Dit filmpje zag ik op de blog van Henk
Ik vond het supermooi en het deed me denken aan het volgende filmpje, van Kansel:
25.11.08
Het lelijke wordt mooi
Sneeuw! Ik vind het heerlijk! Ik vind het zalig! Als klein kind kon ik er al zo van genieten! Uren spelen in de sneeuw en toen ik wat groter werd, uren wandelen in de sneeuw!
Spijtig genoeg gebeurt het hier niet zo vaak :(
We zijn twee keer in de winter naar Canada geweest en daar hebben we ons hartje kunnen ophalen! Zoveel sneeuw als daar valt, zullen we hier sowieso niet zo vlug meemaken. En ze reageren daar natuurlijk veel professioneler dan hier. Hier gebeurt het heel af en toe, daar regelmatig. Je luistert gewoon naar de radio en dan hoor je vanzelf of de school morgen open of dicht is. Ben je verpleegster? Dan ben je er al op voorbereid dat je af en toe wel eens moet overnachten in het ziekenhuis, omdat de aflossing van de wacht niet door de sneeuwstorm geraakt... Natuurlijk is het ook daar wel eens een probleem, ik hoorde van mijn dochter dat mensen vorige week 19 uur vast hadden gezeten met de auto voor ze gevonden werden... Tja, dat zal in ons kleine volle landje niet zo gauw gebeuren.
Maar om een lang verhaal kort te maken: Sneeuw maakt alles mooi! Zelfs onze achtertuin! Kijk zelf maar!!!! Bij de derde foto zie je trouwens op de achtergrond de spots van het voetbalveld achter onze tuin, en zelfs dat ziet er mooi uit :)
En stiekem hoop ik een beetje dat er in de hemel heel veel sneeuw ligt :)
Spijtig genoeg gebeurt het hier niet zo vaak :(
We zijn twee keer in de winter naar Canada geweest en daar hebben we ons hartje kunnen ophalen! Zoveel sneeuw als daar valt, zullen we hier sowieso niet zo vlug meemaken. En ze reageren daar natuurlijk veel professioneler dan hier. Hier gebeurt het heel af en toe, daar regelmatig. Je luistert gewoon naar de radio en dan hoor je vanzelf of de school morgen open of dicht is. Ben je verpleegster? Dan ben je er al op voorbereid dat je af en toe wel eens moet overnachten in het ziekenhuis, omdat de aflossing van de wacht niet door de sneeuwstorm geraakt... Natuurlijk is het ook daar wel eens een probleem, ik hoorde van mijn dochter dat mensen vorige week 19 uur vast hadden gezeten met de auto voor ze gevonden werden... Tja, dat zal in ons kleine volle landje niet zo gauw gebeuren.
Maar om een lang verhaal kort te maken: Sneeuw maakt alles mooi! Zelfs onze achtertuin! Kijk zelf maar!!!! Bij de derde foto zie je trouwens op de achtergrond de spots van het voetbalveld achter onze tuin, en zelfs dat ziet er mooi uit :)
En stiekem hoop ik een beetje dat er in de hemel heel veel sneeuw ligt :)
19.11.08
Maartje
Maartje is een meisje dat wij allang kennen. Elk jaar op De Bron tijdens de twee weken durende OM-conferentie hielp ze mee in de keuken, bij Theo en Johan. Theo en Johan kennen haar dan ook veel beter dan ikzelf. Ze is ernstig ziek, er is voor de derde keer kanker bij haar ontdekt, en na een paar betere periodes gaat het nu weer heel slecht met haar. Willen jullie voor haar bidden, dat ze het geestelijk niet op zal geven?
Als je meer over haar wil lezen, dit is haar blog.
18.11.08
dt-fouten
Ik kan er niet tegen! Ik vind het dom! En ik weet heus wel dat slimme mensen ook dt-fouten maken, dus ik weet echt ook wel dat het dan dus niet dom is, maar het is sowieso slordig! Er zijn eenvoudige regeltjes voor, en als je een minuutje de tijd neemt bij twijfel, dan maak je geen fout!
Elke keer als ik een dt-fout zie (en dat is dus vaak) krijg ik een superklein steekje in mijn hartje... Overdrijf ik? Nee, het is erfelijk. Mijn vader èn mijn moeder hadden het allebei. Mijn zus heeft het. Mijn broers hebben het. En ik heb het dus ook. Je ziet ze gelijk. Ze springen zo ongeveer van het papier, of vaker nog, van het scherm... Ze staan er bold en tien keer zo groot!
