terug te krijgen, maar hij wordt ongeloviger, en verleidingen krijgen meer en meer vat op hem.

Wanneer hij merkt dat hij steeds dezelfde blijft, ondanks al zijn inspanningen om zich tot een kind van God te maken, denkt hij uiteindelijk: ik zal toch wel verloren gaan; laat ik daarom maar zoveel mogelijk van de wereld genieten, nu het nog kan!



In die tijd gaat hij op de plaatselijke bank werken. De veilige sfeer van thuis wordt ingeruild voor de verleiding van het 'volle leven'. De meesten die daar werken, geloven amper of niet. En Hudson komt onder hun invloed. Stille tijd wordt meer en meer verwaarloosd en de dingen van de aarde krijgen meer en meer aantrekkingskracht voor de jongen. In Bijbellezen heeft hij geen zin meer, en hij wil het eigenlijk ook wel graag geloven dat er geen eeuwigheid is, dan hoeft hij tenminste niet meer bang te zijn voor God en de hel, waarvoor zijn geweten hem waarschuwt.

Maar zijn onrust groeit. Iedereen in huis merkt het, maar niemand kan hem helpen. Met zijn vier jaar jongere zus, Amalia, praat hij er in die tijd nog het meeste over. En zij gaat dagelijks drie keren voor zijn redding bidden.

Op een dag heeft hij niets te doen en zit hij in de boekenkast van zijn vader te snuffelen, met de bedoeling een interessant boek te vinden. Hij vindt niets.

Opeens ziet hij een bundeltje evangelietraktaten. Ze zien er aantrekkelijk uit. Hij denkt: Er staat vast wel een mooi verhaal in, en als het preekgedeelte begint, stop ik.

Hij begint ongeïnteresseerd te lezen en in wanhoop gelooft hij in ieder geval niet dat er voor hem nog zaligheid is, als er al zoiets als zaligheid bestaat! Hij heeft er ook geen zin in om ernstig te worden. Maar terwijl hij daarin leest, wordt hij getroffen door de zin: "Het volbrachte werk van Christus."

Dan komen met kracht de woorden: "Het is volbracht" hem voor de geest. Hij denkt: wát is er volbracht? En direct antwoordt hij zelf: een volle en volkomen verzoening en voldoening voor de zonde. De schuld is betaald door de Plaatsbekleder; Christus is de Verzoening voor onze zonden, en niet voor de onze alleen, maar ook voor de zonden van de hele wereld.

Dan komt de gedachte in hem op: als het hele werk volbracht is, en de hele schuld betaald is, wat is er dan voor mij nog te doen? En zo daagt de vreugdevolle overtuiging - door de Heilige Geest in zijn ziel geworpen - dat er in de hele wereld voor hem niets meer te doen is, dan op zijn knieën te vallen en deze Zaligmaker en Zijn zaligheid aan te nemen, en Hem voor eeuwig te prijzen.

Korte tijd later pakt hij een boekje van de tafel, in de veronderstelling dat het van hem is, omdat het precies op zijn boekje lijkt. Wanneer hij het opent, blijkt 't het dagboek van zijn zus te zijn. Zijn oog valt op een paar regels, waar zijn zus heeft geschreven dat ze dagelijks zal bidden totdat God haar broer zal hebben bekeerd. De datum van het dagboek is precies een maand voordat het metterdaad gebeurt.

Dit alles werkt eraan mee dat hij vanaf het begin van zijn geestelijk leven er zeker van is dat Gods beloften erg reëel zijn en dat gebed werkelijk iets uitwerkt bij God, zowel voor onszelf als voor anderen.

Bron: Refoweb.nl

Een beetje uitleg....

Over Ierland
Als je op bovenstaande link klikt (dus op de oranje woordjes 'Over Ierland' klikken) begrijp je waar ik het over heb. Henri, onze oudste zoon, en Leda gaan met hun gezin naar Ierland, volgend jaar. Wij hebben het daar best moeilijk mee, dat mogen jullie wel weten. Vooral ook omdat onze dochter Francien met Tjipke en hun gezin in Canada wonen...En ik ben niet zo iemand die gelijk met haar gevoelens te koop loopt, daarmee dat ik dus vraag op Facebook te reageren, en niet in 't echt....

gospel is lost

gospel-is-lost
mooi liedje, speciale titel en grappige datum.
klik maar eens op de bovenstaande link (de oranje woordjes 'gospel-is-lost' onder de foto)!
maar of het hondje ondertussen gevonden is weet niemand :-(

Pffff, wat is me datte...

