Dit is een telefooncel. Ja, ik weet het, dit gaat dus over de tijd van toen de dieren nog konden spreken....
Ik zat net even te chatten met mijn oudste zoon, en ineens kwam het ter sprake: Ik kan me er niets meer bij voorstellen! Hoe overleefden we zonder gsm? Ik moet er niet meer aan denken zeg!
Het was april 1981. We woonden nog maar twee maanden in een nieuw dorpje. Winksele-Delle.
Henri was 5 en Johan was 3. Francien was nog niet geboren. En toen kreeg Theo hevige buikpijn. We hadden geen telefoon, geen auto, niks.... Dus ik heel verlegen naar de ene buurvrouw, een boerin honderd meter verderop, en vroeg verlegen of ze een huisdokter wist. Ja hoor, dat wist ze! Dokteres Nijs, die moesten we hebben! Dat was de dochter van een professor! Een heel verstandige! Of ik dan even mocht bellen? Nee, dat ging niet, want ze had geen telefoon... De boer aan de andere kant, die had wel telefoon! Ga het daar maar even vragen!
Ik heel bedeesd (JA, ik was toen nog heel verlegen) naar de buren aan de andere kant. Allemaal met de twee jongetjes natuurlijk, want Theo lag boven ziek op bed. Ja, daar mocht ik bellen. Gelukkig, de dokter zou komen!
Ze arriveerde. Een heel vriendelijke jonge dokter. En ze zei: "Hij moet naar de Spoed! Dat is waarschijnlijk een appendicitis!" En ze vertrok weer...
Wat nu? Nog steeds geen telefoon en geen auto. Ik kon toch niet weer bij de buren aankloppen? Dus... Naar de telefooncel bij de kerk. Weer met de twee jongetjes natuurlijk. Naar Fred en Lut en Wijnie gebeld... Gelukkig! Die waren thuis! Lut wilde wel komen babysitten, en Wijnie wilde haar wel tot bij ons brengen en gelijk Theo en mij naar het zkh in Leuven brengen.... Oef... Dat was het....
Ik kan me er niets meer bij voorstellen! Hoe overleefden we zonder gsm? Ik moet er niet meer aan denken zeg!
Die andere keer dan? Het was 1978. Theo zat zonder werk en moest elke dag gaan doppen, dat was zo in die tijd. We woonden op de Vismarkt in Leuven. Het was oudejaarsdag en Theo ging 's morgens zijn stempel halen. Hij kwam gehaast terug en zei: "Ik moet werken. Die man van dat restaurant zit buiten in de auto te wachten. Hij zei dat ik om een uur of 2 wel klaar zou zijn!"
Gelukkig logeerde mijn schoonmoeder bij ons en was ik niet alleen met de kinderen... Want wie er ook thuis kwam, Theo niet... Naïef waren we toen... 2 uur weer klaar? Ja, maar niet 's middags natuurlijk.... 's Nachts om 4 uur ofzo kwam hij doodmoe thuis.... En we hadden geen telefoon, geen gsm, dus hij had ons niet kunnen bellen...
Ik kan me er niets meer bij voorstellen! Hoe overleefden we zonder gsm? Ik moet er niet meer aan denken zeg!
