Katjes en hoop en belofte enzo.... En ook oud worden :-)

Geloof me of niet, maar de eerste wilgenkatjes beginnen uit te lopen!

De knopjes zaten er allang en die gaven mij alweer een fijn gevoel. In de herfst word ik altijd een beetje triest, dat die mooie (of minder mooie) zomer nou alweer voorbij is. Maar als ik dan die veelbelovende knopjes zie, word ik weer blij! Bij ons om de hoek staan heel veel wilgen en er zijn echt al katjes uitgekomen! Hoera! De lente komt! Morgen nog niet gelijk, maar hij komt!!!!

Mijn vader zei op Nieuwjaarsdag altijd (echt waar, altijd!): "Je kunt al goed merken dat de dagen beginnen te lengen hè!" Wij moesten daar altijd om lachen, zo gelijk tien dagen na de kortste dag zag hij de lente al aan komen, maar nu begrijp ik hem toch wel ietsje beter, met mijn katjes :-)

Wedden dat ik daar nu ieder jaar over begin te zeuren? Zo van, hebben jullie het al gezien? De katjes beginnen alweer uit te komen!

Ouwe mensen toch hè :-)

Kerst

Deze vind ik het leukste! Ik kreeg die van Henri op mijn Facebook....



Dit liedje is het mooiste. De foto lijkt op een van de foto's die Johan gemaakt heeft, die ene keer dit jaar, dat er bij ons sneeuw lag....



Deze foto vind ik dan weer zo supermooi! Het lijkt echt op het dorpje waar Francien woont, in Canada.... Het eerste filmpje trouwens ook, en het tweede ook :-)

Het ene is wat serieuzer, het andere wat vrolijker, het volgende doet je dan weer herinneren aan je kindertijd.... Maar het betekent voor mij eigenlijk allemaal Kerst! Zowel de vrolijke als de serieuze liedjes en plaatjes. Natuurlijk, Kerst is de herdenking van de komst van de Here Jezus naar deze aarde. Hij is gekomen om voor ons te sterven! Natuurlijk, dat is Kerst! Dat is het belangrijkste!!!

Maar toch, die sfeerbeelden, dat gezellige, dat mag toch ook wel hè, in deze donkere dagen....

Een heel gezegend Kerstfeest voor iedereen die dit leest!!!!

Dagelijks bijbelvers eens nader bekeken :-)

Rechts naast mijn blogberichtjes kun je elke dag een andere bijbeltekst vinden. Ik zag dit op de blog van Henk en ik vond dit een goed idee, dus nu heb ik dat ook :-)

De tekst van vandaag (Romeinen 5 vers 3 en 4, voor wie dit morgen pas leest) sprak me erg aan en ik heb hem dus even opgezocht om het hele gedeelte te kunnen lezen. Voor wie ook het hele gedeelte wil lezen en geen zin heeft het op te zoeken, hier komt het:

Romeinen 5: 1 Wij zijn dus als rechtvaardigen aangenomen op grond van ons geloof en leven in vrede met God, door onze Heer Jezus Christus. 2 Dankzij hem hebben we door het geloof toegang gekregen tot Gods genade, die ons fundament is, en in de hoop te mogen delen in zijn luister prijzen we ons gelukkig. 3 En dat niet alleen, we prijzen ons zelfs gelukkig onder alle ellende, omdat we weten dat ellende tot volharding leidt, 4 volharding tot betrouwbaarheid, en betrouwbaarheid tot hoop. 5 Deze hoop zal niet worden beschaamd, omdat Gods liefde in ons hart is uitgegoten door de heilige Geest, die ons gegeven is. 6 Toen wij nog hulpeloos waren is Christus immers voor ons, die op dat moment nog schuldig waren, gestorven. 7 Er is bijna niemand die voor een rechtvaardig mens wil sterven; slechts een enkeling durft voor een goed mens zijn leven te geven. 8 Maar God bewees ons zijn liefde doordat Christus voor ons gestorven is toen wij nog zondaars waren. 9 Des te zekerder is het dus dat wij, nu we door zijn dood zijn vrijgesproken, dankzij hem zullen worden gered en niet veroordeeld. 10 Werden we in de tijd dat we nog Gods vijanden waren al met hem verzoend door de dood van zijn Zoon, des te zekerder is het dat wij, nu we met hem zijn verzoend, worden gered door diens leven. 11 En meer nog, dat wij God prijzen danken we aan onze Heer Jezus Christus, door wie we nu al met God zijn verzoend.

Spoorzoekers

Bij ons in de kerk heet de zondagsschool tegenwoordig niet meer 'zondagsschool'. De opperleiders vonden dit te schools klinken en er kwam een nieuwe naam. We heten sinds een paar jaar: 'Spoorzoekers'. En om dan onderscheid in de verschillende leeftijdsgroepen te kunnen zien, zijn ze onderverdeeld in de Inimini's, Mini's, Maxi's, Mega's en Giants. Ikzelf heb één keer in de maand de Mega's. Dit zijn de kinderen uit het vijfde en zesde studiejaar. (Voor de Nederlanders: Groep 7 en 8)

Ik vind het een zalige groep, elk jaar opnieuw. Het zijn nog net geen pubers, ze zijn nog lief! Tieners zijn op zich ook lief hoor, maar weer anders :-)
Ik ben bij de Mega's begonnen om ze goed te leren kennen voor de puberteit keihard toeslaat! Zo houd ik dus al van ze voor ze beginnen te puberen! Dat was handig, omdat ik tot juni 2008 tienerleider was bij ons in de gemeente...
't Is altijd handig als leiders en tieners van elkaar houden :-) Met de tieners ben ik dus deze zomer gestopt, met de Mega's (nog) niet...

Kinderen zijn grappig!

*****

Eén van 'mijn' Mega's had tegen zijn vader gezegd: "Papa! Je moet een rekening bij Fortis openen! Iedereen die een spaarrekening bij Fortis heeft krijgt 20.000 Euro van de regering! Echt, het was daarjuist op de radio!"

*****

Zondag mochten 'mijn' kinderen een voorpagina van een krant maken over alles wat er die ochtend gebeurd was. Het eerste half uurtje zitten ze mee in de zangdienst en daarna gaan we dan nog een uurtje apart in de groepjes, zodat ze de preek en aanbiddingsdienst niet hoeven mee te maken. Veel te saai voor kinderen :p
Hun voorpagina mocht over alles gaan wat er sinds 10.00 uur die ochtend was gebeurd. De liedjes, het zendingspraatje, het filmpje wat getoond was, mijn verhaal, onze gebedspunten, ons wekelijkse babbeltje, het centje voor de zending enz.

Eén van de kinderen, die niet zo goed mee kan en op een speciale school zit voor moeilijk-lerende kinderen, vindt het altijd lastig om te lezen en te schrijven. Ik had daarom dus gezegd dat hun voorpagina er mocht uitzien zoals ze zelf wilden, met artikeltjes, of foto's (tekeningen), wat ze maar wilden. Hij had het superhandig aangepakt. Hij had een bladvullende tekening van Johannes de Doper gemaakt, met sprinkhanen en een Winnie de Pooh-achtige honingpot met bijen eromheen. Daaronder stond:

Johannes de Doper (lees meer op pagina 9).

Slim toch?

*****

Een van de meisjes gaf wel een heel speciaal gebedspunt op: "Willen jullie bidden voor onze kip? Die heeft een kikker in de keel!" Algemeen gelach natuurlijk! Meestal verdeel ik de gebedspunten over de kinderen, maar de kip nam ik zelf maar voor mijn rekening! Kwestie van het toch een beetje serieus te houden. (Navraag bij de ouders, leerde mij dat er kleine kikkertjes in de tuin zaten, en dat één van hun kippen die steeds oppikte. Eén van die kikkertjes was in haar keel blijven steken, en dit leidde natuurlijk tot gehoest en geproest in het kippenhok. En ook bij de Mega's :p

*****

Voila, als ik nog iets bedenk zal ik het hier ook nog wel eens opschrijven. Er schiet me nu even niks grappigs meer te binnen!

Reader enzo...

Hoi bloglezertjes!

Hebben jullie het gemak van Google Reader al ontdekt? Het is zo ontzettend gemakkelijk hè! Je voegt net zoveel blogs toe als je wilt, en in plaats van naar al die blogs te gaan kijken om te zien of er al eens iets nieuws is gepost, krijg je daar alle nieuwe berichtjes op een rij!

Ik heb er een stuk of vijfentwintig in staan die me interesseren, en de één schrijft elke dag een nieuw stukje, de ander één keer in de maand ofzo, en ik vond het altijd superfrustrerend om al die blogs regelmatig eens te checken.

Dit is dus reclame voor Google Reader!

Om dan nog maar te zwijgen over het gemak van iGoogle! Ok, goed idee, ik zal er niet over zwijgen :-) Het grote voordeel daarvan is dat je al je 'favorieten' als bladwijzers op een rijtje hebt, ook als je bij je dochter in Canada zit, of zit te babysitten bij je zoon hier in Zaventem, of effe vlug iets wil checken op de pc van je man...

En de achtergronden zijn zo leuk :-) Ik heb nu een sneeuwdorpje, en 's morgens komt de zon op en 's avonds in het donker gaan de lichtjes in al die ondergesneeuwde huisjes aan...



