Wij weten niet wat werken is...

Ze zijn aan de elektriciteit aan het werken, hier in 't straat. Alles openbreken, kabels trekken, alles weer dichtsmijten....

's Morgens om 7.00 uur beginnen ze en 's avonds rond 18.00 uur stoppen ze. Ze nemen een kwartiertje koffiepauze, een half uurtje lunchpauze en voor de rest: werken! werken! en nog eens werken!

Wel roepen, tieren, brullen, onverstaanbare klanken uitstoten tijdens dat werken, dat wel ja!

Maar werken! werken! en nog eens werken!

Elf uur per dag! :o

't Zijn dan ook geen Europeanen hè, 't zijn een stuk of tien, twaalf Turken. Die weten dus wèl wat werken is!

België of Nederland?

Ik ben er denk ik wel uit... Het is België :-s

Niet helemaal, ik ben een twijfelgeval!

Hier zit ik me vaak te ergeren aan bepaald gedrag, maar gisteravond waren we dan weer een paar uurtjes in Nederland, en oei, dat is echt ook niet alles...

Als ik nu moet kiezen? België!

Of toch Nederland?

Tjonge, ik weet het nog steeds niet....

België dan maar! Ondanks, ja, ondanks van alles en nog wat, toch maar België!

Eindelijk dan toch gekozen...

Maar wel op voorwaarde dat we zo heel af en toe nog even naar Nederland mogen, om opnieuw (en opnieuw en opnieuw) te ontdekken waarom we uiteindelijk definitief voor België hebben gekozen...

Zou het gewoon komen omdat van de 52 jaar die ik al leef, er maar 21 jaar in Nederland zijn besteed, en al 31 jaar in België?

Weet ik veel? België, gewoon België!

En heel af en toe Nederland ;-)

maat 39

Hij: "Excuseer mevrouw, heeft u een hemd voor mij met lange mouwen, maat 39?"

Zij: "Kom maar, meneer, we zullen eens gaan kijken voor u."

Hij: "Met lange mouwen hè!"

Zij: "Jazeker, met lange mouwen, 't wordt winter hè! Kijk hier heb ik er één voor u!"

Hij: "Oh, dank u mevrouw, dank u!"

Zij: "Hé, wacht even meneer, niet gaan lopen, ge moet toch kunnen kiezen hè!"

Hij: "Ah, ja, als u nog tijd hebt...."

Zij: "Tuurlijk meneer, kijk, hier is er nog één, in maat 39, met lange mouwen! Zeg," (tegen een collegaatje) "welke vind jij het beste staan bij meneer?" (houdt beide overhemden naast meneers gezicht)

Hij: "'t Is heel vriendelijk van u, dank u!"

Zij: "Graag gedaan meneer!"

Is toch normaal als je in een duur boetiekje komt, dat klanten zo gediend worden? Ja? 't Was dus wel in de Wibra, in Leuven!!! Vandaag!!! Echt gebeurd!!!

Leda en ik werden er gewoon even blij van...

Een dagboek met een slotje? Of een blog... What's the difference?

Nothing at all....

Het lijkt elkaars tegenovergestelde, maar niets is minder waar :-)

Ik had vroeger zo'n dagboek met een slotje (ik heb het bewaard hoor, maar ik schrijf er niet meer in sinds mijn 16e). Maar eigenlijk schreef ik daar op precies dezelfde manier in als nu hier op mijn blog... Namelijk in de hoop dat iemand het ooit zou lezen!

Mijn diepste geheimen kwamen heus niet in dat dagboek hoor! (Want dat dagboek was er dus in de hoop dat iemand het ooit zou lezen!) Waarom schreef ik het anders op? Dat slotje? Pfff, ik bond er nog extra een touw omheen om het geheimzinniger te laten lijken, zodat zeker ooit iemand het zou lezen...

Ik was natuurlijk geïnspireerd door Anne Frank en Joop ter Heul en diep, diep, diep binnen in mij was er zo'n heel klein sprankeltje hoop dat ooit iemand het zou lezen en het dan zo mooi vond dat het gepubliceerd zou worden...