Dat is me ook wat, veranderen ze alles zonder het eerst aan mij te vragen! Geluk dat er nog ridders zijn! Ik vind het wel raar, ik ga zo meteen even zoeken hoe het verder allemaal in elkaar zit, maar ik kan nu in elk geval weer in mijn eigen blog! Dank je Constantinus Von Helsing :-)

Een kop vol snot en een hart vol smart :-)

Ik ben verkouden. Ach je kent het wel, neus verstopt, koppijn, hoesten, jeukende ogen enz.
Niks om je druk om te maken, maar je voelt je wel zielig. :-(
's Morgens is het eerste wat ik doe altijd een stukje lezen van Corrie ten Boom. En vandaag was het dit stukje, toepasselijk hè!


7 maart


"Mag ik bidden voor de kleine problemen in mijn leven, of alleen voor de grote?"
Op een dag, toen ik erg verkouden was in het concentratiekamp, bad Betsie, mijn zuster, om een zakdoek voor mij. We lachten om de dwaasheid van dat gebed, maar een paar minuten later  kwam er een vrouw met een zakdoek voor me! 
We weten niet, wat God als belangrijk beschouwt.
Wij weten dat Hij gebeden verhoort - zelfs de kleine.

Gij hebt niets, omdat gij niet bidt. Jacobus 4: 2


Vader, U bekommert Zich om ons en U zult niet boos worden, als wij om heel kleine dingen vragen, want wij zijn Uw kinderen.


Uit: Iedere dag nieuw van Corrie ten Boom


Ze baden niet om een wonderbaarlijke genezing of zo, nee, gewoon om een zakdoek :-) En die heb ik al, dus wat klaag ik nou!

Deze morgen in de krantenwinkel...

Vanmorgen ging ik mijn dagelijkse krantje halen. Jasper bleef, zoals gewoonlijk, netjes op de mat bij de winkeldeur zitten, het is daar namelijk nogal smal in de winkel...

Er was bij uitzondering niemand anders in de winkel en ik stond even met Gunther te praten over een nieuw toneelstuk. Toen kwamen er weer wat mensen binnen en een groepje tieners. Ik zei dus: "Gunther, ik ga je laten, salu hè!"

En Gunther zei: "Reinie, kun jij die hond niet meenemen? Die zit hier al van gisteren!"

Ik zei:" Ocharme dat beestje, van gisteren al? Heeft die niets te eten gehad? Ach, kom maar hier, schatteke!"

En ik liep met een kwispelende Jasper de winkel uit. Een verbaasd publiek achterlatend. Ik ben benieuwd hoe de reacties in de winkel waren :-)

Het is leuk om in een dorpje te wonen :-)

Antwerpen :-)

We gingen dus naar Antwerpen. Gewoon, alleen maar omdat ik gezegd had dat ik Antwerpen niet zo leuk vond, gingen ze me bewijzen dat het wél de moeite is!

We, dat zijn: Gerda, Astrid, Sibille, Mendel en ik.
We vertrokken gelijk na de kerkdienst en na een lunch-tussenstop in St. Katelijne Waver reden we dus naar Antwerpen. We liepen eerst een endje langs het water (dat herkende ik, want daar is het dat Sinterklaas aankomt) tot we bij een zijstraatje naar de Kathedraal kwamen. Die hebben we van binnen en van buiten bewonderd. Vooral het gebrandschilderde glas maakte indruk op mij.

De juiste volgorde weet ik niet meer, maar we zijn gaan winkelen in de Hoogstraat, leuke winkeltjes gezien,  hebben gemijmerd over vroeger in de Vlaeykensgang, zijn gaan koffie drinken in de onderaardse gewelven van de  Pelgrom en hebben de middag afgesloten met het verorberen van een wafel met slagroom bij Désiré de Lille.

 Het was een hele leuke middag en mijn mening over Antwerpen is toch wel veranderd. Dit kleine stukje van die grote stad beviel me wel.

Natuurlijk, het is niet te vergelijken met Leuven, maar geef toe! Niets op de hele wereld is te vergelijken met Leuven :-)

Dit keer was het écht de laatste keer!

Mijn laatste (echt allerlaatste:-)!) ervaringen op De Kroeze Danne. Ik ging dit jaar weer mee als vrijwilliger voor OM om de was te doen van de keuken, de eetzaal, het schoonmaakteam en de afwassers. Gemiddeld negen tot tien wassen per dag. Plus een droogtrommel die niet vanzelf afslaat, behalve soms al na vijf minuten, alos het dus niet de bedoeling is... Waar je dus bij in de buurt moet blijven.... Joepie!