O ja, en voor wie het interesseert, onze auto (15 jaar) is door de keuring! Joehoe! En zaterdagavond moest Theo blazen en hij heeft een BOB-sleutelhanger gekregen! Joehoe! Ik denk trouwens dat de politie een heel vertekend beeld in de statistieken heeft gekregen afgelopen zaterdagavond... We hadden de getemde tijger in Kortenberg en half onze gemeente zat daar, dus iedereen reed nuchter Zaventem weer binnen en moest blazen :-) Dus het zal er rooskleuriger uit gezien hebben dan op een andere zaterdagavond :-)

Opwekking 666

Zie hier, had je dat al gezien/gehoord?

Godfried Bomans

Ik zit mij voor mijn vensterglas
onnoemelijk te vervelen.
Ik wou dat ik twee hondjes was,
dan kon ik samen spelen.

Dit is een van mijn lievelingscitaten en nu is het waarheid geworden hè... Ok, op twee kleine details na dan, als het op mij sloeg zou het er zo uit zien:

Ik zit mij voor mijn vensterglas
echt nooit te vervelen.
Ik weet dat ik twee hondjes heb,
die kunnen samen spelen.

Ik kan me gewoon niet herinneren wanneer ik me voor het laatst verveeld heb, of het moet dat gevoel zijn wat ik soms tijdens een preek heb (foei), maar dat is wat anders...

En die hondjes, die spelen samen ja, echt leuk! En stoer dat het is, als je met die twee gaat wandelen :-) Eindelijk word ik weer eens nagekeken :-)

Ik houd ze dan zo heel nonchalant met één hand vast, echt zalig, die Gentle Leaders :-)))

Verwijderd

Mijn vorige berichtje over Pieter De Crem heb ik zelf verwijderd, omdat die website waar ik naar verwees nu een beetje te ver gaat :-(

Eindelijk, op mijn ouwe dag dan nog!!!!!!!!!!!!!!

Ik ga trouwen!!!!

Echt waar, eindelijk ga ik trouwen! Vanmiddag is Henri heel officieel bij papa en mama mijn poot komen vragen in Jaspers♥ naam en ze hebben volmondig "ja" gezegd!



Morgen al hè! Morgen komt hij hier wonen!!!!

Dat ik dat nog mag meemaken op mijn ouwe dag! Van schrik liet mama mij toch nog maar een keer een stukje op mijn eigen blog schrijven :)



PS Die foto's, die heeft mama zo mooi gemaakt! Dat kon ik niet zelf. Mama heeft dat van De Denkende Kikker geleerd :)

Alleen maar een paar filmpjes, gepikt dan nog... Of nee, geleend!

Dit filmpje zag ik op de blog van Henk



Ik vond het supermooi en het deed me denken aan het volgende filmpje, van Kansel:

Het lelijke wordt mooi

Sneeuw! Ik vind het heerlijk! Ik vind het zalig! Als klein kind kon ik er al zo van genieten! Uren spelen in de sneeuw en toen ik wat groter werd, uren wandelen in de sneeuw!

Spijtig genoeg gebeurt het hier niet zo vaak :(

We zijn twee keer in de winter naar Canada geweest en daar hebben we ons hartje kunnen ophalen! Zoveel sneeuw als daar valt, zullen we hier sowieso niet zo vlug meemaken. En ze reageren daar natuurlijk veel professioneler dan hier. Hier gebeurt het heel af en toe, daar regelmatig. Je luistert gewoon naar de radio en dan hoor je vanzelf of de school morgen open of dicht is. Ben je verpleegster? Dan ben je er al op voorbereid dat je af en toe wel eens moet overnachten in het ziekenhuis, omdat de aflossing van de wacht niet door de sneeuwstorm geraakt... Natuurlijk is het ook daar wel eens een probleem, ik hoorde van mijn dochter dat mensen vorige week 19 uur vast hadden gezeten met de auto voor ze gevonden werden... Tja, dat zal in ons kleine volle landje niet zo gauw gebeuren.

Maar om een lang verhaal kort te maken: Sneeuw maakt alles mooi! Zelfs onze achtertuin! Kijk zelf maar!!!! Bij de derde foto zie je trouwens op de achtergrond de spots van het voetbalveld achter onze tuin, en zelfs dat ziet er mooi uit :)

En stiekem hoop ik een beetje dat er in de hemel heel veel sneeuw ligt :)

Maartje

Maartje is een meisje dat wij allang kennen. Elk jaar op De Bron tijdens de twee weken durende OM-conferentie hielp ze mee in de keuken, bij Theo en Johan. Theo en Johan kennen haar dan ook veel beter dan ikzelf. Ze is ernstig ziek, er is voor de derde keer kanker bij haar ontdekt, en na een paar betere periodes gaat het nu weer heel slecht met haar. Willen jullie voor haar bidden, dat ze het geestelijk niet op zal geven?

Als je meer over haar wil lezen, dit is haar blog.

dt-fouten

Ik kan er niet tegen! Ik vind het dom! En ik weet heus wel dat slimme mensen ook dt-fouten maken, dus ik weet echt ook wel dat het dan dus niet dom is, maar het is sowieso slordig! Er zijn eenvoudige regeltjes voor, en als je een minuutje de tijd neemt bij twijfel, dan maak je geen fout!

Elke keer als ik een dt-fout zie (en dat is dus vaak) krijg ik een superklein steekje in mijn hartje... Overdrijf ik? Nee, het is erfelijk. Mijn vader èn mijn moeder hadden het allebei. Mijn zus heeft het. Mijn broers hebben het. En ik heb het dus ook. Je ziet ze gelijk. Ze springen zo ongeveer van het papier, of vaker nog, van het scherm... Ze staan er bold en tien keer zo groot!

Voor iedereen die denkt dat het moeilijk is: hier een site met een eenvoudige uitleg. Of klik zelf even op Google. Tik gewoon 'dt-fouten' in en je ziet stapels sites :-)

Sorry voor diegenen die dit onbelangrijk vinden, maar dit is mijn blog en hier mag ik zeggen wat ik wil! :P

Ik vind het dus belangrijk!!!

to sint or not to sint

Ok, hier even het verhaaltje waarom ik mijn kinderen vanaf het begin heb verteld dat Sinterklaas niet (meer) bestaat...

Vroeger bij ons thuis, kneuterig Hollands gezin, werd enorm veel aan Sinterklaas gedaan! Eerst was er het feest van mijn vaders werk met een optreden van Dappere Dodo

en daarna de officiële binnenkomst van de Sint met zijn Pieten! Het was echt allemaal heel officieel. Mijn vader was zelf kantoordirecteur van een bank en zijn bazen ontvingen de Sint. Heel beleefd en onderdanig. Een echte Heiligman... We zongen allerlei liederen voor hem, er werden gedichtjes voorgelezen enz...

Daarna het afroepen van de namen en bibberend moest je dan naar voren om je pakje in ontvangst te nemen. Ik heb een foto waar ik toch al een jaar of acht ben en ik sta er huilend op :-s

Natuurlijk bracht hij ook nog een bezoekje aan school. De directeur was ook hier weer zeer beleefd en onderdanig en zelfs de jongens van het zesde hadden ontzag voor de Sint...

Thuis werd ons verteld over de goedheid van de Sint en alle verhaaltjes over Spanje en de zak en ook de roe werden elk jaar nog een beetje aangedikt. Er hing een lijstje op de kast met onze namen erop en de datum. Als je stout was, kreeg je een kruisje achter je naam en als je drie kruisjes op één dag had, mocht je je schoen niet klaarzetten. Doodeng!

Dat schoentje zetten was ook een heel ritueel. Je moest bij de kolenkachel gaan zitten en keihard, maar wel eerbiedig, een liedje zingen, zodat Sint, die op het dak zat, het goed zou horen.

Diep in mijn hart, vond ik hem zelfs liever dan de Here Jezus.... En ook echter, want hij was tastbaar....

Ik was altijd een zeer eigenwijs kind en ik begon ook al gauw vragen te stellen. Sommige dingen begreep ik niet, hoe bijvoorbeeld chocolade door de schoorsteen naar binnen gegooid kon worden, terwijl die kolenkachel daar stond. Hoe kwam het in mijn schoen? Hoe dan? En waarom zag de Sint op school er anders uit dan die op papa's werk? En die op de tv zag er nog weer helemaal anders uit... Er werd gefluisterd dat ik niet teveel vragen mocht stellen, maar het gewoon moest geloven allemaal, dan zou ik vanzelf mijn cadeautjes krijgen... Wie niet in Sint gelooft, krijgt niks :-s

O ja, op tv bij mijn opa en oma was er ook nog die officiële aankomst van de Sint. Dan werd hij zelfs door de burgemeester verwelkomd.

Ik was al acht en kon al goed lezen. Ik mocht altijd in de Margriet "Goud voor uw brief" lezen. Dat waren grappige waargebeurde inzendingen van lezeressen en rond Sinterklaas gingen die verhaaltjes natuurlijk over Sint en kinderen die wel of niet in hem geloofden. Zo kwam ik erachter dat de Sint niet bestond... Diep geshockeerd ging ik naar de keuken, naar mijn moeder.

"Sinterklaas bestaat helemaal niet! Hier, het staat in de Margriet! Dan is dat van God en de kerk zeker ook niet waar hè!"