De één droomt er van om zanger te worden en zingt altijd maar in de hoop ooit ontdekt te worden en de ander droomt er van om schrijver te worden en schrijft altijd maar, overal en op alles wat los en vast zit, in de hoop ooit ontdekt te worden...

Ach een mens moet kunnen dromen en in ieder geval zijn er nu toch een paar mensjes zo beleefd om mijn schrijfsels te lezen!

Zelfs al is het alleen maar als tegenprestatie, omdat ik nou eenmaal hun blog ook lees :-)))

Help...

Facebook status: ViVian my lovely daughter pass away yesterday due to virus infection.

De meesten van jullie kennen Facebook hè, en dan weet je dus wat je status is (voor diegenen die het niet weten, daar kun je invullen hoe je je op dat moment voelt, en al je 'vrienden' kunnen dat dan lezen).

Nou vind ik het altijd leuk om naar iedereen zijn status te kijken en daar dan commentaar op te geven. Soms is het een grappige status, soms een zielige, soms een boze, soms een wijze, maar bovenstaande status shockeerde me nogal...

Ik ken ViVian Mo niet persoonlijk. Het is een Chinese vrouw die ik alleen ken van het spelletje wat we allebei spelen, met bloemetjes enzo. En dan lees je ineens dit...

Ik wist eerst niet hoe ik moest reageren, maar toen dacht ik: Als iemand dit op deze manier op Facebook zet, wil ze waarschijnlijk ook antwoord van haar Facebook-vrienden, dus ik heb geschreven dat ik het heel erg voor haar vind en dat ik voor haar bid enzo...

Maar ligt het nou aan mij? Of gaat het allemaal een beetje ver, op deze manier?

Misschien ben ik gewoon te oud voor al die toestanden. Voor mij is Facebook gewoon grappig en leuk, vooral ook om de foto's te zien enzo, en dan ineens zoiets...

Ik zou wel eens willen weten hoe jullie daar nou over denken!

Forever and ever...

Vandaag voor de laatste keer naar Pellenberg geweest met Theo! Althans, dat hopen we toch, maar zo ziet het er wel uit. Joehoe!!!!!!!!!!!!

Eerst had Isabelle (onze huisdokter) al gezegd dat hij er waarschijnlijk mee moest leren leven...

Daarna had de controlerend geneesheer van de CM gezegd dat ze Theo niet meer op zou roepen...

Nu hebben ze in Pellenberg gezegd dat hij niet meer terug hoeft te komen...

Waar gaat het over? Over een stomme achillespees :-)

Even het verhaaltje van A tot Z? Ok dan...

Theo had een leuke baan, als catering-manager bij een grote firma. Hij was geplaatst op een toffe plek in H. en had het echt naar zijn zin. Elke ochtend ging hij fluitend naar zijn werk. Natuurlijk was er ook wel eens wat, maar nooit iets onoverkomelijks...

Maar op een dag kwam het nieuws: H. zou overgenomen worden door een andere cateringfirma. Er zouden geen ontslagen vallen, iedereen zou worden overgenomen. Ok, de plek blijft hetzelfde, alleen het salarisstrookje zou ergens anders vandaan komen... Dachten we...

Niets was minder waar. De nieuwe firma werkte op een andere manier en men wilde eigenlijk veel liever dat Theo op zou stappen, wegens te duur en te oud... (en te braaf, dachten we achteraf). Voor iemand van boven de 50 jaar is het niet zo evident om zomaar ineens een andere job te vinden, dus Theo bleef...

Plaats voor een chef hadden ze niet, ze hadden namelijk zelf iemand die daar 'veel beter voor geschikt' was. Theo werd terug op de werkvloer gezet (met behoud van zijn chef-salaris, ok, dat wel). Na jaren en jaren achter zijn computertje te hebben gezeten, was dat wel effe wennen natuurlijk, maar, moeilijk gaat ook.

Wat? Stapt hij nou nog niet op? Ok dan, spreekt u Frans? Nee? Ok, dan hebben we een mooi plekje voor u in een Franstalig bedrijf in Brussel... Kunt u nu niet meer communiceren met de rest van het personeel? En ook niet met de mensen die komen eten? Wat zou u er van zeggen als u een beetje moest sjoemelen? Houdt u niet van? Probeer het toch maar voor ons. Niet? Maar man toch...

