Raksha (in memoriam)

Ik ga proberen het te vertellen. Je hoeft het alleen maar te lezen als het je echt interesseert, en niet uit beleefdheid tegenover mij. Het is een droevig verhaal. Hier kun je lezen over de geboorte van Raksha en nu zal ik dus proberen uit te leggen hoe het verder is gegaan... Ik ben gewend om over een hond in de 'hij'-vorm te praten, maar Raksha was nou eenmaal een teefje, dus ik ga proberen 'zij' te zeggen :-)

In haar autobiografie kun je lezen dat het een superdruk maar ontzettend lief hondje was. Een echte allemansvriend, maar oh, zo gehecht aan haar eigen volk! Zo is ze haar leven lang eigenlijk gebleven. De laatste jaren had ze wel last van heupdysplasie en daardoor werd ze toch wel iets kalmer, maar het lieve vrolijke karakter heeft ze tot het eind toe gehad.

Ze is in haar leven toch wel een aantal keren door andere honden gebeten (Mops, NewFoundlander, Kooiker, Beagle, Border Collie en twee keer door een Labrador), maar ze heeft nooit, maar dan ook nooit terug gebeten. Als ze aan de lijn was en een hond gromde of kefte, gromde ze terug, maar als een hond echt beet, draaide ze haar kop om... En als ze los was speelde ze met alle honden! Twee van haar beste vrienden waren Staffords :-)

Ok, ik kan eindeloos door blijven gaan over hoe lief en hoe zacht ze was, maar dan word ik vervelend. Toch nog even zeggen dat het me goed deed om op Facebook te lezen dat er veel mensen normaal bang voor honden waren, maar niet voor Raksha! Eén persoon noemt Raksha: "Hond Waar Niemand Bang Voor Was". Ook hier op het dorp vonden veel mensen haar lief en wordt ze gemist. Iemand begon op straat te huilen, toen ik vertelde dat Raksha dood was...

Genoeg daarover!

Vrijdagavond wou ze haar kauwstokje niet, zaterdag heeft ze niet gegeten, maar was ze verder gewoon vrolijk. Johan was hier met Sunrise aan het oefenen en ze liep gezellig tussen al het lawaai aan de muzikanten te snuffelen. Ze kende ze niet allemaal, dus moest er even kennis gemaakt worden.... Dus over dat niet-eten maakten we ons eigenlijk geen zorgen, dat gebeurde wel eens vaker.

Zondagochtend is ze nog vrolijk mee gaan wandelen. Ze heeft nog met Mushka en Pukkie gespeeld en Lassieke bang gemaakt met haar wilde gedrag, niks aan de hand.

Zondagnamiddag werd ze stil en ging in de tuin liggen, een beetje afgezonderd. Dat vonden we raar, ze wou altijd bij de mensen zijn, waar wij waren, was Raksha. 's Avonds werd het erger, ze ging verder de tuin in en lag heel zielig te kijken. Er waren wat vrienden op bezoek en toen ze naar huis gingen stond ik te huilen en zijn ze echt afscheid van Raksha gaan nemen. Zondagavond zijn Johan en ik dan met haar naar de dierenarts gegaan. We hadden echt het gevoel dat ze afscheid aan het nemen was en niet meer verder wou leven. De dierenarts constateerde wel gelijk een hartprobleem, maar ook een fikse keelontsteking. Voor de zekerheid heeft ze ook bloed afgenomen en onderzocht. Dat bloed zag er vreemd uit, heel donker, bijna zwart. En het stolde al in het buisje. Toch het bloed onderzocht en dat leek redelijk normaal. Voor zover ze het kon zien, want door de stolling waren de waarden natuurlijk wat gestoord. Ik helemaal blij naar Theo gebeld, dat hij zich geen zorgen hoefde te maken, alleen maar een keelontsteking en een probleem met haar hart. Ze kreeg een spuitje met antbiotica en cortisone, voor de zwakheid in de rug en poten en voor de keelontsteking. Opgelucht gingen we naar huis.