Baf, mijn eerste echte geloofscrisis. En in plaats van even een normaal gesprekje met me te voeren, kreeg ik ook nog eens op mijn kop! Dat was weer typisch wat voor Reinie hè, om die twee dingen te combineren! Natuurlijk was dat van God wel waar! Waarom dacht ik dat er kerken waren en de dominee en blablabla... En of ik nou al met de burgemeester af kwam en de schooldirecteur, nee ik was een eigenwijs, koppig kind. Ik had altijd iets bijzonders.

Dat was dus het moment dat ik besloot dat ik mijn eigen kinderen noooooit zou wijsmaken dat Sinterklaas bestaat...

Niet dat dat geholpen heeft hoor, want toen de oudste, Henri, vier jaar was, legden wij hem uit dat Sint een gewone meneer was met gewone kleren. Die deed hij uit en dan verkleedde hij zich in Sinterklaas. Het was allemaal 'net-als-of'. En de Zwarte Pieten waren gewoon witte jongens die zich zwart schminkten en een gek pakje aan deden. We hadden er zelfs een boekje bij gevonden, met een mannetje met gewone kleren, volgende blz. het mannetje in zijn ondergoed en dan zag je hem langzaam het pak van Sinterklaas aantrekken! Oh nee, ik zou niet zo liegen tegen mijn kinderen!

Toen het zover was kwam Henri uit school met een pakje van Sinterklaas en een boos gezicht: "Jullie hebben tegen me gelogen! Sinterklaas bestaat wèl! Hij was vandaag bij ons op school, ik heb hem zelf gezien!"

:-)



Dit is natuurlijk de enige echte Sinterklaas hè ;-)

Als ik dan toch bezig ben...

Als ik dan toch bezig ben over mijn nachtmerries, zal ik mijn meest terugkerende nachtmerrie maar gelijk vertellen! Lange tijd dacht ik dat ik de enige was die 'wc-dromen' had, maar zo langzamerhand begin ik te ontdekken dat meer mensen hier last van hebben.

Kennen jullie dat? Je droomt dat je ontzettend nodig moet en je kunt eerst helemaal geen wc vinden! Je zoekt en zoekt en zoekt... en dan uiteindelijk vind je er eentje, maar daar zit dan een groot raam in of er staan twee wc's, waar al eentje van bezet is of die wc heeft gewoon ineens geen muren meer, terwijl je er al bijna op zat...

Als je dan eindelijk wakker wordt, dan moet je toch nodig! Niet normaal meer! En dan ben je zo verschrikkelijk blij met je eigen privé-wc!

Even nadenken hoor, welke is het allerergste... De dubbele wc denk ik, zoals deze







of deze



of anders deze dan.



Ook erg is deze





Eerlijk zeggen, wie herkent dit?

En... jaren later... heb ik nog een hele erge gevonden :o

Verdwaalreinie

Het moet nu bijna 15 jaar geleden zijn, maar ik heb er soms nog nachtmerries van...

Ik heb geen oriëntatievermogen. Niet een 'slecht' oriëntatievermogen hè, gewoon geen! Ik heb daardoor al heel wat gênante situaties meegemaakt, want ik heb het in gebouwen ook, dus de wc vinden lukt meestal nog wel, omdat er vaak van die handige pijltjes naar toe wijzen, maar dan weer de weg terug naar je plaatsje vinden in een restaurant, concertzaal, cinema, bijbelschool, huis (!) dat wordt al een stuk moeilijker...

Maar die ene keer, begin 1994, was echt verschrikkelijk!

We waren pas verhuisd naar Wilsele-Putkapel en ik ging heel voorzichtig op verkenning uit. Achter het huis de straat uit, het viaduct over en je was in het bos. Eerst het bos aan de ene kant verkennen, dan aan de andere kant, dan pas een rondje durven doen, dat was normaal voor mij.

Maar nu aan de voorkant van het huis. De steenweg een stukje af, de wijk door, daar was ook een bos(je). Ok, op een zondagochtend zou ik gaan wandelen. In die tijd waren onze doopdiensten niet in onze eigen kerk, maar in Schaerbeek op zondagnamiddag. Dus een zeldzame gebeurtenis, zondagochtend vrij! Ik ging dus wandelen, met Kazan en Swiebertje, de honden die we toen hadden! Voor ik vertrok werd me nog op het hart gedrukt op tijd terug te zijn, want we moesten om drie uur in Schaerbeek zijn en Henri moest daar iets gaan vertellen over de Logos II, waar hij naar toe zou gaan. Natuurlijk zou ik op tijd terug zijn, ik ging alleen maar even naar dat bosje aan de overkant!

Het was mooi weer en ik had er zin in. Ik kwam met de honden aan de rand van het bosje en zag een piepklein paadje, dwars door het bos. Het paadje was hooguit 30 centimeter breed en liep door natte grasachtige grond. Ok, ik dacht :"Als ik gewoon een half uur dit paadje volg, en dan weer precies dezelfde weg terug, kan me niks gebeuren." Ik genoot, er was helemaal niemand anders, buiten een heleboel vogels, en zelfs een hertje! "Zalig, dit wordt mijn lievelingswandeling," dacht ik nog...

Toen kwam ik bij een vijver (in mijn gedachten noemde ik het een meertje, maar dat was waarschijnlijk teveel eer), ik liep een endje langs de vijver, maar ging toch maar terug, je weet maar nooit... Ik draaide me om en: Oh nee! twintig van die kleine paadjes :o
Allemaal naar de rand van de vijver, maar allemaal uit een andere richting... Welke was mijn paadje? Buikpijn, natuurlijk buikpijn... Wat moest ik doen? Het was helaas nog voor het tijdperk van de gsm's :-(

Op goed geluk één van de paadjes ingeslagen, oh nee, hier kon ik niet verder: water. De andere kant op, oh nee, daar kon ik ook niet verder: water. Ik begon een beetje in paniek te raken en begon gewoon van de paadjes af te gaan, door het natte gras, door de netels, struikelend over de boomwortels, verstrikt in het struikgewas. En maar rondjes lopen. De nachtmerrie was compleet.

Huilend en struikelend bleef ik langs het water lopen, tot ik uiteindelijk licht zag door de bomen, daar moest de bewoonde wereld zijn! Oh nee, prikkeldraad. Nou ja, ik was nog een stukje jonger dan nu, dus daar klom ik overheen, de honden eronderdoor duwend. Ik kwam in een tuin terecht. Ik begon weer te rennen, ging netjes door het hekje de tuin uit en stond op straat! Oef! Maar welke straat? De eerste de beste voorbijganger gevraagd waar ik was: Rotselaar. Ok, daar woonde Charlotte, de vriendin van Francien, dus daar wist ik wel ongeveer de weg, maar voor alle zekerheid toch nog maar even gevraagd welke kant ik op moest om thuis te geraken!

Het was zeker nog drie kwartier lopen naar huis, dus de paniek kwam weer een beetje terug, maar wie kwam daar aangereden op zijn witte paard? (Nou ja, in zijn appelblauwzeegroene Toyota-busje) Juist ja, Theo. Natuurlijk helemaal ongerust, en ik kon geen woord meer uitbrengen, zo overstuur was ik. Vlug naar huis, vlug gewassen, droge kleren en schoenen aangedaan en maar vijf minuutjes te laat in de dienst...

Ik droom er soms echt nog van...

Wij weten niet wat werken is...

Ze zijn aan de elektriciteit aan het werken, hier in 't straat. Alles openbreken, kabels trekken, alles weer dichtsmijten....

's Morgens om 7.00 uur beginnen ze en 's avonds rond 18.00 uur stoppen ze. Ze nemen een kwartiertje koffiepauze, een half uurtje lunchpauze en voor de rest: werken! werken! en nog eens werken!

Wel roepen, tieren, brullen, onverstaanbare klanken uitstoten tijdens dat werken, dat wel ja!

Maar werken! werken! en nog eens werken!

Elf uur per dag! :o

't Zijn dan ook geen Europeanen hè, 't zijn een stuk of tien, twaalf Turken. Die weten dus wèl wat werken is!

België of Nederland?

Ik ben er denk ik wel uit... Het is België :-s

Niet helemaal, ik ben een twijfelgeval!

Hier zit ik me vaak te ergeren aan bepaald gedrag, maar gisteravond waren we dan weer een paar uurtjes in Nederland, en oei, dat is echt ook niet alles...

Als ik nu moet kiezen? België!

Of toch Nederland?

Tjonge, ik weet het nog steeds niet....

België dan maar! Ondanks, ja, ondanks van alles en nog wat, toch maar België!

Eindelijk dan toch gekozen...

Maar wel op voorwaarde dat we zo heel af en toe nog even naar Nederland mogen, om opnieuw (en opnieuw en opnieuw) te ontdekken waarom we uiteindelijk definitief voor België hebben gekozen...

Zou het gewoon komen omdat van de 52 jaar die ik al leef, er maar 21 jaar in Nederland zijn besteed, en al 31 jaar in België?

Weet ik veel? België, gewoon België!

En heel af en toe Nederland ;-)

maat 39

Hij: "Excuseer mevrouw, heeft u een hemd voor mij met lange mouwen, maat 39?"

Zij: "Kom maar, meneer, we zullen eens gaan kijken voor u."

Hij: "Met lange mouwen hè!"

Zij: "Jazeker, met lange mouwen, 't wordt winter hè! Kijk hier heb ik er één voor u!"

Hij: "Oh, dank u mevrouw, dank u!"

Zij: "Hé, wacht even meneer, niet gaan lopen, ge moet toch kunnen kiezen hè!"