Vrijdag 19 augustus 10.15 uur. We vertrekken met een volgeladen OM-busje. We, dat zijn Theo, Johan, Jasper en ik. We moeten nog even langs OM, om een caravan op te halen, die ook die kant op moet. So far, so good. Na tien minuten rijden, doet het gaspedaal het niet meer. We gaan langs de kant staan en bellen Al. "Ach, dat zal wel een beveiliging zijn die opgesprongen is. Start eens opnieuw. Doet hij het nu weer? Ja? Oké, rij dan gewoon maar door."

Nog tien minuten verder: het gaspedaal doet het niet meer. We gaan langs de kant staan en bellen Al. "Nou, kom dan nog maar even terug..." Wij weer terug. Al maakt een testritje. Er gebeurt niks. Dus: "Ga maar gewoon rijden, en telkens als het gebeurt, gewoon even opnieuw starten."

Dat gaf gelijk al zo'n heerlijk vertrouwd gevoel. Niet dus.

Nou ja, uiteindelijk waren we om 15.15 uur in Ambt-Delden. Mooi toch? Vijf uur over een ritje van drie uur? Niet dus.

Van te voren was afgesproken dat we om 14.00 uur in onze chalet mochten, maar toen we aankwamen waren ze nog aan het kuisen. Nou ja, het was een van de weinige keren dat de zon nog zou schijnen in de volgende weken, dus dat was een geluk bij een ongeluk. Ik werd met Jasper geparkeerd op het terrasje bij de receptie met een kop koffie (Senseo gelukkig :-)) en Theo en Johan gingen met het volgeladen busje naar de winkels om het nog voller te laden.

Om kwart voor vijf kreeg ik de sleutel. Joepie! Ik had er alleen niks aan, want ik kon niet uitladen, aangezien het busje met de bagage dus mee was naar de winkels...

Dan maar even checken hoe 'schoon' de chalet was. Hm, de wc, het eerste waar ik altijd naar kijk, was mooi schoon. Gewoon nog even een lapje erover heen, een beetje product erin en het was 'onze' wc. Kuisgerief was aanwezig in de chalet, dus dat was oké!

Nou, even het koffiezetapparaat weghalen, om vast plaats te maken voor mijn eigen Senseootje. Ik deed een kastje open, om een plekje te zoeken voor het app. en oei, twee vieze kopjes, een bakje met aangeplakte suiker... Niet zo fris. Nou, dan maar even alle kopjes en bekers en bordjes afwassen. Even in de schuif kijken. Bah, een vochtige vaatdoek in de la bij het bestek =-O Nou, dan ook maar even al het bestek afwassen, de bestekbak afwassen en de la schoonmaken. Ik had toch niks te doen...

Toen Theo en Johan terugkwamen, was het al tijd om pannenkoeken te gaan eten met de andere vroegkomers. Dus uitpakken? Bed opmaken? Vanavond dan maar zeker?

Dat eerste weekend was verder best wel gezellig. Mede dankzij de Navigators, die daar hun weekend hadden en zeer geïnteresseerd waren in Jasper en OM. In die volgorde :-)

Dinsdagochtend, toen het allemaal echt begon, ging ik vol frisse moed naar mijn washok en ja, slecht nieuws. De wasmachine is kapot en kan niet meer gemaakt worden. Voorlopig moet er in de wasserette gewassen worden, tot er een nieuwe machine geleverd wordt. Zucht. Het was maar vijf minuten lopen, maar het betekende wel dat ik Jaspertje steeds mee moest nemen, want het was te ver om hem steeds achter te laten. Zucht. Gelukkig had ik mijn lieve rode bloemetjestrolley mee, en vrolijk (niet dus) sjokte ik met een trolley vol was, een boodschappentas vol was én een hond heen en weer tussen het washok en de wasserette... Die ook door de andere gasten gebruikt werd. Af en toe moest ik dus effe wachten tot er een wasmachine
klaar was voor ik 'mijn' was er in kon doen. Zucht. Ik vroeg of ik één machine mocht reserveren, omdat dat niet echt opschoot, maar ik werd uitgelachen. Onmogelijk.

