Rond twee uur, half drie gingen we slapen, maar toen ik in bed kroop klaagde Theo over pijn links van zijn borstbeen en benauwdheid en een druk op zijn borst. Ik zei eerst dat hij even moest gaan zitten, toen dat hij moest proberen te slapen en toen ging ik voor hem bidden. Het werd me duidelijk dat ik de dokter van wacht beter maar kon waarschuwen! Ik kroop mijn bedje dus weer uit, trok mijn kleren aan die op de grond klaar lagen voor de wasmand, en ging met Theo naar beneden. Johan was gelukkig nog wakker, en na veel vijven en zessen besloten we de dokter van wacht te bellen.
Die kwam vrij snel en onderzocht Theo eens goed, en zei: "Ik geloof niet dat het je hart is hoor. Heb je geen gekneusde rib? Daar kun je soms ook pijn van hebben bij het ademhalen... Of anders artritis?" We begrepen niet hoe hij het ene moment nog vrolijk met iedereen kon babbelen en een tel later ineens een gekneusde rib zou hebben. Toen pakte de dokter twee kleine pilletjes en vroeg Theo ze onder zijn tong te leggen. Theo deed het en binnen de vijf minuten voelde hij zich een stuk beter! Verschrikt keek ik de dokter aan en zei: "Dat is niet goed hè?" "Nee," zei de dokter, "dat is niet goed. Ik ga een ambulance bellen."
De ambulance kwam, er sprongen drie potige Vlamingen met fluo-vestjes uit en die onderzochten Theo even en zeiden van alles, en ineens kwamen er nog drie potige kerels met fluo-vestjes binnen, dit keer Walen =-O
(Heel even dacht ik: Oh nee! Jullie krijgen hem niet mee! Niks te Brussel-Halle-Vilvoorde! We gaan naar Leuven, naar het Heilig Hart en niet naar een Franstalig ziekenhuis! En trouwens, de Vlamingen waren hier het eerst! Hij gaat niet met jullie mee! Toen keek ik naar buiten en zag dat het een auto van de MUG was! Ik lees te veel!)
Ik zei verlegen: "Eh, excuzes-moi, mais mon mari ne parle pas Français...." "Dat keeft niet, want wij spgeken Nedeglands!" Oké, de dokter van wacht was er ook nog steeds, dus ineens stonden er zeven mannen om Theo heen, er werd een hartfilmpje gemaakt, spuitjes gegeven, een brancard gehaald, kortom het was een heksenketel!
Ondertussen had Johan Janneke, één van onze logees, wakker gemaakt, om te zeggen dat we weggingen, en wat ze met Jaspertje moest doen enzo. We stapten in de auto en reden achter de ambulance aan. Toen we wegreden was het tien over vier, en we hadden nog niet geslapen...
Bij aankomst in het zkh werden er gelijk allerlei onderzoeken gedaan en langzamerhand drong het tot ons door dat hij niet in levensgevaar was. Rond half acht is Johan naar huis gereden, er zou nog een groepje komen ontbijten voor ze zouden beginnen met het klaarzetten van PAL...
Ik zat nog steeds met Theo op de Spoedafdeling en langzamerhand begonnen er resultaten binnen te komen. Hij heeft geen hartinfarct gehad, zijn cholesterol was prima, en alle andere waarden leken ook goed. Maar: met een man van zestig met pijn in de borststreek wordt geen enkel risico genomen. Hij kreeg een bed op cardiologie.
De uurtjes gingen voorbij en Theo was door de morfine erg rustig en slaperig geworden, dus er was voor mij geen reden om nog langer in het zkh te blijven. Ik had klappende koppijn ondertussen, van het te lang wakker zijn, te weinig eten, de spanning? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik geen Paracetamol bij me had. Dus, wat kan een mens beter doen als hij al 36 uur wakker is, klappende koppijn heeft, stijf staat van de stress? Natuurlijk! Naar de PrijsAvondLeuven gaan! Zeker als je weet dat je favoriete rock-praise-band Sunrise the Praise leidt!
Zo gezegd zo gedaan. Het zkh lag om de hoek van de Pieter De Someraula, waar PAL altijd is, dus nog geen kwartier lopen en ik was er! Buiten kwam ik nog een zeer emotionele oververmoeide Johan tegen, en ik vroeg me af of het niet beter was als hij niet mee zou zingen, maar gelukkig kwam Joachim Johan halen om te gaan bidden, en, guess what? Johan deed dat goed! Het was de beste PAL tot nog toe! Er was nog meer volk dan de vorige keren, ik schat 700 man, toch in ieder geval 650 :-) en het was fantastisch! Vooral het nummer 'Thief' vond ik prachtig, maar ook andere liederen spraken me enorm aan. Er was een quiz, die leuk in elkaar was gezet, met PrrrijzenPrrrijzenPrrrijzen, een goeie preek van Horace en na de preek nog wat stevige nummers om keihard God te prijzen! En dat heb ik gedaan! Met een halve blik op mijn gsm, om te zien of er geen bericht uit het zkh was, kon ik toch helemaal los komen van mijn zorg om Theo, en kon ik echt PrrrijzenPrrrijzenPrrrijzen!!!! En geloof het niet, onder het zingen van 'Jesus Freak' ebde mijn hoofdpijn zelfs weg! De echte Sunrise-sfeer was volop aanwezig. Ik kan die sfeer nog steeds niet beschrijven, maar je moet zelf maar eens komen!!!!
Ik vond het een supergezegende avond en ik ben heel blij dat ik zo ver ben gekomen dat ik onder moeilijke omstandigheden toch de Heer heb kunnen prijzen! In plaats van thuis te zitten met een halfslachtig, angstig gebedje, zoals een andere keer. Zie hier...
En het was fantastisch dat Johan zo sterk was op het podium! Dat was kracht van God! Dat kan niet anders!
Over die fantastische kinderen moet ik toch dringend ook eens wat schrijven hoor! Want ik heb ook Henri, die vandaag speciaal voor mij naar Leuven reed, terwijl hij er 's morgens al geweest was en later op de middag nog eens naar toe moest gaan, en Francien, die om half vijf 's morgens Canadese tijd haar bedje uit kwam om mij te bellen, voor ik naar het zkh vertrok...
En niet te vergeten mijn schoonkinderen! Twee schatten!
Ik ga daar echt ook nog eens iets over schrijven!
PS Ik ben 40 uur wakker geweest, want ik was om 23.30 uur thuis! En dat voor een vrouw die eind deze week 55 wordt! =-O