Theo ging naar de huisarts, vertelde wat over zijn werk, over zijn slapeloze nachten enzovoorts...
"Alstublieft meneer, hier zijn anti-depressiva, hier zijn zware slaapmiddelen, hier is een briefje, u mag twee weken thuis blijven..."

Twee weken later lag er een brief in de brievenbus dat onze huisartsen gestopt waren, wegens het beginnen van een gebedsgenezingsschool :s

Tja, wat nu?

Theo had allang last van zijn hiel, maar wou er niet mee naar de dokter, we hadden trouwens helemaal geen dokter meer :-(

7 februari 2005 waren we 30 jaar getrouwd. We zouden het op zondag met de kinderen vieren bij de Joegoslaaf en op de trouwdag zelf kwamen er gewoon wat vrienden, onder wie een ex-collega. Binnen vijf minuten ging het over het werk en "Waarom meld je je gewoon niet ziek?" "Je kunt toch doen of je overspannen bent?" Ik zei stilletjes: "Hij heeft pijn in zijn hiel, misschien kan de dokter daar een briefje voor schrijven, dan hoeft hij niet te liegen..."

8 februari 2005 gingen we voor het eerst naar Isabelle, onze nieuwe dokter. "Oei! Dat ziet er niet goed uit! Tendinitis in de achillespees... Voorlopig twee weken thuisblijven, maar dat zou wel eens heel wat langer kunnen duren... Bent u onlangs van werk veranderd? Want daar komt dat vaak door..."

15 oktober 2008 (na drie keer vijf weken in de gips, één operatie, zes weken rolstoel, -tig aantal soorten pijnstillers en ontstekingsremmers, met die gezellige maagbloeding tot gevolg) krijgt hij te horen dat er niets meer aan te doen is!!! Joehoe! Snap je dat we blij zijn? Hij hoeft nou echt geen nachtmerries meer te hebben dat hij ooit nog naar dat vreselijk werk terug moet! Joehoe!!!

Feestjuh..........

Nog eens vertrouwen...

Een poosje geleden heb ik een stukje geschreven over vertrouwen.

Vandaag lees ik 1 Johannes 5: 14: Wij kunnen ons vol vertrouwen tot God wenden, in de zekerheid dat Hij naar ons luistert als we Hem iets vragen dat in overeenstemming is met Zijn wil. (Dat is het voordeel van een dagelijkse bijbeltekst op je blog en op je i-Google, als je 'vergeet' te lezen, krijg je toch altijd wel een tekst onder je neus.)

Dat eerste deel van de tekst staat me wel aan :-) Wie niet hè?
Maar die laatste zeven woordjes...

De drie meeuwen...

Er was eens een kleine jongen die Sean Meeuwis heette. Op een dag ging dat jongetje met zijn papa met de trein naar een museum met 'dode diejen'. Het allermooiste dode dier in dat museum was een meeuw! Zeker nadat de papa van het jongetje had uitgelegd dat het jongetje dus ook zo heette, net als die meeuw.

Vanaf dat moment had het jongetje nog maar één wens: hij wou een meeuw. En of zijn papa en mama nou al met andere cadeautjes aankwamen, dat gaf allemaal niks, Sean Meeuwis wou een meeuw!

Hij bedelde bij oma om nog eens naar dat museum te gaan, maar oma beweerde dat ze de weg niet wist. Daar had hij wel een oplossing voor: "Gewoon, met de trein en dan een paar straten doorlopen en dan ben je er al..."

Opa googlede een prachtige meeuw, printte hem uit en plastificeerde hem. Maar nee, zo'n meeuw bedoelde hij niet. Er werden verschillende speelgoedwinkels bezocht, maar nee hoor, geen meeuw te vinden :-(
Ome JoJo begon speelgoedwinkels te bellen, E-bay te doorzoeken, deed zelfs een keer een bod op een meeuw, maar natuurlijk, op het laatste moment ging er iemand anders met die meeuw lopen.

Op een dag liepen opa en oma in de Brico en ineens riep opa: "Kijk! Meeuwen!" En ja hoor, een bak vol met van die kleine decoratiemeeuwtjes. Het was een klein beestje, lijfje van isomo, vleugels van echte veren, een snavel die half geel, half zwart was, geen poten, maar... het was een meeuw. Opa en oma kochten het meeuwtje en Sean Meeuwis was blij.