Die opluchting duurde niet lang. Raksha is nog zelf naar boven gekropen, ik moest wel haar achterpoten ondersteunen, maar op haar voorpoten kroop ze verder. 's Nachts begon ze over te geven en kreeg ze het wat benauwd. De volgende dag werd het steeds erger en om de beurt gingen Theo en ik met een kommetje water de tuin in om te zoeken waar ze nou weer lag. Ze kroop dan nog wat verder van ons weg. Precies of ze ons niet lastig wou vallen....

Toen Johan uit zijn werk kwam zijn we met ons drieën naar de dierenarts gereden en de dierenarts schrok ook, dat het zo snel achteruit was gegaan had ze totaal niet verwacht :-(
We hebben haar mand op de tafel gezet en daar heeft ze haar laatste spuitjes gehad.

Naam veranderd....

De meesten van jullie weten dat Raksha afgelopen maandag is gestorven. (Kijk anders even op Facebook bij mijn profiel) Ik ga hier later wel eens wat over vertellen, nu ligt het nog een beetje te gevoelig voor mij. Ik heb de naam van mijn blog veranderd, omdat ik mijn Google-account wou veranderen en ik hoop dat ik het nu goed gedaan heb. Ik vind het (vooral voor mezelf) nogal pijnlijk om uit naam van Raksha op andere mensen hun blog te reageren en ik hoop dat dat nu dus voorbij is. Johan, ik ga even op jouw blog reageren, dan weet ik zeker dat het veranderd is.

Hap - Slik - Weg - lol

Meer dan een maand ben ik twee keer per dag aan het worstelen met mijn lieve Jaspertje om zijn medicijnen bij hem binnen te krijgen en binnen te houden. Meer dan een maand! Twee keer per dag! 's Morgens een rode capsule en anderhalve gele tablet, en 's avonds nog een keer anderhalve gele tablet. Jasper heeft namelijk behalve zijn oogproblemen (lees hier ) ook nog eens huidproblemen. Hij krabt zich helemaal kaal onder zijn oksels en moet hiervoor twee verschillende soorten antibiotica slikken.

Die rode capsule was het moeilijkste, omdat die gelijk aan zijn gehemelte vastplakte en uiteindelijk kleverig en al op de grond viel, ik pakte hem dan op, stak hem weer in zijn mond, en dit herhaalde zich dan een paar keer, tot hij eindelijk doorslikte. Geluk dat ik zoveel rode bloesjes heb :-) Maar daar had Leda een oplossing voor: "Maak de capsule open, doe de inhoud op een plakje worst, vouw dit plakje dicht en geef het hem zo." Zo gezegd zo gedaan, dat lukte inderdaad. Of het mag of niet van de dierenarts weet ik niet, dus hopelijk leest hij dit niet :-s

Maar nu nog die gele. Mond openwringen, pillen achterin de keel, so far so good. Mond dicht houden, met twee handen, want het is dus een Berner Sennentje van 50 kg hè. Ja, hij slikt, handen weg: lap, ofwel de hele, ofwel de halve ligt op de grond, ofwel allebei. Opnieuw beginnen en nog eens en dan nog eens, tot hij met een diepe zucht eindelijk alles doorslikt. Ondertussen is mijn rug gebroken, mijn geduld op enzovoort en dan begint nog het gedoe van kammen met één hand aan zijn halsband, zodat hij niet kan ontsnappen om aan zijn ogen te krabben, eten en drinken met één hand aan zijn halsband enz.

Alles geprobeerd, de gele pillen in een stukje vlees, in een plakje worst, nee, lukt niet. Eerst iets lekkers in zijn mond, en terwijl hij daarop aan het kauwen is, vlug die pillen erbij, nee, lukt niet. Wel zere vingers, want een kauwende hond moet je niet in de bek kijken, laat staan je vingers in zijn bek steken. Maar kom, de Mexicaanse griep is erger.

Nou had Johan vandaag brood over van zijn werk. Brood met worst. En hij zei: "Doe het daar eens tussen, misschien lukt dat?" Ik zuchtte eens en zei:"Ja hoor, vast wel!" en schudde mijn hoofd. Toch maar geprobeerd, en, je raadt het al:

Hap - Slik -Weg!
LOL

De jeugd van tegenwoordig...