Nou toen werd ik 's avonds maar door een wesp gestoken en om mijn geluk compleet te maken, was mijn hand en onderarm tot aan mijn elleboog de volgende ochtend dubbel zo dik als normaal. Leuke wespen hebben ze daar. Dus woensdag met zere hand/arm hetzelfde ritueel. Met hond, trolley en boodschappentas heen en weer van washok naar wasserette... Het ging om negen wassen per dag :-)

Maar toen.... had Bart groot nieuws! Er kwam een nieuwe wasmachine in 'mijn' washok! Joepie! Bart ging hem met Johan halen, en rara, hij deed het niet =-O Bart de machine weer ingepakt, terug naar de winkel en weer een andere gehaald. Die deed het wel! Het was een machine voor 11 kg tegelijk, dus dat maakte het leven een stuk eenvoudiger :-)

Bleef ik natuurlijk nog wel met die doet-ie-et-of-doet-ie-et-niet droogtrommel zitten, dus ik moest wel op mijn post blijven...

En ja, toen sloeg de grote verveling weer toe. Eerlijk, als de zon scheen was het soms zelfs gezellig. Dan kwam er altijd wel even iemand een praatje maken, soms zelfs een heleboel tegelijk... Ik zeg het, als de zon scheen was het best wel gezellig. Af en toe. Alleen de zon scheen niet zo vaak :-( En vanaf het moment dat het regende rende iedereen elke keer naar binnen, behalve ik met mijn hond :-( Ik bleef buiten, onder het afdakje van het washok, of in de chalet. En ja, dan is het saai! Vreselijk saai!

Maar volgend jaar mag Jasper naar vrienden en ga ik naar Canada!!!!! Joepie. Vaarwel Kroeze Danne! Canada, here I come!!!!

Gedichtje wat ik jaren geleden van Theo gekregen heb en nu weer teruggevonden...

1956

Een jaar dat door de late vorst de wijn niet te drinken was.
Ook de porto van dat jaar doet men niet meer in een glas.
In Rusland had Chroetsjov de macht
En in Nederland schitterde koning winter in alle pracht.
Op 26 februari was het in Den Haag -min 12 graden overdag.
Geen wijn of porto was van waarde van dat jaar.
Maar een diamant werd gevormd, klein weliswaar.
Ze noemden haar Reinie, geslepen werd zij door haar ouders in haar jeugd
Daarna bijgeslepen door haar ontmoeting met God, wat een vreugd.
Zij werd een fantastische moederdiamant(vink)
Die haar kinderen alle facetten van het leven leerde.
De wijn van 56 is nu veel waard, omdat er zo weinig van zijn.
Maar ze is niet te zuipen.
Diamanten van dat jaar zijn onbetaalbaar.
Ik heb er zo een, ik draag haar op handen.
Ze is in de jaren zo geslepen,
dat ze lijkt op een mandarijn,
Prachtig aan de buitenkant en zoet van binnen
 en….zonder pitten.
Laat me nog jaren van jou proeven Reinie


TTBB.

Als dat niet romantisch is! Enneh, 1956 is mijn geboortejaar, maar dat had je al begrepen zeker?

Am I the only one in church today feelin’ so small

Is there anyone that fails
Is there anyone that falls
Am I the only one in church today feelin’ so small

Cause when I take a look around
Everybody seems so strong
I know they’ll soon discover
That I don’t belong

So I tuck it all away, like everything’s okay
If I make them all believe it, maybe I’ll believe it too
So with a painted grin, I play the part again
So everyone will see me the way that I see them

*Chorus*
Are we happy plastic people
Under shiny plastic steeples
With walls around our weakness
And smiles to hide our pain
But if the invitation’s open
To every heart that has been broken
Maybe then we close the curtain
On our stained glass masquerade

Is there anyone who’s been there
Are there any hands to raise
Am I the only one who’s traded
In the altar for a stage

The performance is CONVINCING
And we know every line by heart
Only when no one is watching
Can we really fall apart

But would it set me free
If I dared to let you see
The truth behind the person
That you imagine me to be

Would your arms be open
Or would you walk away
Would the love of Jesus
Be enough to make you stay

Chorus x2

Well if the invitation’s open
To every heart that has been broken
Maybe then we close the curtain
On our stained glass masquerade

Is there anyone that fails
Is there anyone that falls
Am I the only one in church today feelin’ so small

Jasper voor en na - de eerste wandeling...

't Viel mee gelukkig. Even een kort overzichtje:

Er stopt een auto naast me, Didier van het kleine zwarte hondje, hij kijkt eens goed, lacht, steekt zijn duim op en rijdt door. Oef...