Hij: "Ah, ja, als u nog tijd hebt...."

Zij: "Tuurlijk meneer, kijk, hier is er nog één, in maat 39, met lange mouwen! Zeg," (tegen een collegaatje) "welke vind jij het beste staan bij meneer?" (houdt beide overhemden naast meneers gezicht)

Hij: "'t Is heel vriendelijk van u, dank u!"

Zij: "Graag gedaan meneer!"

Is toch normaal als je in een duur boetiekje komt, dat klanten zo gediend worden? Ja? 't Was dus wel in de Wibra, in Leuven!!! Vandaag!!! Echt gebeurd!!!

Leda en ik werden er gewoon even blij van...

Een dagboek met een slotje? Of een blog... What's the difference?

Nothing at all....

Het lijkt elkaars tegenovergestelde, maar niets is minder waar :-)

Ik had vroeger zo'n dagboek met een slotje (ik heb het bewaard hoor, maar ik schrijf er niet meer in sinds mijn 16e). Maar eigenlijk schreef ik daar op precies dezelfde manier in als nu hier op mijn blog... Namelijk in de hoop dat iemand het ooit zou lezen!

Mijn diepste geheimen kwamen heus niet in dat dagboek hoor! (Want dat dagboek was er dus in de hoop dat iemand het ooit zou lezen!) Waarom schreef ik het anders op? Dat slotje? Pfff, ik bond er nog extra een touw omheen om het geheimzinniger te laten lijken, zodat zeker ooit iemand het zou lezen...

Ik was natuurlijk geïnspireerd door Anne Frank en Joop ter Heul en diep, diep, diep binnen in mij was er zo'n heel klein sprankeltje hoop dat ooit iemand het zou lezen en het dan zo mooi vond dat het gepubliceerd zou worden...

De één droomt er van om zanger te worden en zingt altijd maar in de hoop ooit ontdekt te worden en de ander droomt er van om schrijver te worden en schrijft altijd maar, overal en op alles wat los en vast zit, in de hoop ooit ontdekt te worden...

Ach een mens moet kunnen dromen en in ieder geval zijn er nu toch een paar mensjes zo beleefd om mijn schrijfsels te lezen!

Zelfs al is het alleen maar als tegenprestatie, omdat ik nou eenmaal hun blog ook lees :-)))

Help...

Facebook status: ViVian my lovely daughter pass away yesterday due to virus infection.

De meesten van jullie kennen Facebook hè, en dan weet je dus wat je status is (voor diegenen die het niet weten, daar kun je invullen hoe je je op dat moment voelt, en al je 'vrienden' kunnen dat dan lezen).

Nou vind ik het altijd leuk om naar iedereen zijn status te kijken en daar dan commentaar op te geven. Soms is het een grappige status, soms een zielige, soms een boze, soms een wijze, maar bovenstaande status shockeerde me nogal...

Ik ken ViVian Mo niet persoonlijk. Het is een Chinese vrouw die ik alleen ken van het spelletje wat we allebei spelen, met bloemetjes enzo. En dan lees je ineens dit...

Ik wist eerst niet hoe ik moest reageren, maar toen dacht ik: Als iemand dit op deze manier op Facebook zet, wil ze waarschijnlijk ook antwoord van haar Facebook-vrienden, dus ik heb geschreven dat ik het heel erg voor haar vind en dat ik voor haar bid enzo...

Maar ligt het nou aan mij? Of gaat het allemaal een beetje ver, op deze manier?

Misschien ben ik gewoon te oud voor al die toestanden. Voor mij is Facebook gewoon grappig en leuk, vooral ook om de foto's te zien enzo, en dan ineens zoiets...

Ik zou wel eens willen weten hoe jullie daar nou over denken!

Forever and ever...

Vandaag voor de laatste keer naar Pellenberg geweest met Theo! Althans, dat hopen we toch, maar zo ziet het er wel uit. Joehoe!!!!!!!!!!!!

Eerst had Isabelle (onze huisdokter) al gezegd dat hij er waarschijnlijk mee moest leren leven...

Daarna had de controlerend geneesheer van de CM gezegd dat ze Theo niet meer op zou roepen...

Nu hebben ze in Pellenberg gezegd dat hij niet meer terug hoeft te komen...

Waar gaat het over? Over een stomme achillespees :-)

Even het verhaaltje van A tot Z? Ok dan...

Theo had een leuke baan, als catering-manager bij een grote firma. Hij was geplaatst op een toffe plek in H. en had het echt naar zijn zin. Elke ochtend ging hij fluitend naar zijn werk. Natuurlijk was er ook wel eens wat, maar nooit iets onoverkomelijks...

Maar op een dag kwam het nieuws: H. zou overgenomen worden door een andere cateringfirma. Er zouden geen ontslagen vallen, iedereen zou worden overgenomen. Ok, de plek blijft hetzelfde, alleen het salarisstrookje zou ergens anders vandaan komen... Dachten we...

Niets was minder waar. De nieuwe firma werkte op een andere manier en men wilde eigenlijk veel liever dat Theo op zou stappen, wegens te duur en te oud... (en te braaf, dachten we achteraf). Voor iemand van boven de 50 jaar is het niet zo evident om zomaar ineens een andere job te vinden, dus Theo bleef...

Plaats voor een chef hadden ze niet, ze hadden namelijk zelf iemand die daar 'veel beter voor geschikt' was. Theo werd terug op de werkvloer gezet (met behoud van zijn chef-salaris, ok, dat wel). Na jaren en jaren achter zijn computertje te hebben gezeten, was dat wel effe wennen natuurlijk, maar, moeilijk gaat ook.

Wat? Stapt hij nou nog niet op? Ok dan, spreekt u Frans? Nee? Ok, dan hebben we een mooi plekje voor u in een Franstalig bedrijf in Brussel... Kunt u nu niet meer communiceren met de rest van het personeel? En ook niet met de mensen die komen eten? Wat zou u er van zeggen als u een beetje moest sjoemelen? Houdt u niet van? Probeer het toch maar voor ons. Niet? Maar man toch...

Theo ging naar de huisarts, vertelde wat over zijn werk, over zijn slapeloze nachten enzovoorts...
"Alstublieft meneer, hier zijn anti-depressiva, hier zijn zware slaapmiddelen, hier is een briefje, u mag twee weken thuis blijven..."

Twee weken later lag er een brief in de brievenbus dat onze huisartsen gestopt waren, wegens het beginnen van een gebedsgenezingsschool :s

Tja, wat nu?

Theo had allang last van zijn hiel, maar wou er niet mee naar de dokter, we hadden trouwens helemaal geen dokter meer :-(

7 februari 2005 waren we 30 jaar getrouwd. We zouden het op zondag met de kinderen vieren bij de Joegoslaaf en op de trouwdag zelf kwamen er gewoon wat vrienden, onder wie een ex-collega. Binnen vijf minuten ging het over het werk en "Waarom meld je je gewoon niet ziek?" "Je kunt toch doen of je overspannen bent?" Ik zei stilletjes: "Hij heeft pijn in zijn hiel, misschien kan de dokter daar een briefje voor schrijven, dan hoeft hij niet te liegen..."

8 februari 2005 gingen we voor het eerst naar Isabelle, onze nieuwe dokter. "Oei! Dat ziet er niet goed uit! Tendinitis in de achillespees... Voorlopig twee weken thuisblijven, maar dat zou wel eens heel wat langer kunnen duren... Bent u onlangs van werk veranderd? Want daar komt dat vaak door..."

15 oktober 2008 (na drie keer vijf weken in de gips, één operatie, zes weken rolstoel, -tig aantal soorten pijnstillers en ontstekingsremmers, met die gezellige maagbloeding tot gevolg) krijgt hij te horen dat er niets meer aan te doen is!!! Joehoe! Snap je dat we blij zijn? Hij hoeft nou echt geen nachtmerries meer te hebben dat hij ooit nog naar dat vreselijk werk terug moet! Joehoe!!!

Feestjuh..........

Nog eens vertrouwen...

Een poosje geleden heb ik een stukje geschreven over vertrouwen.

Vandaag lees ik 1 Johannes 5: 14: Wij kunnen ons vol vertrouwen tot God wenden, in de zekerheid dat Hij naar ons luistert als we Hem iets vragen dat in overeenstemming is met Zijn wil. (Dat is het voordeel van een dagelijkse bijbeltekst op je blog en op je i-Google, als je 'vergeet' te lezen, krijg je toch altijd wel een tekst onder je neus.)

Dat eerste deel van de tekst staat me wel aan :-) Wie niet hè?
Maar die laatste zeven woordjes...

De drie meeuwen...

Er was eens een kleine jongen die Sean Meeuwis heette. Op een dag ging dat jongetje met zijn papa met de trein naar een museum met 'dode diejen'. Het allermooiste dode dier in dat museum was een meeuw! Zeker nadat de papa van het jongetje had uitgelegd dat het jongetje dus ook zo heette, net als die meeuw.

Vanaf dat moment had het jongetje nog maar één wens: hij wou een meeuw. En of zijn papa en mama nou al met andere cadeautjes aankwamen, dat gaf allemaal niks, Sean Meeuwis wou een meeuw!

Hij bedelde bij oma om nog eens naar dat museum te gaan, maar oma beweerde dat ze de weg niet wist. Daar had hij wel een oplossing voor: "Gewoon, met de trein en dan een paar straten doorlopen en dan ben je er al..."