'De jeugd van tegenwoordig houdt van luxe, ze heeft slechte manieren, veracht alle gezag, heeft geen respect en praat wanneer ze zou moeten werken.' Je weet toch wie dat zei en wanneer hè? Juist ja, Socrates in de 5e eeuw voor Christus. En gelijk had hij, tjongejonge, die jeugd van tegenwoordig? Pffff...

Ik zal jullie eens iets vertellen over een van 'mijn' tieners. Niet normaal meer!

Vandaag is de opening van het nieuwe seizoen in onze kerk. Dat wordt heel feestelijk gedaan, met een gezinsdienst en een liefdemaal na de dienst. Bij ons betekent een liefdemaal dat iedereen thuis iets klaarmaakt (iets meer dan hij/zij zelf op kan, zodat er genoeg is voor mensen die niks bij hebben) en dat wordt in de kerk dan op grote tafels gezet en iedereen mag eten wat hij wil.

Een van de tieners vroeg mij wat ik ging maken en ik zei:"Ik ga niet, want ik wil Jasper voorlopig niet alleen laten, hij is al zo zielig met zijn kap enzo! En? Wat ga jij maken?" Ze zei dat ze amandelcake ging bakken met een laagje chocola, en ik zei toen dat ik het jammer vond dat ik dat niet zou proeven. "Oh, ik kom je dan voor de dienst wel een stukje brengen!" zei ze.

Nou vind ik het eigenlijk helemaal niet zo erg dat ik niet kan gaan vandaag, want het is tegelijkertijd ook de opening van het zondagsschooljaar en alle kinderen mogen dan naar voren komen met hun 'nieuwe' leiders. De leiders worden dan vriendelijk verzocht hun speciale Spoorzoekers t-shirt aan te trekken. En, je raadt het al: ten eerste vind ik het sowieso vreselijk om naar voren te komen, maar ten tweede heb ik helemaal niet zo'n t-shirt. Zie je mij al in een t-shirt? Ikke niet :-p

Al bij al was ik dus helemaal niet zo zielig vanmorgen, maar om twintig voor tien ging de bel, en wie stond daar voor de deur? Juist ja, die lieve tiener, met een heerlijk stuk gebak, zodat ik bij de koffie wat lekkers heb, als zij allemaal van hun liefdemaal zitten te genieten en ik zielig alleen thuis ben. Wat een schat hè!

Die jeugd van tegenwoordig toch...
Pffff...

Ps Ik ga stoppen, want het is koffietijd :-)

Jasper

Jasper is onze Berner Sennen, dat weten jullie. Hij heeft eigenlijk vanaf zijn geboorte problemen gehad met zijn ogen. Allerlei zalfjes en druppeltjes en huismiddeltjes geprobeerd, niets hielp, de ogen waren elke keer weer ontstoken. Wat bleek? De onderste oogleden krulden naar binnen, waardoor zijn wimpers dus in zijn ogen prikten. Drie jaar geleden hadden we een financieel meevallertje en we besloten om Jasper te laten opereren. Gelukkig was er zelfs iemand die er aan mee wou betalen, ze gaf zomaar 50 Euro! In totaal, vanaf de eerste afspraak tot en met de nazorg, kostte het ons toen meer dan 600 Euro. Hij was toen drie jaar oud. Ok, een operatie: Zo gezegd zo gedaan, maar dan, na de operatie... Eerst een lijdensweg van twee weken met een grote lampenkap op de kop en daarna maar hopen dat het genezen was. In eerste instantie leek dat ook wel zo, maar na een jaar ofzo begon de ellende opnieuw. Dat kwam waarschijnlijk omdat zijn ogen al beschadigd waren. Dachten we. Nu kwamen we in juli voor het eerst bij een andere dierenarts, David van Akuut in Kortenberg. We waren gelijk zeer tevreden over deze praktijk, maarrrrr... het eerste wat de dierenarts vroeg, was: "Hoe lang zijn die ogen al ontstoken?" Ik legde uit van zijn operatie en dat de ogen waarschijnlijk al beschadigd waren. Hij keek even en zei:"Het is weer precies hetzelfde, de oogleden zijn weer helemaal naar binnen gekruld. Ik zuchtte en zei dat we ons een nieuwe operatie echt niet konden veroorloven. Hij schrok van de prijs die we betaald hadden en zei dat het bij hem tussen de 250 en de 300 Euro zou kosten. We zouden er over nadenken. Thuis overlegd. Niet alleen met Theo, maar ook met Johan en met Henri en Leda. Uiteindelijk was onze conclusie dat we het arme beest zo niet konden laten lopen. Theo en ik naar de goeie nieuwe dierenarts om een afspraak te maken. De eerste schrik kwam bij het afrekenen. Die afspraak moesten we niet betalen :-o. Nu, gisteren is hij dus geopereerd, en de tweede schrik kwam bij het afrekenen. Hij had 250 Euro gezegd, maar hij had maar 210 Euro gerekend, omdat we al zoveel problemen met die hond hadden... Die man heeft een standbeeld verdiend!!!!