Een mevrouw die ik niet ken komt naar buiten, kijkt en begint te lachen...

Louis, van Pirat, roept: "Hebt g'een andere?"

Victorine, van Lassieke, zegt: "Gij zult een hoop minder vuil in huis hebben! Maar hij is precies groter!" Huh, ik vind juist kleiner...

Lassieke, van Victorine, begint te grommen en aan Jasper te ruiken, en blijft de hele weg grommen...

Oscar, van Casper, zegt: "Die zal het niet meer zo warm hebben, ik moet ook dringend naar de coiffeur!" en wijst daarbij op zijn eigen hoofd...

Monique, van Canis zegt: "'t Gaat precies regenen... " Ziet die dat nou niet????

Léon, van Victorine en Lassieke, stond me op te wachten, hij wist dat ik zou gaan. Hij zei: "Da's veel beter voor die hond!"

De meneer van de computerwinkel, van Mienemo zei: "Da's mooi gedaan, waar ben je geweest?"

Mienemo, van die meneer van de computerwinkel, bleef maar aan Jasper ruiken en snuffelen...

Onderweg nog wat blikken en gelach.

En toen kwam ik de krantenwinkel binnen, en Gunther, die was dus echt boos! "Dat had je niet mogen doen, allez, kijkt nou naar dat beest!" Hij gaf van schrik veel te veel geld terug aan de meneer voor me en toen die daar wat van zei, zei Gunther: "Maar ik ben in shock, zie wat ze met m'n hondje gedaan hebben!" Toen kwam hij achter zijn toog vandaan en begon Jasper te knuffelen en herhaalde maar steeds: "Dat hadden ze niet mogen doen, dat hadden ze niet mogen doen!" Toen Jasper en ik de winkel uitliepen kwam er een lachsalvo achter ons aan: "Haha, die staart!!!!"

Nog maar eens een knuppel in het hoenderhok, maar dat zijn jullie al van mij gewoon, nietwaar?

De laatste weken zie ik regelmatig deze status-update verschijnen op Facebook:

"Hier in België zijn er gezinnen die onder de armoedegrens moeten leven, oudere mensen die overdreven moeten betalen in de bejaardehuizen en de werkmens die onderbetaald word en langer moet werken voor ze op pensioen kunnen gaan. Maar de politiekers geven miljoenen euro's weg aan andere landen in plaats van hun eigen volk te helpen!! Ik ben er zeker van dat er niet veel zijn die dit durven te kopiëren en te delen."


Oké, het staat vol spelfouten, maar daar wil ik het nu even niet over hebben, want als je niet tegen spelfouten kunt, kun je beter wegblijven van Facebook... Dat is weer een ander onderwerp!


Waar het mij om gaat is dat hier eigenlijk in verkapte vorm staat: "EIGEN VOLK EERST", alleen klinkt dat wat minder vriendelijk.

Wees eens eerlijk, is er hier in België iemand die honger heeft? 


Ik weet het, er zijn inderdaad mensen die onder de armoedegrens leven, maar hebben die honger?


Ik weet het, rusthuizen zijn duur, maar als je het niet kunt betalen, en je kinderen ook niet, mag je er toch wonen, heb je dan honger?


Ik weet het, mensen moeten langer werken voor ze op pensioen mogen, maar hebben die honger?


Er wordt veel uitgegeven aan sociale lasten in ons eigen land. Ik ben heel blij dat er ook 'miljoenen' weggegeven worden aan andere landen. 


Waar moeders hun kinderen geen eten kunnen geven... 


Waar mensen geen dokters kunnen betalen 


Waar geeneens bejaarden wonen, omdat de levensverwachting gemiddeld niet ver boven de 50 jaar komt.... 

God ervaren? God voelen? Gods aanwezigheid zien? Dat willen we allemaal wel, toch?

Ik heb het nou even niet tegen die mensen die dat elke dag ervaren, voelen, zien. Ik heb het meer tegen mensen als ik, die eigenlijk niks 'ervaren' 'voelen' of 'zien'. Wij zijn het soort mensen dat het moet doen met kreten als: "Je moet geloven zonder het te zien." of: "Het gaat niet om het gevoel, het gaat om het aanvaarden." of: "Lees maar wat meer in je Bijbel, dan komt het vanzelf wel goed." of: "Misschien moet je wat meer bidden."