Voor iedereen die denkt dat het moeilijk is: hier een site met een eenvoudige uitleg. Of klik zelf even op Google. Tik gewoon 'dt-fouten' in en je ziet stapels sites :-)
Sorry voor diegenen die dit onbelangrijk vinden, maar dit is mijn blog en hier mag ik zeggen wat ik wil! :P
Ik vind het dus belangrijk!!!
Elke keer als ik een dt-fout zie (en dat is dus vaak) krijg ik een superklein steekje in mijn hartje... Overdrijf ik? Nee, het is erfelijk. Mijn vader èn mijn moeder hadden het allebei. Mijn zus heeft het. Mijn broers hebben het. En ik heb het dus ook. Je ziet ze gelijk. Ze springen zo ongeveer van het papier, of vaker nog, van het scherm... Ze staan er bold en tien keer zo groot!
Voor iedereen die denkt dat het moeilijk is: hier een site met een eenvoudige uitleg. Of klik zelf even op Google. Tik gewoon 'dt-fouten' in en je ziet stapels sites :-)
Sorry voor diegenen die dit onbelangrijk vinden, maar dit is mijn blog en hier mag ik zeggen wat ik wil! :P
Ik vind het dus belangrijk!!!
14.11.08
to sint or not to sint
Ok, hier even het verhaaltje waarom ik mijn kinderen vanaf het begin heb verteld dat Sinterklaas niet (meer) bestaat...
Vroeger bij ons thuis, kneuterig Hollands gezin, werd enorm veel aan Sinterklaas gedaan! Eerst was er het feest van mijn vaders werk met een optreden van Dappere Dodo
en daarna de officiële binnenkomst van de Sint met zijn Pieten! Het was echt allemaal heel officieel. Mijn vader was zelf kantoordirecteur van een bank en zijn bazen ontvingen de Sint. Heel beleefd en onderdanig. Een echte Heiligman... We zongen allerlei liederen voor hem, er werden gedichtjes voorgelezen enz...
Daarna het afroepen van de namen en bibberend moest je dan naar voren om je pakje in ontvangst te nemen. Ik heb een foto waar ik toch al een jaar of acht ben en ik sta er huilend op :-s
Natuurlijk bracht hij ook nog een bezoekje aan school. De directeur was ook hier weer zeer beleefd en onderdanig en zelfs de jongens van het zesde hadden ontzag voor de Sint...
Thuis werd ons verteld over de goedheid van de Sint en alle verhaaltjes over Spanje en de zak en ook de roe werden elk jaar nog een beetje aangedikt. Er hing een lijstje op de kast met onze namen erop en de datum. Als je stout was, kreeg je een kruisje achter je naam en als je drie kruisjes op één dag had, mocht je je schoen niet klaarzetten. Doodeng!
Dat schoentje zetten was ook een heel ritueel. Je moest bij de kolenkachel gaan zitten en keihard, maar wel eerbiedig, een liedje zingen, zodat Sint, die op het dak zat, het goed zou horen.
Diep in mijn hart, vond ik hem zelfs liever dan de Here Jezus.... En ook echter, want hij was tastbaar....
Ik was altijd een zeer eigenwijs kind en ik begon ook al gauw vragen te stellen. Sommige dingen begreep ik niet, hoe bijvoorbeeld chocolade door de schoorsteen naar binnen gegooid kon worden, terwijl die kolenkachel daar stond. Hoe kwam het in mijn schoen? Hoe dan? En waarom zag de Sint op school er anders uit dan die op papa's werk? En die op de tv zag er nog weer helemaal anders uit... Er werd gefluisterd dat ik niet teveel vragen mocht stellen, maar het gewoon moest geloven allemaal, dan zou ik vanzelf mijn cadeautjes krijgen... Wie niet in Sint gelooft, krijgt niks :-s
O ja, op tv bij mijn opa en oma was er ook nog die officiële aankomst van de Sint. Dan werd hij zelfs door de burgemeester verwelkomd.
Ik was al acht en kon al goed lezen. Ik mocht altijd in de Margriet "Goud voor uw brief" lezen. Dat waren grappige waargebeurde inzendingen van lezeressen en rond Sinterklaas gingen die verhaaltjes natuurlijk over Sint en kinderen die wel of niet in hem geloofden. Zo kwam ik erachter dat de Sint niet bestond... Diep geshockeerd ging ik naar de keuken, naar mijn moeder.