Opa googlede een prachtige meeuw, printte hem uit en plastificeerde hem. Maar nee, zo'n meeuw bedoelde hij niet. Er werden verschillende speelgoedwinkels bezocht, maar nee hoor, geen meeuw te vinden :-(
Ome JoJo begon speelgoedwinkels te bellen, E-bay te doorzoeken, deed zelfs een keer een bod op een meeuw, maar natuurlijk, op het laatste moment ging er iemand anders met die meeuw lopen.

Op een dag liepen opa en oma in de Brico en ineens riep opa: "Kijk! Meeuwen!" En ja hoor, een bak vol met van die kleine decoratiemeeuwtjes. Het was een klein beestje, lijfje van isomo, vleugels van echte veren, een snavel die half geel, half zwart was, geen poten, maar... het was een meeuw. Opa en oma kochten het meeuwtje en Sean Meeuwis was blij.

De zondag daarop werd er aangebeld bij opa en oma. Raymonde (je weet wel, die van Mushka en Pukkie) stond voor de deur met... een meeuw. Een prachtig, supergroot beest, met de hand gemaakt in El Salvador, stevig genaaid van canvas en stevig opgevuld, hij had zelfs poten! Opa en oma kregen de meeuw en Sean Meeuwis was nog blijer dan de vorige keer.

Vandaag na de dienst gingen opa en oma naar de auto en daar kwam Anette aangelopen! Kijk eens wat Lydia heeft meegegeven? Een meeuw, voor Sean Meeuwis. Dit was dus echt zo ongeveer de overtreffende trap hè, zo van meeuw, meeuwer, meeuwst... Dit was namelijk een houten meeuw, met nylondraadjes, en als je aan het onderste draadje trekt, gaan de vleugels op en neer! Wauw, nu heeft Sean Meeuwis drie meeuwen! En de ene nog mooier dan de andere...

Dank aan alle meeuwenzoekers, maar mooier dan deze bestaan waarschijnlijk niet, dus stop maar met zoeken :-)

De dampende dauw

Ik vind het zo heerlijk om in deze tijd van het jaar de zon op te zien komen boven de van dauw dampende velden... Dit is eigenlijk het enige moment dat ik het bos niet mis! Hoewel, als ik aan mijn wandelingen van vroeger denk, dat was ook wel zalig! Als je dan de eerste bent 's morgens, dan hangen de natte spinnenwebben nog tussen de bomen (voelt niet zo lekker, ok) en dan zie je de zon daar zo in weerkaatsen, in die druppels... Eigenlijk gaat er toch niets boven het bos!

Behalve de zee dan weer. Ik ben een echte Hagenees hè! Ik wil gewoon alles (behalve terug naar Den Haag dan LOL). Het enige voordeel van Den Haag is dat je daar dus alles hebt en dat ze je daar niet voor gek verslijten als je met je hond op de bus stapt...

In de winter naar Kijkduin, dat waren ook goeie tijden...
En deze tijd van het jaar, doet me er ineens weer aan denken wat ik ooit geflikt heb toen ik pas getrouwd was :-)

Ik was in verwachting van Henri en had al zwangerschapsverlof, dus het moet oktober (1975) geweest zijn (Henri is 13 november geboren). Het was aan het onweren dat het een lieve lust was, en ik, onnozele trien, dacht: "Nu moet het zalig zijn op het strand!" Zo gedacht zo gedaan. Ik pakte de riem van Rex (onze toenmalige Mechelse Herder), stapte op de bus (lijn 23 naar Kijkduin) en stapte helemaal bij het eindpunt uit. Ik heb genoten van het onweer boven de zee! Zoiets moois had ik nog nooit gezien!!! En er was helemaal niemand anders! Wauw!

Helemaal doorweekt kwam ik thuis, en terwijl ik mijn jas nog aan had ging de telefoon. Theo. Hm. Ik weet niet meer precies wat hij allemaal zei, maar dat hij kwaad was, dat herinner ik me nog. Het schijnt dat hij de hele middag gebeld had, omdat het zo'n vreselijk onweer was en hij dacht dat ik dus bang was... Hij was heel bezorgd en vroeg waar ik dan toch was geweest, ja en toen ik dat dus vertelde, was hij dus echt echt echt kwaad :-)

En toch was het mooi! Neh!

En toch wil ik niet meer terug naar Den Haag! Ook al heb je daar dus het Haagse Bos en de duinen en de zee en het Zuiderpark en de Golden Earring en Meyendel en...

Pfff, en toen Theo dit zojuist las zei hij: "Eigenlijk ben ik er nog steeds kwaad om!"

LOL

Johan heeft dit ooit geschreven voor Raksha :-)

Als jij kon praten, dan werden we allemaal gek,
Als jij kon praten, dan hield je nooit je bek
Als jij kon praten, dan was er geen riem
Als jij kon vliegen, zou je alles willen zien.

Maar er is een ding wat je niet zou doen,
En dat is zomaar in je mand gaan, zo zonder fatsoen,
Je zou ons vragen, waarom moet dat elke keer weer?
En je zou vliegen, zomaar heen en weer.

Als jij kon lachen, dan lag je nu in een deuk
Als jij kon fietsen, dan lachten wij ons een breuk
Als jij kon dansen, dan zocht je waarschijnlijk een reu
Maar dat vliegen, nee dat werd je nooit beu!

Er zijn een paar dingen die je graag zou willen doen,
En dat is pannenkoeken bakken in de tuin,
Ook zou je naar iemand bellen gewoon voor de lol
En zeker niet meer rondjes draaien rondom je drol

Maar het hoort nou eenmaal zo, honden kunnen dat niet.
En de dingen die ze kunnen doen, vergeten ze niet
Als jij nou gewoon jezelf blijft, een hond aan de lijn
Dan zullen wij vanaf nu ook altijd ons zelf blijven zijn!

Zijn vrouw????

Ik liep laatst met Raksha te wandelen en voor me liep de zwarte chow chow (Sam) samen met zijn meneer en een vrouw en achter me liep Raymonde met Mushka en Pukkie. We liepen gezellig met ons allen verder, de honden een beetje te snuffelen en te spelen en wij een beetje te babbelen, tot Sam met meneer en mevrouw de ene kant op ging en Raymonde met de hondjes en Raksha en ik samen de andere kant op gingen. Toen Sam met zijn baasjes buiten gehoorsafstand was, fluisterde Raymonde: "Heeft-ie een vriendin?" Ik nog onnozel : "Huh, wie?" En Raymonde: "Die meneer van Sam!" Dus ik zeg: "Huh, was dat niet zijn vrouw?" Waarop Raymonde: "Hoe kan dat nou, ze liepen hand in hand..."

En of ik nou al beweerde dat Theo en ik ook wel eens hand in hand lopen, ze bleef bij hoog en bij laag beweren, dat je zo kon zien dat dat niet zijn vrouw was, maar een vriendin. Op mijn vraag of zij de vrouw van de meneer van Sam dan kende was haar antwoord: "Nee, ik heb die nog nooit gezien!"

Triest hoor, de wereld van vandaag! Mensen van middelbare leeftijd die hand in hand lopen, dat kan nooit man en vrouw zijn... Het denkbeeld dat iemand een goed huwelijk heeft? Haha, het idee alleen al...

Herfst

Mooie kleuren in het park en in het bos... Rood, geel, oranje, bruin en groen natuurlijk ook nog...
Daar word ik blij van!
Storm, er tegenin worstelen op de heenweg en wind mee op de terugweg...
Daar word ik blij van!
Vroeg donker, gezellig de kachel al een beetje aan, kaarsjes aan...
Daar word ik blij van!
's Nachts in je warme bedje, heerlijk tegen Theo aankruipen, de regen horen kletteren tegen de ramen...
Daar word ik blij van!
Je 's morgens nog even omdraaien, want het is toch nog donker buiten...
Daar word ik blij van!
Met het raam open slapen, zodat je de wind met de gordijnen kunt zien spelen...
Daar word ik blij van!
Door de gietende regen met de hond gaan wandelen, zonder capuchon, heerlijk de regen in je gezicht en op je hoofd voelen, en dan thuis vlug een droge broek aan en een kop warme choco...
Daar word ik blij van!
Het gevoel hebben dat de winter gaat komen en dat dan de gezellige en mooie decembermaand weer komt...
Daar word ik blij van!

Ik hou van de herfst!!!!

De blaadjes vallen van de bomen, ze worden weer kaal...
Daar word ik triest van!
Die rottige wind, waardoor je de deur niet meer open kunt laten staan, want het tocht...
Daar word ik triest van!
's Avonds al zo vroeg donker, en om 7 uur het licht al aan, bluh...
Daar word ik triest van!
's Avonds als ik in mijn ijskouwe bedje kruip, liggen rillen tot Theo eindelijk naar boven komt...
Daar word ik triest van!
Als je 's morgens vroeg op moet is het nog donker...
Daar word ik triest van!
Het raam blijft open boven, zomer en winter, want we kunnen geen van tweeën met een dicht raam slapen. Maar dan staat de wind juist op het raam en ligt er een plas regenwater binnen...
Daar word ik triest van!
Door de gietende regen naar de kerk wandelen, omdat Theo en Johan er allebei al om half negen moeten zijn en ik pas tegen tien uur, en dan de hele dienst met een vochtige broek zitten, die aan je benen plakt...
Daar word ik triest van!
Het gevoel hebben dat de zomer nu echt voorbij is en dat het maanden en maanden duurt voor de lente weer begint...
Daar word ik triest van!