Nu nog even het ochtendritueel van de komende twee weken, vandaag dus begonnen.
Eerst de twee hondjes uitlaten, Jasper met kap op, want anders gaat hij gelijk met zijn kop in het gras wrijven. Dan Jasper thuisbrengen en met Raksha de krant halen. Maar dan begint het. Kap af bij Jasper, hem heel goed vasthouden aan zijn halsband anders gaat hij krabben. Zalf in de ogen (dat is hij al zo gewend, dat dat niet zo moeilijk is), maar dan, de dagelijks erger wordende vechtpartij om zijn medicijnen voor zijn huidontsteking binnen te werken. Nu is dit nog moeilijker geworden, omdat ik heel goed op zijn ogen moet passen, dat ik daar niet aan kom. Samen met Theo en een hele hoop zweetdruppels, lukt het dan om die pillen binnen te krijgen. Dan, terwijl ik hem aan zijn halsband vast houd, maakt Theo de kap aan de binnenkant schoon, na één nacht was dat al hard nodig. Dan geven we hem eten, terwijl ik de halsband nog steeds vast houd. Dan de kap weer op. Pffff, effe rust, tot we denken dat hij weer dorst heeft, dan moet de kap er weer af. Wil iemand mijn hondje lenen voor een paar weken?

Vakantie

Ik ga geen uitgebreide beschrijving geven van de vakantie, maar gewoon een paar opmerkelijke ontmoetingen vertellen...


*Mevrouw Mug(ik neem hierbij aan dat het 'mevrouw' was, want ze was zwanger, en het was een gristelijk vakantieoord)
We hadden in onze chalet een wel zeer bijzondere mug! Ze zeggen dat een kat negen levens heeft, nou, deze mug had er meer, ik ben er zeker van! (Of zouden er stiekem elke keer nieuwe muggen binnen zijn gekomen?)










*De tortelwesp (of was het nou toch gewoon een prikduif?)
Dit was werkelijk een opmerkelijke ontmoeting! Er kroop een wesp in Johans Rivella-blikje (als je in Nederland bent, drink je Rivella, dat hoort). Johan schudde een beetje met zijn blikje en plots vloog de wesp er terug uit. Met een man of tien keken we de wesp na, maar het was geen wesp, het was een tortelduif :-o



*Aardbeien
Ik kreeg op een dag een doorschijnend plastic potje met aardbeien als dessert. En ineens zagen we het! We dachten eerst nog dat ze zo'n populaire gristelijke mime aan het doen waren, zo met hun handen een onzichtbare glazen muur aftastend, omdat ze opgesloten waren. Maar toen beseften we het dus ineens! Ze waren geen mime aan het opvoeren, ze waren ècht opgesloten! Ze wilden eruit! Dus slecht nieuws voor de vegetariërs: Strawberries have feelings too :-o


Ok, was het flauw genoeg? Misschien vertel ik later nog wel meer. Voor nu is het even genoeg!