Reinheid, Rust en Regelmaat - of - Vrije Opvoeding

Oeioei, waar begin ik aan... Nou, ik ga toch twee weken naar Nederland, zonder internet, dus tegen dat ik terugkom zijn jullie dit allang weer vergeten :-)

 Ik hoor steeds meer moeders tegenwoordig zeggen dat ze hun baby's voeden op 'vraag'. Oei, denk ik dan, die baby's van tegenwoordig zijn slimmer dan die van vroeger. Ze weten precies wat ze nodig hebben en ook nog wanneer! Wow! Maar als ik dan die mama's verder hoor, over nachtvoedingen tot zes, zeven maanden, en dat ze zelf nog elke dag een middagdutje moeten doen omdat ze zo moe zijn, dan denk ik, oei, die mama's van tegenwoordig zijn niet zo slim als wij vroeger... Ze weten nooit of hun baby nou van de honger huilt of dat er iets anders aan de hand is... Zucht, vermoeiend hoor!

En wanneer stopt dat op 'vraag' voeden? Geloven jullie het fabeltje dat een baby onder de zes maanden niet verwend kan worden? Vergeet het! Stoppen jullie dan op de dag dat ze zes maanden worden met op 'vraag' voeden? Of hoe werkt dat? Het lijkt me zo ingewikkeld...

(Ik zal dan maar zwijgen over het feit dat mijn drie kinderen geen van allen ooit een nachtvoeding heeft gehad, want dan vinden jullie mij helemaal een ontaarde moeder :-))

Hoe het dan bij ons en onze baby's ging? Gewoon, om de drie uur voeden, tot ze bij Kind en Gezin zeiden: hij/zij kan het nu wel aan om om de vier uur te eten. En dan stapte je over. Het was o zo handig, want je had gewoon gelijk na de geboorte van je baby weer een leven. Je wist hoe laat je thuis moest zijn voor de volgende voeding, je wist hoeveel flessen je mee moest nemen als je wegging... het was gewoon handig! En de laatste voeding, van 10 uur, gaf je een uurtje later en de eerste van 7 uur gaf je een uurtje vroeger en dan maakte je zo langzamerhand de nacht wat langer....

Ik weet dat er nu veel commentaar gaat komen, daarom schrijf ik het vlak voor ik vertrek :-p, maar volgens mij is dit het begin van een vrije opvoeding allemaal en wanneer stop je daar dan mee?

Ik heb al eens iemand horen zeggen dat je tegen een kind onder vijf jaar geen 'nee' mag zeggen, omdat ze dat nog niet begrijpen. =-O Toen het kind een zusje kreeg, was het heel snel gedaan met die eigenaardige regel, want alles in huis kapotmaken? Ok, maar het zusje, dat moest toch een beetje heel blijven. Ze kwamen er toen achter dat opvoeden echt vroeger begint dan je denkt hoor!

Ik ben ouderwets, en dat mag ook, want ik ben 54 en oma van zeven kleinkinderen en opgevoed met de drie ERREN: Reinheid, Rust en Reglemaat.

Ik weet niet wat beter is...

Ik weet wel wie minder stress had :-)

Dagje Sjoerd

"Ballonnen kunnen wel ontploffen, maar Sjoerten niet hoor, oma!"

"Ja oma, ik zal het goed houvasten!"

"Oma! Mama is kapot!" 'Huh, waarom zeg je dat?'  "Echt waar hoor, ze zei gisteren: 'Ah, ik ben kapot!'"

"Ik wil een hoge stoel! Als ik op een beneden stoel zit, kan ik er niet goed bij!"

'Waarom ben jij niet op sportkamp en Sean wel?' "Sean is al groot en ik ben nog klein, en Sytske is ook nog klein en Stian is een schatteboutje!"

Die Marokkanen...

Aan de overkant was de tuindeur van een appartementenblok op de auto van een van onze buren gevallen. Er waren wat krassen en een klein deukje. Met drie buurvrouwen stonden we ons af te vragen wat we moesten doen.

We moeten erachter zien te komen wie de eigenaar is van dat appartementenblok hè, die is verantwoordelijk! Tja... Die huurders, die zouden het wel weten, maar ja, wie woont waar? Stel je voor, je belt aan en zatte Didier doet open :-O nee dank je! Of die mensen van dat blauwe autootje, kunnen die zelfs wel praten? En wie woont daar nog allemaal? Die rare gast met dat hondje? Nee, die woont daar niet meer, die andere gast, dat ziet er ook maar een vieze uit, daar gaan we ook niet bellen hoor! Tja... die Marokkanen, dat zijn lieve mensen! Daar durven we wel aan te bellen. Maar... welke bel is van de Marokkanen?

Uiteindelijk hebben ze de politie er toch maar bij gehaald en zal het allemaal wel goed komen hoor, maar ik vond het gewoon grappig dat de enige mensen uit dat blok die we vertrouwden, de Marokkanen waren! Hoera!

De dood

Luguber onderwerp? Ik weet het niet. Ik vind het ingewikkeld. We zijn geschapen om de Heer te aanbidden en te prijzen. We hebben Eeuwig Leven. Als we geloven dat Jezus voor ons gestorven is tenminste. Dan mogen we naar de Hemel. Wat en waar en hoe en wanneer dat weet ik niet. Maar zo wordt het ons toch geleerd. Dus wij hoeven niet bang te zijn voor de dood.

Maar we zijn het wél!

Ok, toen mijn schoonvader op 92-jarige leeftijd ziek werd, was hij niet bang voor de dood. Zijn laatste woorden tegen ons waren: "Het is goed geweest!" Dat is mooi. Natuurlijk waren we heel verdrietig, maar we hadden er wel vrede mee. Hij was naar zijn Heiland, waar hij zoveel van hield.

Maar als een kind of een jong mens ziek wordt, dan doen mensen er alles aan om die maar te genezen. Ze lopen alle ziekenhuizen af, gaan naar allerlei genezingsdiensten, stappen zelfs in het vliegtuig naar Nigerië, omdat Joshua daar zit en die zou nét nog een beetje meer 'de gave van genezing' hebben ontvangen dan alle anderen bij elkaar...  En als er dan een kind of een jong mens sterft, dan vragen wij ons af: "Waarom? Waarom mocht die nou niet wat langer van het leven genieten?"

Dood heeft er nooit bij gehoord
Dat heb ik een keer ergens gelezen. En daarom kunnen wij er ook niet zo goed mee omgaan zeker? Ik weet het niet.

Koppel A heeft drie jongvolwassen kinderen. Ze zijn allemaal christen. Een van de kinderen sterft.

Koppel B heeft drie jongvolwassen kinderen. Twee zijn christen. Nummer drie gelooft niet in God.

Wat heb ik dan een medelijden met koppel A. Wat stel ik me toch een vragen waarom dat nou toch moest gebeuren...

Ik weet dat ik juist veel meer medelijden met koppel B zou moeten hebben....

 Waarom kan ik het niet in de juiste verhoudingen zien? Zien jullie het dan wél in de juiste verhoudingen?