Ik haat de herfst!!!!


Hebben jullie ook zo'n gemengde gevoelens als de herfst begint?

Onthullingen

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: Raksha kan niet typen, Raksha kan niet op de computer werken, Raksha kan niet praten, niet denken (hoewel, dat laatste, daar twijfel ik eigenlijk aan...)!

Raksha is een doodgewone hond. Ik begrijp dat het een desillusie is voor velen van jullie (AL die trouwe lezertjes, LOL), maar vanaf nu komt Raksha niet meer aan het woord.

Ik zal nog wel veel over Raksha schrijven, 't is nu eenmaal een belangrijk wezentje in mijn leven, maar ze komt niet meer zelf aan het woord...

Ook op het Breeze-forum is de rol van Raksha afgelopen. Het zij zo...

Kapoen en Jackske

Eerst even zeggen dat ik vorige keer niet echt ziek ben geworden, van die kouwe spaghetti...

Maar nou vandaag! Pfff, Jasper♥ (de Berner Sennen van Henri en Leda) is hier weer sinds vrijdagavond. Jullie weten onderhand wel dat Jasper♥ mijn belangrijkste verloofde is hè! Nou, vanmorgen gingen we met ons drietjes wandelen, mama, Jasper♥ en ik. Niks aan de hand, dat doen we zo vaak, en met onze gentle leaders aan, kan mama ons makkelijk houden.

Eerst kwamen we Raymonda tegen, met Mushka en Pukkie (een Jack Russel en een kruising tussen een Jack Russel en een Beagle). Nou, dat was wel leuk. Mushka en Pukkie en Jasper zijn allemaal mannetjes, maar ze verdragen elkaar goed, nooit ruzie ofzo. Dus we stonden wat te kwispelen en lekjes te geven enzo, netjes aan de lijn allemaal, komt ineens Jackske (Jack Russel van Raymonda's zoon Mark) aangerend en baf, hij valt zomaar Jasper♥ aan. Nou is Jasper♥ zo ongeveer de liefste en zachtste hond die ik ken, al weegt hij meer dan 50 kg, maar dit kon hij niet op zich laten zitten. Dus hij gaf een grauw naar Jackske. Jackske sprong met een schreeuw achteruit, maar vloog gelijk weer op Jasper♥ af en begon hem weer aan te vallen (het was een foto waard hoor, zo ongeveer Kleinduimpje die de Reus aanvalt). Nog steeds niks aan de hand, tot Kapoen (pitbull, ook van Mark) aan kwam rennen en Jackske begon te verdedigen. Toen ze daar zo met zijn tweeën aan Jasper♥ hingen, kon ik er niet meer tegen! Normaal is Kapoen een goeie vriend van mij. Jackske niet, maar die negeer ik altijd en dan gaat het best. Maar nu, nu ze met zijn tweeën aan Jasper♥ hingen, moest ik me wel moeien hè! Twee tegen één is gemeen, dus ik viel Jackske aan... Mark was nog nergens te bekennen en Raymonda stond naar mama te roepen dat ze weg moest rennen met ons en dat als Kapoen beet, het om te doden zou zijn. Nou is mama niet helemaal gek, dus ze dacht:"Als ik nu weg probeer te rennen, komen die twee gewoon achter ons aan, en dan zijn de poppen pas helemaal aan het dansen!" (ik weet bijna altijd wat mama denkt)

Dus mama bleef stokstijf staan tussen die vier vechtende grommende kwijlende honden (waaronder ik dus) en eindelijk kwam Mark de hoek om. Toen was het gedaan met vechten, want mama had ons dus kort aan de lijn en Mark pakte onmiddellijk Jackske er tussen uit. Kapoen gaf nog een klein grommetje naar Jasper♥, een knipoogje naar mij en ging toen met zijn baasje mee....

Dat knipoogje betekende: dit komt niet tussen onze vriendschap hè! Dit was iets tussen Kleinduimpje en de Reus en wij hebben ze alleen maar verdedigd... Dus Kapoen is mijn vriend nog wel, maar Jackske? Amai nog niet! Wat een mormel!!!!

Oja, trouwens, niemand gewond hè, gewoon wat plukken haar verloren enzo, maar geen echte beten hoor!

die hond :-(

Pfff, ze hadden gister spaghetti gegeten. Ik ben er gek op en ik had een beetje in mijn bak gehad, bij mijn brokken, dus ik was een tevreden hondje... De rest had papa in de frigo gezet om vandaag op te bakken bij de lunch. Nou, Johan en papa namen allebei een bordje en de rest werd weer teruggezet in de frigo.

Nu ging mama vanavond weer koken (eigenlijk gebeurt dat niet vaak meer, dat mama twee dagen achter elkaar kookt hoor, maar toevallig was het nu wel een keertje zo, papa en Johan zullen de rest van de week wel weer de klos zijn) en ze had de braadpan nodig. Dus ze vroeg aan papa: "Waar is de braadpan?" "Oh," zei papa, "nog in de koelkast met een restje spaghetti, ik zal het wel aan 'de hond' geven..." Precies of ik heb geen naam, grrr. En mama zei nog:"Zo, ijskoud uit de frigo?", maar papa vond het geen probleem voor 'die hond'. Ok, ik kan er niet aan weerstaan hè, dus ik heb het opgegeten, maar nu ligt er dus een ijskouwe klomp spaghetti in mijn maag... Ik hoop dat ik niet moet spugen, want dan ben ik zelfs niet meer gewoon 'die hond', dan ben ik 'die vieze hond' :-(



Moeten ze me geen kouwe spaghetti geven hè! Ik zal jullie later de afloop wel vertellen :-)

Test test test

Pfff, ik had iets op Facebook geïmporteerd, mijn blog dus, of eigenlijk Raksha's blog. Toen kwam er een lijst van 25 berichtjes op mijn Wall. Toen haalde ik het weer weg. Toen zei Henri dat ik het moest laten staan, dat het alleen in het begin even gek stond, maar daarna handig zou zijn. Toen zette ik het weer terug. Toen zag ik het niet. Toen zei Henri dat ik gewoon even een berichtje op mijn blog, of eigenlijk Raksha's blog, moest zetten en dat dat dan een paar uur later vanzelf op mijn Facebook zou komen. Nou, ok dan, hier is het berichtje. Nou maar hopen dat het op Facebook terecht komt... Maar waar het dan op Facebook terecht komt ben ik vergeten te vragen :-s
En nu staan er naar het schijnt twee lijstjes van 25 berichtjes op mijn Facebook, maar zelfs dat kon ik niet meer vinden :-s
't Komt wel goed met mij! 'k Ben goe bezig, pffff...
Dat heb je als je je met dingen bezig houdt die niet voor je leeftijd gemaakt zijn. Eigen schuld, dikke bult.

Nou het berichtje is lang genoeg, dus nu maar afwachten of het op mijn Facebook verschijnt! Allen daarheen dan maar weer... Maar wel een paar uur wachten, want dan verschijnt het daar pas, maar dan lig ik al in mijn bedje, dus voor mij zal het morgenochtend worden.

Ik moet gelijk ook nog even een nieuw label maken: gezeur :-)

Jasper♥

Jasper is hier het weekend geweest♥



Zijn binnenkomst was echt supercool! Mama had juist gekuist en daarna begon het te regenen en mocht ik ineens niet binnen en buiten wanneer ik wilde :-(. Mama krijgt die kuren zo altijd twee keer per week, als ze gedweild heeft. Als het dan buiten droog is, mag ik gewoon een half uurtje niet door de keuken enzo, maar als het regent doet ze heel ingewikkeld.

En ja hoor, ze was klaar met dweilen, het regende en wie stond daar: Jasper! Was ze even vergeten dat die een weekendje zou komen :-)



Het grappigste was, dat papa een doos met plastic bordjes, bekertjes, koffiebekertjes, en bestekken had klaargezet voor Henri, voor het kraamfeest. Toen Henri binnen kwam met Jasper, sprong Jasper als een eh, nou ja, als een Jasper door de lucht en de doos met plastic gerief vloog ook door de lucht :) Alles op de grond! Maar, gelukkig, je weet het nog, mama had juist gekuist en als je dan toch iets op de grond wilt gooien bij ons, kun je dat het beste op zo'n moment doen. Geen hondenharen, geen vogelveertjes, gewoon alles opgeraapt en terug in de doos gedaan :-)



Dus de les is: laat maar, ik wil helemaal geen les geven, ik vond het gewoon grappig....

Nou mag ik weer eens! grrr

Tjompie, je zou bijna zeggen dat het mama's blog aan het worden is.... Eigenlijk heb ik helemaal niks speciaal meegemaakt hoor, maar het is mijn blog en daarmee gedaan! neh! Dus nou ben ik weer eens aan de beurt!

Ik ben trouwens boos! Jessie heeft puppy's en vanmiddag gaat mama met Sean kijken en ik mag niet mee :-(

Ik ben dus wel de vriendin van Jessie hè! Nou ja, ik heb gelukkig wel al de foto's mogen zien. Mijn bezoekje komt dan later zeker?

Vertrouwen...

Pfff, ik vind het best moeilijk, om op God te vertrouwen...