"Sinterklaas bestaat helemaal niet! Hier, het staat in de Margriet! Dan is dat van God en de kerk zeker ook niet waar hè!"
Baf, mijn eerste echte geloofscrisis. En in plaats van even een normaal gesprekje met me te voeren, kreeg ik ook nog eens op mijn kop! Dat was weer typisch wat voor Reinie hè, om die twee dingen te combineren! Natuurlijk was dat van God wel waar! Waarom dacht ik dat er kerken waren en de dominee en blablabla... En of ik nou al met de burgemeester af kwam en de schooldirecteur, nee ik was een eigenwijs, koppig kind. Ik had altijd iets bijzonders.
Dat was dus het moment dat ik besloot dat ik mijn eigen kinderen noooooit zou wijsmaken dat Sinterklaas bestaat...
Niet dat dat geholpen heeft hoor, want toen de oudste, Henri, vier jaar was, legden wij hem uit dat Sint een gewone meneer was met gewone kleren. Die deed hij uit en dan verkleedde hij zich in Sinterklaas. Het was allemaal 'net-als-of'. En de Zwarte Pieten waren gewoon witte jongens die zich zwart schminkten en een gek pakje aan deden. We hadden er zelfs een boekje bij gevonden, met een mannetje met gewone kleren, volgende blz. het mannetje in zijn ondergoed en dan zag je hem langzaam het pak van Sinterklaas aantrekken! Oh nee, ik zou niet zo liegen tegen mijn kinderen!
Toen het zover was kwam Henri uit school met een pakje van Sinterklaas en een boos gezicht: "Jullie hebben tegen me gelogen! Sinterklaas bestaat wèl! Hij was vandaag bij ons op school, ik heb hem zelf gezien!"
:-)
Dit is natuurlijk de enige echte Sinterklaas hè ;-)
Vroeger bij ons thuis, kneuterig Hollands gezin, werd enorm veel aan Sinterklaas gedaan! Eerst was er het feest van mijn vaders werk met een optreden van Dappere Dodo
en daarna de officiële binnenkomst van de Sint met zijn Pieten! Het was echt allemaal heel officieel. Mijn vader was zelf kantoordirecteur van een bank en zijn bazen ontvingen de Sint. Heel beleefd en onderdanig. Een echte Heiligman... We zongen allerlei liederen voor hem, er werden gedichtjes voorgelezen enz...
Daarna het afroepen van de namen en bibberend moest je dan naar voren om je pakje in ontvangst te nemen. Ik heb een foto waar ik toch al een jaar of acht ben en ik sta er huilend op :-s
Natuurlijk bracht hij ook nog een bezoekje aan school. De directeur was ook hier weer zeer beleefd en onderdanig en zelfs de jongens van het zesde hadden ontzag voor de Sint...
Thuis werd ons verteld over de goedheid van de Sint en alle verhaaltjes over Spanje en de zak en ook de roe werden elk jaar nog een beetje aangedikt. Er hing een lijstje op de kast met onze namen erop en de datum. Als je stout was, kreeg je een kruisje achter je naam en als je drie kruisjes op één dag had, mocht je je schoen niet klaarzetten. Doodeng!
Dat schoentje zetten was ook een heel ritueel. Je moest bij de kolenkachel gaan zitten en keihard, maar wel eerbiedig, een liedje zingen, zodat Sint, die op het dak zat, het goed zou horen.
Diep in mijn hart, vond ik hem zelfs liever dan de Here Jezus.... En ook echter, want hij was tastbaar....
Ik was altijd een zeer eigenwijs kind en ik begon ook al gauw vragen te stellen. Sommige dingen begreep ik niet, hoe bijvoorbeeld chocolade door de schoorsteen naar binnen gegooid kon worden, terwijl die kolenkachel daar stond. Hoe kwam het in mijn schoen? Hoe dan? En waarom zag de Sint op school er anders uit dan die op papa's werk? En die op de tv zag er nog weer helemaal anders uit... Er werd gefluisterd dat ik niet teveel vragen mocht stellen, maar het gewoon moest geloven allemaal, dan zou ik vanzelf mijn cadeautjes krijgen... Wie niet in Sint gelooft, krijgt niks :-s
O ja, op tv bij mijn opa en oma was er ook nog die officiële aankomst van de Sint. Dan werd hij zelfs door de burgemeester verwelkomd.