En daar zit je dan... Je gelooft, je leest, je bidt, je aanvaardt, maar je zou het zo graag eens willen ervaren, voelen, zien...

Ik geloof! Daar ben ik zeker van. Gelukkig! Toch ergens zeker van :-) Ik geloof in God de Schepper, ik geloof in Jezus Christus, die voor ons gestorven is en ook weer is opgestaan. Ik geloof in de Heilige Geest die onze Trooster is. Dus daar bestaat geen twijfel over :-)

Maar ik heb nog nooit een 'ervaring' gehad....

Heb ik echt nog nooit een 'ervaring' gehad? Eens nadenken...

Die keer in Friesland. Het is avond, ik zit buiten voor onze hotelkamer. Ik kijk uit over de weilanden, met in de verte een boom, een paard, verder niets. De zon gaat onder. Iemand speelt op de camping achter het hotel zachtjes op een mondharmonica, verder is het doodstil. Ik zit daar voor meer dan een uur en in de rode gloed rond de zon zie ik het silhouet van de boom, van het paard. Heel langzaam zakt de zon weg, en dan.... dan denk ik na over de schepping, over de Schepper... Hoe mooi Hij alles gemaakt heeft... 

Zou ik toen iets van God gezien hebben?

Die andere keer, op 20 februari, toen Theo in het zkh lag en ik toch maar naar de Prijsavond met Sunrise ging? (Je kunt hier het hele verhaal lezen)

Ik had barstende koppijn en tijdens de zalige vertolking van 'Jesus Freak' zong ik luidkeels mee en was mijn hoofdpijn zomaar weg.

Zou ik toen God gevoeld hebben?

Al die keren dat ik geniet van de natuur. Of dat nou de bossen in Canada zijn of de klaprozen op een heuveltje in mijn eigen tuin. Een nieuwe baby. Een puppy.

Zou ik dan God ervaren?

Misschien zoek ik het gewoon te ver, te diep....

De tuinman en de dood

Een Perzisch Edelman:

Vanmorgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik,
Mijn woning in: "Heer, Heer, één ogenblik!
Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,
Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.
Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant,
Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.
Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,
Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!" -
Vanmiddag (lang reeds was hij heengespoed)
Heb ik in 't cederpark de Dood ontmoet.
"Waarom," zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,
"Hebt gij vanmorgenvroeg mijn knecht gedreigd?"
Glimlachend antwoordt hij: "Geen dreiging was 't,
Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,
Toen 'k 's morgens hier nog stil aan 't werk zag staan,
Die 'k 's avonds halen moest in Ispahaan."

P.N. van Eyck

En wat denken jullie? Ik ben heel benieuwd...

Hoe stom zie ik er uit????

Gisteren in de krantenwinkel begroette Gunther mij, zoals gewoonlijk, met de volgende woorden: "Dag Reinie, wat een mannelijke naam!"

Gunther speelt namelijk mee in een toneelvereniging en in het laatste toneelstuk speelde hij 'Rein' en zijn tegenspeelster zei dus tegen hem: "Rein, wat een mannelijke naam!"

Na deze dagelijkse begroeting roept Gunther vaak nog iets op theatrale toon en dan moet ik antwoorden met een zinnetje uit het toneelstuk, alsof ik de tekst ook uit mijn hoofd heb geleerd.... Gisteren zei hij: "Hou je van Bach?" En ik wist echt niet meer wat er geantwoord werd in het toneelstuk, dus ik zei: "Bach? Wasda? Een nieuw merk diepvriesfrieten ofwa?" Waarop Gunther weer zei: "Hou je van Bach?" En ik zei: "Ma jong, ik weet het antwoord niet meer hoor, laten we het even andersom doen. Hou je van Bach?"

Toen zei een meneertje dat naast me stond heel beleefd: "Mevrouw, Johannes Sebastiaan Bach was een componist en hij leefde van  1685 - 1750..."

Ik draaide me verschrikt om en zei: "Maar meneer, ik weet wel wie Bach was hoor, Gunther heeft meegespeeld in een toneelstuk en nou denkt hij dat ik het van buiten ken en ik weet het antwoord uit het toneelstuk dus niet meer op de vraag of ik van Bach hou. Ik weet wel wie Bach was hoor, echt wel! Gelukkig wel, stel je voor..."

Het meneertje zei: "Oh..."

En ik liep met een rooie kop de winkel uit, terwijl Gunther probeerde zijn lachen in te houden...

Hoe stom zie ik er uit?????