Vorige week werd Theo ziek in Nederland en ik zat hier in België. Hij is (weeral*) met een ambulance naar de Spoed gebracht. Toen Johan belde, voelde ik me zo supermachteloos hè! Het was avond en ik kon er op geen enkele manier naar toe. Ik maakte wel gelijk plannen voor de volgende dag, om met de trein te gaan, maar achteraf was het helemaal niet nodig. Het was namelijk weer zijn maag, maar de huisdokter ginder dacht in eerste instantie dat het zijn hart was... Gelukkig was ik bij Henri en Leda en die waren superlief, maar toch...

En daar zat ik dus met mijn 'grote' Godsvertrouwen. Ik begon te bidden, maar gelijk was daar een stemmetje: "Waarom zou God Eva-Lianne (19) laten sterven, Maartje (21) voor de derde keer kanker laten krijgen en dan Theo (58) sparen? Waarom zou God jouw gebeden wel verhoren en andere gebeden niet? Hoe lang is heel evangelisch Nederland en half evangelisch Vlaanderen al niet aan het bidden voor Jan Schippers?"

Ik probeerde met mijn tranen dat stemmetje het zwijgen op te leggen, maar dat lukte niet...

Toen ik rond half twaalf eindelijk Theo zelf aan de lijn had en hoorde dat het allemaal meeviel en dat hij naar 'huis' mocht en pillen voor zijn maag had gekregen, heb ik in mijn bed tot diep in de nacht liggen huilen en ook weer om vergeving gevraagd voor mijn ongeloof...

Waarom ik dit allemaal zomaar opschrijf? Op een blog nog wel, waar zomaar iedereen het kan lezen?

Als een openbare schuldbelijdenis misschien?

Gewoon om het effe kwijt te kunnen misschien?

Of omdat ik hoop dat iemand iets zegt waar ik me beter door ga voelen misschien?

Zeg maar iets....

*In januari heeft Theo een ernstige maagbloeding gehad en is hij met gillende sirenes naar een ziekenhuis in Leuven (21 km) gebracht, dwars door de vrijdagnamiddagfiles. Hij kwam nog op tijd in het ziekenhuis en is met een bloedtransfusie en een kijkoperatie behandeld, moest drie dagen op de Intensive Care blijven enz. Ik zat voorin in die ambulance en ik krijg nog steeds een soort van hartverschuiving als ik sirenes hoor :-(

PS Ha, zie de tekst die vandaag op mijn blog staat :-) (één dagje nadat ik dit heb geschreven)

Jakobus 1: 2 Het moet u tot grote blijdschap stemmen, broeders en zusters, als u allerlei beproevingen ondergaat. 3 Want u weet: wanneer uw geloof op de proef wordt gesteld, leidt dat tot standvastigheid. 4 Als die standvastigheid ook daadwerkelijk blijkt, zult u volmaakt en volkomen zijn, zonder enige tekortkoming.

India

Vanmorgen na de kerkdienst sprak ik Pamela. Ze is gisteravond teruggekomen uit Calcutta. Wat ze daar gezien heeft heeft zo'n enorme indruk op haar gemaakt, dat ze niet uitverteld raakte. Ze was daar met een team van Tearfund, en zelf werd ze ingedeeld in een sloppenwijk om daar de kinderen een aantal dingen te leren en te vertellen uit de bijbel... Er was daar een school voor de allerarmste kinderen. Maar je moest kunnen bewijzen dat je echt bij de allerarmsten hoorde om op die school te worden toegelaten. Er is namelijk maar plaats voor 200 kinderen. Je hebt daar dus 'armen' en 'allerarmsten'... Als je het geluk, of in dit geval de pech, hebt om niet bij de allerarmsten te horen, mag je kind dus niet naar die gratis school, maar aangezien je wel bij de 'armen' hoort, heb je ook geen geld om je kind naar een gewone school te sturen. Wat doe je dan? Je huurt van je schamele loontje een krotje in de sloppenwijk, terwijl je dus zelf in een krotje woont, net buiten die sloppenwijk... Zo probeer je dan dus te 'bewijzen' dat je wel degelijk bij die allerarmsten hoort en probeer je dus toch je kind op die gratis school te krijgen...

Ze werkte daar samen met een meisje uit India en op een dag werd ze bij dat meisje thuis uitgenodigd. Het meisje was heel trots, want ze kwam uit een kleine familie, en woonde dus 'maar' met zes mensen in hun tamelijk 'grote' huisje van 3 x 3 m². Ze nodigde Pamela vol trots uit om binnen te komen, maar eigenlijk was er amper plaats voor haar. Onze logeerkamer is ongeveer 2,5 x 4 m² en in mei zijn Tjipke en Francien (uit Canada) hier komen logeren met de drie kinderen. Met al die matrassen en ledikantjes enz. kon je bijna niet meer bewegen in die kamer, om maar even een indruk te geven. Bij die mensen moet daar dus ook nog gekookt worden hè... En toen kwam er een vraag waar Pamela geen antwoord op durfde te geven. Ze vroegen namelijk naar haar huis in België, of dat ook zo groot was, en met hoeveel ze daar moesten wonen... Wat moest ze zeggen, mijn slaapkamer is ongeveer twee keer zo groot als jullie huis? En mijn zus heeft ook zo'n kamer... en mijn ouders ook... Alleen de logeerkamer, die is wat kleiner, die is maar iets groter dan jullie huis, en dan hebben we natuurlijk nog een huiskamer, een eetkamer, een keuken, een badkamer... Wat moest ze zeggen...

Waarom is alles toch zo ongelijk verdeeld? Waarom staan we er niet vaker bij stil hoe goed wij het hebben... Waarom? Waarom? Wij zijn gemeen, van al onze rijkdom geven we een schijntje aan de armen en dan voelen we ons weer goed. Wij zijn gemeen!

Ik ben zo stout geweest om tien minuutjes van Theo's zangdienst te pikken van volgende week. Ik heb Pamela namelijk gevraagd om volgende week een PowerPointpresentatie te vertonen tijdens de kerkdienst en iets te vertellen over India. (dat vindt Theo wel goed hoor;-)) Misschien worden we wakker geschud, misschien gaan onze ogen een klein beetje open...

Blog Award

Hm, wat ik me daar nou weer moet bij voorstellen, I don't know. Maar ik heb er een gekregen van mijn grote bruggenbroerbrouwer (zoek de 'r' die er teveel staat) en nu mag ik weer zeven mensen nomineren. Slaat allemaal nergens op, want wat heb je nou aan een nominatie? Nou ja, het gaat om het idee hè!

Ok, daar komt-ie: ze staan niet op volgorde, gewoon alle zeven even goed...

2 Bruggenbouwer niet omdat hij mij heeft genomineerd en niet omdat hij mijn broer is, maar omdat het vaak goeie 'mening' stukjes zijn

5 Dichterbij dan ooit. Ik begrijp zijn stukjes bijna nooit, maar ze klinken wel mooi als je ze hardop leest :-)

3 Ik als ik niet thuis is omdat ik me altijd slap lach om die stukjes en er ook heel diepe dingen in staan...

4 princess Mgli gewoon omdat ze het verdient met haar schrijfsels

7 Unas palabras schrijft heel mooi, maar veel te weinig :-(

6 Goudlokje schrijft heel mooi, maar veel te weinig :-(

5 Column & Co schrijft grappig en heeft een uitgesproken mening waar ik het meestal volkomen mee eens ben

1 dit is S/Zoet omdat ze zoet is maar vooral omdat ze Soet is :-)

't Was niet gemakkelijk, maar ik heb gewoon nagedacht wie mijn blog weleens leest en die lezen dit dus ook en voelen zich dan vereerd :-) en wie mijn blog nooit leest kan zich helemaal niet overgeslagen voelen, want die weet niks van deze nominaties...

Toch?

Sytske

Tjongejonge... Eerst de hele tijd onweer, lig je eindelijk lekker te slapen, komen ze om 4.15 uur mama wakker maken! Ze vergeten zeker dat papa en ik dan ook gelijk klaarwakker zijn, grrr...

't Was Johan. Hij riep iets van: "Mama, kom, je moet gaan babysitten, Sytske is onderweg..."

Sytske? Wie is dat dan? Nou ja, maar even afgewacht. Toen mama weer thuis was, kwam het hele verhaal! Sean en Sjoerd hebben een zusje!!!! Mama heeft haar zesde kleinkind!!!

Ik ben gek op baby's, ik kan er alleen niet tegen als ze huilen! Ik ga er dan bij liggen, probeer de mama er naar toe te duwen en als er dan niemand gaat, moet ik bijna zelf het kindje gaan troosten, maar dat mag dus niet, grrr...

Ik hoop dat het geen huilertje is :-)

Hier wat foto's, ik heb haar zelf nog niet gezien, want moeder en dochter liggen nog in het ziekenhuis, het was een keizersnee... en zoals gewoonlijk: No dogs allowed :-(



Sean, Sjoerd en Sytske





Leda met Sytske








Henri met Sytske


Opa met Sytske


Oma met Sytske, mijn mama Reinie dus hè ;-)

Nachtlawaai in Zaventem

Ik denk niet dat het laat was, maar juist vroeg, 't is te zien hoe je het bekijkt, maar wij werden om half vijf ofzo keihard wakker gemaakt door een toeter, een claxon, een alarmtoeter, een alarmclaxon! En niet zo eentje die tuut tuut tuut zegt, maar tuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuut! Precies onder ons slaapkamerraam... papa en mama sprongen allebei uit bed en vlogen naar het raam (met hun engelenvleugeltjes, ja) en toen was het gewoon een taxi van het stomme taxibedrijf naast ons... Meestal worden we 's nachts wakker gemaakt door het alarm van het taxigebouw (ook niet zachtjes), maar deze keer was het een stomme taxi...
Het was dus geen gewone toeter hè, maar een zeer luide! 't Zit nu nog in mijn oor, grrrr!!!
Vragen ze wel eens: "Jullie wonen in Zaventem? Hebben jullie nooit last van de vliegtuigen?" Nee, van de taxi's, daar hebben we last van, grrr!!!