Ik was al acht en kon al goed lezen. Ik mocht altijd in de Margriet "Goud voor uw brief" lezen. Dat waren grappige waargebeurde inzendingen van lezeressen en rond Sinterklaas gingen die verhaaltjes natuurlijk over Sint en kinderen die wel of niet in hem geloofden. Zo kwam ik erachter dat de Sint niet bestond... Diep geshockeerd ging ik naar de keuken, naar mijn moeder.
"Sinterklaas bestaat helemaal niet! Hier, het staat in de Margriet! Dan is dat van God en de kerk zeker ook niet waar hè!"
Baf, mijn eerste echte geloofscrisis. En in plaats van even een normaal gesprekje met me te voeren, kreeg ik ook nog eens op mijn kop! Dat was weer typisch wat voor Reinie hè, om die twee dingen te combineren! Natuurlijk was dat van God wel waar! Waarom dacht ik dat er kerken waren en de dominee en blablabla... En of ik nou al met de burgemeester af kwam en de schooldirecteur, nee ik was een eigenwijs, koppig kind. Ik had altijd iets bijzonders.
Dat was dus het moment dat ik besloot dat ik mijn eigen kinderen noooooit zou wijsmaken dat Sinterklaas bestaat...
Niet dat dat geholpen heeft hoor, want toen de oudste, Henri, vier jaar was, legden wij hem uit dat Sint een gewone meneer was met gewone kleren. Die deed hij uit en dan verkleedde hij zich in Sinterklaas. Het was allemaal 'net-als-of'. En de Zwarte Pieten waren gewoon witte jongens die zich zwart schminkten en een gek pakje aan deden. We hadden er zelfs een boekje bij gevonden, met een mannetje met gewone kleren, volgende blz. het mannetje in zijn ondergoed en dan zag je hem langzaam het pak van Sinterklaas aantrekken! Oh nee, ik zou niet zo liegen tegen mijn kinderen!
Toen het zover was kwam Henri uit school met een pakje van Sinterklaas en een boos gezicht: "Jullie hebben tegen me gelogen! Sinterklaas bestaat wèl! Hij was vandaag bij ons op school, ik heb hem zelf gezien!"
:-)
Dit is natuurlijk de enige echte Sinterklaas hè ;-)
11.11.08
Als ik dan toch bezig ben...
Als ik dan toch bezig ben over mijn nachtmerries, zal ik mijn meest terugkerende nachtmerrie maar gelijk vertellen! Lange tijd dacht ik dat ik de enige was die 'wc-dromen' had, maar zo langzamerhand begin ik te ontdekken dat meer mensen hier last van hebben.
Kennen jullie dat? Je droomt dat je ontzettend nodig moet en je kunt eerst helemaal geen wc vinden! Je zoekt en zoekt en zoekt... en dan uiteindelijk vind je er eentje, maar daar zit dan een groot raam in of er staan twee wc's, waar al eentje van bezet is of die wc heeft gewoon ineens geen muren meer, terwijl je er al bijna op zat...
Als je dan eindelijk wakker wordt, dan moet je toch nodig! Niet normaal meer! En dan ben je zo verschrikkelijk blij met je eigen privé-wc!
Even nadenken hoor, welke is het allerergste... De dubbele wc denk ik, zoals deze
of deze
of anders deze dan.
Ook erg is deze
Eerlijk zeggen, wie herkent dit?
En... jaren later... heb ik nog een hele erge gevonden :o
Kennen jullie dat? Je droomt dat je ontzettend nodig moet en je kunt eerst helemaal geen wc vinden! Je zoekt en zoekt en zoekt... en dan uiteindelijk vind je er eentje, maar daar zit dan een groot raam in of er staan twee wc's, waar al eentje van bezet is of die wc heeft gewoon ineens geen muren meer, terwijl je er al bijna op zat...
Als je dan eindelijk wakker wordt, dan moet je toch nodig! Niet normaal meer! En dan ben je zo verschrikkelijk blij met je eigen privé-wc!
Even nadenken hoor, welke is het allerergste... De dubbele wc denk ik, zoals deze
of deze
of anders deze dan.
Ook erg is deze
Eerlijk zeggen, wie herkent dit?
En... jaren later... heb ik nog een hele erge gevonden :o
8.11.08
Verdwaalreinie
Het moet nu bijna 15 jaar geleden zijn, maar ik heb er soms nog nachtmerries van...
