Meer zei ze niet, maar dat was genoeg voor ons. We hadden tussen Brugge en de volgende plek, Roeselaere, een weekje over, iets was weggevallen, ik weet het niet meer precies. Dus in plaats van op Het Zand in Brugge te blijven kamperen, trokken we in karavaan naar Zonnebeke. Naar het kasteeltje. We parkeerden de vrachtwagens en de caravans ergens in het dorp en gingen eerst eens poolshoogte nemen.
Wow, we waren er stil van.
Denise gaf ons een rondleiding. Ze vertelde ons eerlijk dat ze er bijna twintig jaar niet meer binnen was geweest, omdat het spookte. Nu met ons erbij durfde ze eindelijk zelf ook weer naar binnen. We waren met een groepje van een man of twintig, en we konden onze ogen niet geloven! Alles was helemaal vervallen en verwaarloosd, maar het was van binnen nog helemaal ingericht! In de eetzaal stond het ontbijt voor twee personen nog op tafel, alleen zag het er niet zo smakelijk meer uit. Het moet er een jaar of twintig hebben gestaan =-O Eierdopjes met half opgegeten eitjes enal....
Ze schijnt er samen met iemand gewoond te hebben en gillend tijdens het eten te zijn gevlucht. Voor de spoken. Die zich aan ons helaas niet hebben laten zien.
In één van de kamers stond er een grote glazen pot met iets rozes in sterk(?) water. Ze schrok er zelf van, we mochten die kamer niet in en de volgende dag was, onder andere, deze kamer afgesloten... In onze verbeelding werd het 'roze' dus een baby... Op sterk water...
Na helemaal onder de indruk de binnenkant te hebben bewonderd, mochten we buiten zelf gaan rondkijken. Er stonden op het terrein (11 ha) verschillende bijgebouwen. Een bakkerij, een botenhuis, een rokerij, een wasserij (met houtvuurtjes, om de was op te warmen) en nog meer denk ik. Ik weet het allemaal niet meer helemaal, want het is natuurlijk al jaren geleden hè!Er was onder andere een grote boomgaard, met fruitbomen die jarenlang niet verzorgd waren.
We mochten onze caravans ophalen en op het terrein kamperen. Supercool, maar ook supereng af en toe!
Tussen het hoge onkruid vonden we een kever die ooit wit was geweest! Geen kever, maar een kever! Je weet wel, een VW Kever! Die had ze gewoon achtergelaten toen ze vluchtte...
En wij, de Jesus People, mochten dat hele terrein hebben! Ron zag het helemaal zitten, dit zou het JP-centrum van België worden! Ze zou het allemaal officieel maken bij een notaris en voor een symbolisch bedrag zou het ons eigendom worden!!!! Er werd zelfs een datum vastgelegd voor toen en binnen drie weken! We begonnen met het koetshuis of zo leeg te ruimen, zodat we met elkaar konden eten aan lange tafels, die we zelf bij hadden vanwege de tentcampagne. Gasvuurtjes om op te koken hadden we ook, dus het was perfect!!!
De jongens gingen het terrein ontginnen. Er werd een tractor gehuurd. Grote bomen werden omgehakt, onkruid werd met een zeis weggeslagen of het niets was, en zo langzamerhand begonnen we zelfs al te verdelen waar we gingen wonen. Wij in de bakkerij, Fred en Lut in het botenhuis, Jan en Franneke in de portierswoning enz.... We zagen het helemaal zitten.
Ondertussen was de 'vrije' week voorbij en moest de tent in Roeselaere worden opgezet.. Elke middag en avond was daar een evangelisatiesamenkomst in de grote tent. 's Middags voor de kinderen en 's avonds voor de volwassenen. Ik had toen Henri (19 mnd) al en moest dus 's avonds in de caravan blijven. Hm, toch wel een beetje eng hoor! En na een paar avonden werd er besloten dat één van de 'jongens' ook bij het kasteeltje moest blijven... Vaak was het Mark, of Shane of Aad, en die kwamen dan gezellig bij mij een warme choco drinken. Maar ik zat daar toch ook vaak alleen. Brrrr, zo'n held was ik nou ook weer niet! Het was precies in een hondloos tijdperk. We hebben maar weinig hondloze tijdperken gehad in ons huwelijk, maar juist ja, toen was dat zo :-(
Op een avond werd er geklopt en stond Denise voor mijn deur. Ze had een geschenkje voor Henri bij. Ze zei alleen maar: "Hier, dit is voor uw zoontje. Schorpioenen hebben graag zo'n speelgoed!" Toen ik het later na keek, zag ik dat Henri inderdaad een 'Schorpioen' is. WAAAAAAH!!!
Maar toen kwam er verre familie opdraven en werd Denise onder curatele gesteld en weg was de droom....
Helaas heb ik geen foto's van de tijd dat wij er waren. Kom aan, we waren Jesus People, we hadden geen geld, geen fototoestel (sommigen wel hoor :-), maar wij niet) Maar om toch een sfeerbeeld te geven, hier onder wat foto's van hoe het er nu uitziet. Nu de gemeente Zonnebeke het gekocht heeft (in 1980) en er een museum van heeft gemaakt....