De zondag daarop werd er aangebeld bij opa en oma. Raymonde (je weet wel, die van Mushka en Pukkie) stond voor de deur met... een meeuw. Een prachtig, supergroot beest, met de hand gemaakt in El Salvador, stevig genaaid van canvas en stevig opgevuld, hij had zelfs poten! Opa en oma kregen de meeuw en Sean Meeuwis was nog blijer dan de vorige keer.

Vandaag na de dienst gingen opa en oma naar de auto en daar kwam Anette aangelopen! Kijk eens wat Lydia heeft meegegeven? Een meeuw, voor Sean Meeuwis. Dit was dus echt zo ongeveer de overtreffende trap hè, zo van meeuw, meeuwer, meeuwst... Dit was namelijk een houten meeuw, met nylondraadjes, en als je aan het onderste draadje trekt, gaan de vleugels op en neer! Wauw, nu heeft Sean Meeuwis drie meeuwen! En de ene nog mooier dan de andere...

Dank aan alle meeuwenzoekers, maar mooier dan deze bestaan waarschijnlijk niet, dus stop maar met zoeken :-)

De dampende dauw

Ik vind het zo heerlijk om in deze tijd van het jaar de zon op te zien komen boven de van dauw dampende velden... Dit is eigenlijk het enige moment dat ik het bos niet mis! Hoewel, als ik aan mijn wandelingen van vroeger denk, dat was ook wel zalig! Als je dan de eerste bent 's morgens, dan hangen de natte spinnenwebben nog tussen de bomen (voelt niet zo lekker, ok) en dan zie je de zon daar zo in weerkaatsen, in die druppels... Eigenlijk gaat er toch niets boven het bos!

Behalve de zee dan weer. Ik ben een echte Hagenees hè! Ik wil gewoon alles (behalve terug naar Den Haag dan LOL). Het enige voordeel van Den Haag is dat je daar dus alles hebt en dat ze je daar niet voor gek verslijten als je met je hond op de bus stapt...

In de winter naar Kijkduin, dat waren ook goeie tijden...
En deze tijd van het jaar, doet me er ineens weer aan denken wat ik ooit geflikt heb toen ik pas getrouwd was :-)

Ik was in verwachting van Henri en had al zwangerschapsverlof, dus het moet oktober (1975) geweest zijn (Henri is 13 november geboren). Het was aan het onweren dat het een lieve lust was, en ik, onnozele trien, dacht: "Nu moet het zalig zijn op het strand!" Zo gedacht zo gedaan. Ik pakte de riem van Rex (onze toenmalige Mechelse Herder), stapte op de bus (lijn 23 naar Kijkduin) en stapte helemaal bij het eindpunt uit. Ik heb genoten van het onweer boven de zee! Zoiets moois had ik nog nooit gezien!!! En er was helemaal niemand anders! Wauw!

Helemaal doorweekt kwam ik thuis, en terwijl ik mijn jas nog aan had ging de telefoon. Theo. Hm. Ik weet niet meer precies wat hij allemaal zei, maar dat hij kwaad was, dat herinner ik me nog. Het schijnt dat hij de hele middag gebeld had, omdat het zo'n vreselijk onweer was en hij dacht dat ik dus bang was... Hij was heel bezorgd en vroeg waar ik dan toch was geweest, ja en toen ik dat dus vertelde, was hij dus echt echt echt kwaad :-)

En toch was het mooi! Neh!

En toch wil ik niet meer terug naar Den Haag! Ook al heb je daar dus het Haagse Bos en de duinen en de zee en het Zuiderpark en de Golden Earring en Meyendel en...

Pfff, en toen Theo dit zojuist las zei hij: "Eigenlijk ben ik er nog steeds kwaad om!"

LOL

Johan heeft dit ooit geschreven voor Raksha :-)

Als jij kon praten, dan werden we allemaal gek,
Als jij kon praten, dan hield je nooit je bek
Als jij kon praten, dan was er geen riem
Als jij kon vliegen, zou je alles willen zien.