Ik heb geen oriëntatievermogen. Niet een 'slecht' oriëntatievermogen hè, gewoon geen! Ik heb daardoor al heel wat gênante situaties meegemaakt, want ik heb het in gebouwen ook, dus de wc vinden lukt meestal nog wel, omdat er vaak van die handige pijltjes naar toe wijzen, maar dan weer de weg terug naar je plaatsje vinden in een restaurant, concertzaal, cinema, bijbelschool, huis (!) dat wordt al een stuk moeilijker...
Maar die ene keer, begin 1994, was echt verschrikkelijk!
We waren pas verhuisd naar Wilsele-Putkapel en ik ging heel voorzichtig op verkenning uit. Achter het huis de straat uit, het viaduct over en je was in het bos. Eerst het bos aan de ene kant verkennen, dan aan de andere kant, dan pas een rondje durven doen, dat was normaal voor mij.
Maar nu aan de voorkant van het huis. De steenweg een stukje af, de wijk door, daar was ook een bos(je). Ok, op een zondagochtend zou ik gaan wandelen. In die tijd waren onze doopdiensten niet in onze eigen kerk, maar in Schaerbeek op zondagnamiddag. Dus een zeldzame gebeurtenis, zondagochtend vrij! Ik ging dus wandelen, met Kazan en Swiebertje, de honden die we toen hadden! Voor ik vertrok werd me nog op het hart gedrukt op tijd terug te zijn, want we moesten om drie uur in Schaerbeek zijn en Henri moest daar iets gaan vertellen over de Logos II, waar hij naar toe zou gaan. Natuurlijk zou ik op tijd terug zijn, ik ging alleen maar even naar dat bosje aan de overkant!
Het was mooi weer en ik had er zin in. Ik kwam met de honden aan de rand van het bosje en zag een piepklein paadje, dwars door het bos. Het paadje was hooguit 30 centimeter breed en liep door natte grasachtige grond. Ok, ik dacht :"Als ik gewoon een half uur dit paadje volg, en dan weer precies dezelfde weg terug, kan me niks gebeuren." Ik genoot, er was helemaal niemand anders, buiten een heleboel vogels, en zelfs een hertje! "Zalig, dit wordt mijn lievelingswandeling," dacht ik nog...
Toen kwam ik bij een vijver (in mijn gedachten noemde ik het een meertje, maar dat was waarschijnlijk teveel eer), ik liep een endje langs de vijver, maar ging toch maar terug, je weet maar nooit... Ik draaide me om en: Oh nee! twintig van die kleine paadjes :o
Allemaal naar de rand van de vijver, maar allemaal uit een andere richting... Welke was mijn paadje? Buikpijn, natuurlijk buikpijn... Wat moest ik doen? Het was helaas nog voor het tijdperk van de gsm's :-(
Op goed geluk één van de paadjes ingeslagen, oh nee, hier kon ik niet verder: water. De andere kant op, oh nee, daar kon ik ook niet verder: water. Ik begon een beetje in paniek te raken en begon gewoon van de paadjes af te gaan, door het natte gras, door de netels, struikelend over de boomwortels, verstrikt in het struikgewas. En maar rondjes lopen. De nachtmerrie was compleet.
Huilend en struikelend bleef ik langs het water lopen, tot ik uiteindelijk licht zag door de bomen, daar moest de bewoonde wereld zijn! Oh nee, prikkeldraad. Nou ja, ik was nog een stukje jonger dan nu, dus daar klom ik overheen, de honden eronderdoor duwend. Ik kwam in een tuin terecht. Ik begon weer te rennen, ging netjes door het hekje de tuin uit en stond op straat! Oef! Maar welke straat? De eerste de beste voorbijganger gevraagd waar ik was: Rotselaar. Ok, daar woonde Charlotte, de vriendin van Francien, dus daar wist ik wel ongeveer de weg, maar voor alle zekerheid toch nog maar even gevraagd welke kant ik op moest om thuis te geraken!
Het was zeker nog drie kwartier lopen naar huis, dus de paniek kwam weer een beetje terug, maar wie kwam daar aangereden op zijn witte paard? (Nou ja, in zijn appelblauwzeegroene Toyota-busje) Juist ja, Theo. Natuurlijk helemaal ongerust, en ik kon geen woord meer uitbrengen, zo overstuur was ik. Vlug naar huis, vlug gewassen, droge kleren en schoenen aangedaan en maar vijf minuutjes te laat in de dienst...
Ik droom er soms echt nog van...
Abonneren op:
Posts (Atom)