WC (deel 6 geloof ik)

Dit soort bordjes hing er vroeger vaak in een w.c.

En bij ons thuis werd er ook heel hard op gelet. Als mijn broers de bril niet omhoog hadden gedaan, kregen ze op hun kop hoor!

Maar wat is dat nou tegenwoordig? Nu moeten de mannen ineens de bril weer omlaag doen, (liefst nadat ze klaar zijn hoop ik:-)) uit hoffelijkheid tegenover de vrouwen...

Ik vind alles best hoor, maar dan moeten de vrouwen de bril ook weer omhoog doen als ze klaar zijn, uit hoffelijkheid tegenover de mannen...

Of zie ik het nou weer helemaal verkeerd????

Oh, en voor wie zegt dat het gezonder is voor mannen om zittend te plassen, de volgende preek :-)

Psalm 73

1 Een psalm van Asaf.

Ja, God is goed voor Israël,

voor wie zuiver zijn van hart!

2 Toch had ik bijna een misstap begaan,

bijna waren mijn voeten uitgegleden,

3 want ik keek met afgunst naar de dwazen,

benijdde het geluk van wie kwaad doen.

4 Tot hun dood blijven zij voor ziekte gespaard,

hun buik is goedgevuld,

5 aardse kwellingen kennen zij niet,

het lijden van anderen gaat aan hen voorbij.

6 Daarom is hoogmoed hun halssieraad

en bedekt geweld hen als een mantel,

7 hun ogen puilen uit het vet,

van eigenwaan zwelt hun hart.

8 Ze spotten, spreken kwaad

en dreigen vanaf hun hoge zetels,

9 ze zetten een mond op tot aan de hemel

en hun tong roert zich overal op aarde.

10 Daarom lopen de mensen achter hen aan,

drinken hun woorden in als water

11 en zeggen: ‘Hoe zou God iets weten?

Heeft de Allerhoogste een antwoord?’

12 Zo zijn de goddelozen ten voeten uit,

ze verrijken zich, onverstoorbaar.

13 Ja, vergeefs hield ik mijn geweten zuiver

en waste ik mijn handen in onschuld!

14 Want ik werd gestraft, dag aan dag,

en geslagen, elke morgen weer.

15 Maar zou ik spreken als zij,

ik pleegde verraad aan Gods kinderen!

16 Dus bleef ik nadenken, ik wilde weten

waarom – het was een vraag die mij kwelde,

17 tot ik Gods heiligdom binnenging

en mij hun einde voor ogen bracht.

18 Ja, u zet hen op een glibberig pad

en stort hen in een diepe afgrond.

19 In een oogwenk is het met hen gedaan,

hun ondergang, hun einde is een verschrikking.

20 Ze zijn als een nachtmerrie na het ontwaken, Heer,

bij het opstaan verjaagt u ze als beelden uit een droom.

21 Zolang ik verbitterd was,

gekwetst van binnen,

22 dom en dwaas,

was ik bij u als een redeloos dier.

23 Maar nu weet ik mij altijd bij u,

u houdt mij aan de hand

24 en leidt mij volgens uw plan.

Dan neemt u mij weg, met eer bekleed.

25 Wie buiten u heb ik in de hemel?

Naast u wens ik geen ander op aarde.

26 Al bezwijkt mijn hart en vergaat mijn lichaam,

de rots van mijn bestaan, al wat ik heb,

is God, nu en altijd.

27 Wie ver van u blijven, komen om,

wie u ontrouw zijn, verdelgt u.

28 Bij God te zijn is mijn enig verlangen,

mijn toevlucht vind ik bij God, de HEER.

Van al uw daden zal ik verhalen.

Een meningsverschil maakt je nog geen dwaalleraar door Willem Ouweneel

Hij is in de loop der jaren zelf vaak uitgemaakt voor dwaalleraar. 


Theoloog en schrijver Willem Ouweneel laat dit vaak langs zich heen gaan. "Wanneer je verschilt van mening is dat niet een reden om iemand een dwaalleraar te noemen. Ik reserveer zelf de term dwaalleraar voor mensen die de fundamenten van het geloof loochenen, zoals de Godheid van Christus. Een dwaalleraar is in de Bijbel niet iemand die een andere opvatting heeft dan ik.  Romeinen 14 laat zien dat je meningsverschillen kan hebben. Je moet elkaar niet verketteren, en dat verketteren gebeurt massaal. Vooral op internet is het heel makkelijk omdat iedereen daar z'n zegje kan doen. Je moet je geestelijk leven niet laten vergallen door dat soort mensen. In Nederland in het algemeen zie ik wel een positieve tendens over hoe we met elkaar omgaan." 