Midden in de nacht rijden ze af en aan, moeten ze naar binnen door een ijzeren poort. Maar eerst moeten ze een code intikken om die poort te openen, en natuurlijk, de radio keihard aan en de autodeur openlaten tot de code is ingetikt. En altijd op een Franstalige zender, grrr!!! Probeer je lekker te slapen, begint er ineens een Fransoos in je slaapkamer het nieuws te vertellen, of je hoort keiharde muziek die niet mooi is, grrr... Dan gepiep en gekraak van de poort die opengaat (een soort Senseo-geluid, maar dan zonder de koffie) en daarna de begroeting tussen de chauffeurs, ook nog eens luidruchtig en meestal in het Frans. Het liefst roepen ze naar elkaar vanaf een afstandje, zo luid, dat soms zelfs Johan uit zijn bed komt om te kijken of ze nou echt niet op onze koer staan...

Sorry, ik moest het even kwijt.

Maar van de vliegtuigen, nee, daar hebben we geen last van, die stijgen en dalen en doen gewoon wat ze moeten doen zonder ons lastig te vallen ;-)

Eva-Lianne of die anderen?

Lucas 12: 4 Tegen jullie, mijn vrienden, zeg ik: wees niet bang voor degenen die het lichaam kunnen doden, maar niet tot iets ergers in staat zijn. 5 Ik zal jullie zeggen voor wie je bang moet zijn. Wees bang voor hem die de macht heeft om iemand niet alleen te doden maar ook in de Gehenna te werpen. Ja, ik zeg jullie, wees bang voor hem!



Ik zit op Facebook, ja, nuttelozer tijdverdrijf kun je je niet voorstellen hè?

Of?

Huh?

Hoe bedoel je?

Is dat nuttig?


Ja, ik vind eigenlijk van wel. Ik heb daar al veel vrienden gemaakt die van bloemen♥ houden. Mensen die ik totaal niet ken, uit Australië, Finland, Italië, China, Noorwegen, Japan, de Filippijnen, Canada, Amerika... Het enige wat ons bindt is de liefde voor bloemen :-)

Een ander groepje houdt van honden ♥ en daar zit ik ook in.


Je schrijft wat op elkaars 'Wall', je leest wat op elkaars 'Wall' en je ontdekt dat er ook christenen bij zijn. Daar zie je dan christelijke 'applications' die je dan zelf ook weer op je 'Wall' kunt zetten en dan zien alle anderen dus ook dat je christen bent.


In mijn privé-inbox heb ik vaak vraagjes over het één en ander en dan vertel ik hen iets over Jezus, die de enige hoop is in deze kapotte wereld...


Zo hier en daar op mijn 'Wall' staan er bijbelverzen, die dagelijks vernieuwd worden. Zoiets als helemaal bovenaan mijn blog, maar dan in het Engels. En vandaag stond die tekst uit Lucas op mijn 'Wall'.

Deze tekst zette mij aan het denken. Misschien interpreteer ik het helemaal verkeerd (wie niet, eigenlijk?) maar dan is het nog altijd waar wat ik nu ga schrijven.


We moeten ons niet bang en verdrietig maken om de Eva-Lianne's in deze wereld, maar om 'die anderen'....

En voor wie Eva-Lianne niet gekend heeft: ze was een lief jong meisje van nog geen twintig. Ze studeerde voor dokter en haar grote droom was om later de zending in te gaan, om voor de arme kinderen te zorgen. Ze was al op Outreach naar Marokko geweest, naar India in een leprakolonie, ze was overtuigd christen, zeer actief in onze kerk, en zeer geliefd door jong en oud. 22 maart kwam ze in Zambia om het leven bij een auto-ongeluk. Ik geloof dat ze nu in de hemel is....
Eva-Lianne de Visser



En voor wie 'die anderen' niet kent: Die jongen, je weet wel, hij is gezond, en leeft, maar hij wil niets meer van God, de Here Jezus en de bijbel weten. Waar gaat hij naar toe, als hij dood gaat?

Of die oude vrouw, die niet kan geloven, omdat er zoveel onrecht in haar leven was... In haar jeugd al, toen werd ze al misbruikt en later, op haar werk ook nog eens. Oh nee, zij kan niet geloven... Waar gaat zij naar toe als ze dood gaat?

En je kent vast nog wel veel meer van 'die anderen'...

Lucas 12: 4 Tegen jullie, mijn vrienden, zeg ik: wees niet bang voor degenen die het lichaam kunnen doden, maar niet tot iets ergers in staat zijn. 5 Ik zal jullie zeggen voor wie je bang moet zijn. Wees bang voor hem die de macht heeft om iemand niet alleen te doden maar ook in de Gehenna te werpen. Ja, ik zeg jullie, wees bang voor hem!

Alleen

Ja, want Zara is weg... Ik wist zeker dat ze nog tot 2 augustus zou blijven, en gistermiddag, mama was net even weg met Johan en Govert, kwam Tim (haar baasje) om haar te halen. Ik zei nog tegen papa dat hij dat niet kon maken, dat mama op deze manier zelfs geen afscheid had kunnen nemen... dat ik me niet op dit afscheid had kunnen voorbereiden... dat dit dus echt niet kon... maar ja, wie luistert er nou naar mij?

Een uurtje later kwam mama thuis, ze was verdrietig, maar ook wel weer opgelucht, zei ze. En ik eigenlijk ook :-)
Want door al die kapotbijtnijgingen van Zara, werd mijn vrijheid ook redelijk ingeperkt... Nu mag ik me weer vrij door het hele huis bewegen, yes!

Maar toch missen we haar allemaal een beetje, het is zo'n lieve hond! Ze mag altijd terugkomen ♥♥♥

K-a-p-o-t-b-i-j-t-Z-a-r-a

Oei! Nu wordt het een beetje erg! Zara is inderdaad teruggekomen, zondagavond. Het weerzien was stralend, ik heb natuurlijk toch weer een beetje gegromd, maar dat was alles. Verder was het gewoon leuk om elkaar terug te zien.

Maar nu begint ze het een beetje te bont te maken...

Gisternacht heeft ze papa's klompen kapotgebeten (dom om ze in de keuken te laten staan, maar ja...) en een doosje muizengif helemaal onder de gootsteen vandaan, uit het achterste hoekje, gepeuterd, en aan flarden gebeten. Het gif lag overal :o Hopelijk heeft ze er niet van gegeten, maar ik denk het niet anders was ze nu al ziek... Muizengif is vies en ik kan het weten ;-)

Maar nu vannacht: de rieten prullenbak helemaal in kleine stukjes en.... het lievelingsboek van mama en Sean kapot: Pluk van de Petteflet :o

Nu is ze dus echt te ver gegaan hè :-(

Mama geeft haar nog één kans, komende nacht, en anders moet ze de rest van de tijd dat ze hier is 's nachts in de bench! Ik heb dat ook wel overleefd, maar ik ben toch blij dat Johan mij daar ooit van heeft verlost! Arme Zara :-(

She's coming back :o

Ofwel 'The return of...'

Als ik het goed gehoord heb, komt Zara vanavond terug, en blijft ze tot 3 augustus :o
Ik zal jullie er later meer over vertellen...

Toch stiekem wel leuk hoor! :-)

Zara

Zara was hier dus de hele week, maar helaas, pindakaas, vandaag gaat ze weer naar huis :-(





We hebben een zalige tijd gehad samen!!!!




Het is een schatje, echt waar!!!!



Let vooral goed op haar rechteroor, dat is het schattigste van alles :-)



Gelukkig sliep ze af en toe, want zo'n jong kind in huis is wel supervermoeiend...



Ik denk dat vooral papa haar enorm gaat missen, het waren dikke vriendjes geworden. Waar papa was, was Zara (als ze geen deugnietenstreken aan het uithalen was)




Het is echt wel jammer dat ze naar huis gaat, maar toch ook wel beter, want ze is nog in het kapotbijtstadium, ze heeft de leeuw van Sean kapotgebeten :o Gelukkig kon papa gister nog precies dezelfde kopen bij Blokker :-)
Maar ze heeft ook een FlipFlop van Johan kapotgebeten en dat is minder leuk, want dezelfde vinden in maat 46 is niet zo simpel :-(
Wat ze verder allemaal nog kapot heeft gebeten, varieert van een stuk of tien plastic bloempotjes, tot een rol tafelpapier (hierna zag de tuin er ineens helemaal winters uit). De klompen van papa en mooie Canadese kussentjes van mama hebben wel twee tot drie keer per dag in de tuin gelegen, maar hebben het gelukkig overleefd...

Al bij al: 't was leuk, maar een weekje was lang genoeg! Jammer dat ze naar huis gaat, maar wel lekker rustig ;-)

PS 't Schijnt dat ik dus ook niet zo'n lieverdje was, vroeger :o