Binnen specifiek gemeenten is er wel ruimte om gezamenlijk actie te nemen tegen iemand die bijvoorbeeld in overspel leeft. Maar als iemand een ander een dwaalleraar noemt omdat zo iemand verschilt over de plaats van de vrouw in de gemeente, of schepping en evolutie "dan weet zo iemand niet wat hij zegt." Willem: "Als je dat doet dan ben je sektarisch bezig. Zulke mensen willen vaak alleen een club van gelijkgezinden. Ze noemen vaak heel veel mensen een dwaalleraar." Het is wat anders wanneer iemand die je liefheeft je onder vier ogen wil spreken omdat hij of zij zich zorgen maakt over je. "Van zulke gesprekken kan je altijd iets leren."



Voor alle duidelijkheid, in Romeinen 14 staat dit:

1 Aanvaard mensen met een zwak geloof zonder hun overtuiging te bestrijden. 2 De een gelooft dat hij alles mag eten, maar iemand die een zwak geloof heeft eet alleen groenten. 3 Wie alles eet mag niet neerzien op iemand die dat niet doet, en wie niet alles eet mag geen oordeel vellen over iemand die dat wel doet, want God heeft hem aanvaard. 4 Wie bent u dat u een oordeel velt over de dienaar van een ander? Of hij wel of niet volhardt in het geloof gaat alleen zijn eigen meester aan – en hij zal volharden, want de Heer heeft de macht hem dat te laten doen. 5 De een beschouwt bepaalde dagen als een feestdag, voor de ander zijn alle dagen gelijk. Laat iedereen zijn eigen overtuiging volgen. 6 Wie een feestdag viert, doet dat om de Heer te eren; wie alles eet, doet dat om de Heer te eren, en hij dankt God voor zijn voedsel. Wie iets niet wil eten, laat het staan om de Heer te eren, en ook hij dankt God. 7 Niemand van ons leeft voor zichzelf, en niemand van ons sterft voor zichzelf. 8 Zolang wij leven, leven we voor de Heer; en wanneer wij sterven, sterven we voor de Heer. Dus of we nu leven of sterven, we zijn altijd van de Heer. 9 Want Christus is gestorven en weer tot leven gekomen om te heersen over de doden en de levenden.10 Wie bent u dat u een oordeel velt over uw broeder of zuster? Wie bent u dat u neerziet op uw broeder of zuster? Wij zullen allen voor Gods rechterstoel komen te staan, 11 want er staat geschreven: ‘Zo waar ik leef – zegt de Heer –, voor mij zal elke knie zich buigen, en elke tong zal God loven.’ 12 Ieder van ons zal zich dus tegenover God moeten verantwoorden.

13 Laten we elkaar daarom niet langer veroordelen, maar neem u voor, uw broeder en zuster geen aanstoot te geven en hun niet te ergeren. 14 Omdat ik één ben met de Heer Jezus weet ik, en ben ik ervan overtuigd, dat niets op zichzelf onrein is, maar dat iets onrein is voor wie het als onrein beschouwt. 15 Als u dus uw broeder of zuster kwetst door wat u eet, handelt u niet langer overeenkomstig de liefde. Laat hen voor wie Christus gestorven is niet verloren gaan door het voedsel dat u eet.16 Breng het goede dat God u schenkt geen schade toe, 17 want het koninkrijk van God is geen zaak van eten en drinken, maar van gerechtigheid, vrede en vreugde door de heilige Geest. 18 Wie Christus zo dient, doet wat God wil en wordt door de mensen gerespecteerd. 19 Laten we daarom streven naar wat de vrede bevordert en naar wat opbouwend is voor elkaar.20 Breek het werk van God niet af omwille van wat u eet. Weliswaar is alle voedsel rein, maar het is verkeerd om iets te eten dat iemand aanstoot geeft. 21 Vlees, wijn of iets anders waaraan uw broeder of zuster aanstoot neemt, kunt u beter laten staan. 22 Uw overtuiging is een aangelegenheid tussen u en God. Gelukkig is wie zich niet schuldig voelt over zijn overtuiging,23 maar wie twijfelt of hij alles mag eten, is op het moment dat hij alles eet al veroordeeld. Want het komt niet voort uit geloof, en alles wat niet uit geloof voortkomt is zondig.