Maar er is een ding wat je niet zou doen,
En dat is zomaar in je mand gaan, zo zonder fatsoen,
Je zou ons vragen, waarom moet dat elke keer weer?
En je zou vliegen, zomaar heen en weer.

Als jij kon lachen, dan lag je nu in een deuk
Als jij kon fietsen, dan lachten wij ons een breuk
Als jij kon dansen, dan zocht je waarschijnlijk een reu
Maar dat vliegen, nee dat werd je nooit beu!

Er zijn een paar dingen die je graag zou willen doen,
En dat is pannenkoeken bakken in de tuin,
Ook zou je naar iemand bellen gewoon voor de lol
En zeker niet meer rondjes draaien rondom je drol

Maar het hoort nou eenmaal zo, honden kunnen dat niet.
En de dingen die ze kunnen doen, vergeten ze niet
Als jij nou gewoon jezelf blijft, een hond aan de lijn
Dan zullen wij vanaf nu ook altijd ons zelf blijven zijn!

Zijn vrouw????

Ik liep laatst met Raksha te wandelen en voor me liep de zwarte chow chow (Sam) samen met zijn meneer en een vrouw en achter me liep Raymonde met Mushka en Pukkie. We liepen gezellig met ons allen verder, de honden een beetje te snuffelen en te spelen en wij een beetje te babbelen, tot Sam met meneer en mevrouw de ene kant op ging en Raymonde met de hondjes en Raksha en ik samen de andere kant op gingen. Toen Sam met zijn baasjes buiten gehoorsafstand was, fluisterde Raymonde: "Heeft-ie een vriendin?" Ik nog onnozel : "Huh, wie?" En Raymonde: "Die meneer van Sam!" Dus ik zeg: "Huh, was dat niet zijn vrouw?" Waarop Raymonde: "Hoe kan dat nou, ze liepen hand in hand..."

En of ik nou al beweerde dat Theo en ik ook wel eens hand in hand lopen, ze bleef bij hoog en bij laag beweren, dat je zo kon zien dat dat niet zijn vrouw was, maar een vriendin. Op mijn vraag of zij de vrouw van de meneer van Sam dan kende was haar antwoord: "Nee, ik heb die nog nooit gezien!"

Triest hoor, de wereld van vandaag! Mensen van middelbare leeftijd die hand in hand lopen, dat kan nooit man en vrouw zijn... Het denkbeeld dat iemand een goed huwelijk heeft? Haha, het idee alleen al...

Herfst

Mooie kleuren in het park en in het bos... Rood, geel, oranje, bruin en groen natuurlijk ook nog...
Daar word ik blij van!
Storm, er tegenin worstelen op de heenweg en wind mee op de terugweg...
Daar word ik blij van!
Vroeg donker, gezellig de kachel al een beetje aan, kaarsjes aan...
Daar word ik blij van!
's Nachts in je warme bedje, heerlijk tegen Theo aankruipen, de regen horen kletteren tegen de ramen...
Daar word ik blij van!
Je 's morgens nog even omdraaien, want het is toch nog donker buiten...
Daar word ik blij van!
Met het raam open slapen, zodat je de wind met de gordijnen kunt zien spelen...
Daar word ik blij van!
Door de gietende regen met de hond gaan wandelen, zonder capuchon, heerlijk de regen in je gezicht en op je hoofd voelen, en dan thuis vlug een droge broek aan en een kop warme choco...
Daar word ik blij van!
Het gevoel hebben dat de winter gaat komen en dat dan de gezellige en mooie decembermaand weer komt...
Daar word ik blij van!

Ik hou van de herfst!!!!

De blaadjes vallen van de bomen, ze worden weer kaal...
Daar word ik triest van!
Die rottige wind, waardoor je de deur niet meer open kunt laten staan, want het tocht...
Daar word ik triest van!
's Avonds al zo vroeg donker, en om 7 uur het licht al aan, bluh...
Daar word ik triest van!
's Avonds als ik in mijn ijskouwe bedje kruip, liggen rillen tot Theo eindelijk naar boven komt...
Daar word ik triest van!
Als je 's morgens vroeg op moet is het nog donker...
Daar word ik triest van!
Het raam blijft open boven, zomer en winter, want we kunnen geen van tweeën met een dicht raam slapen. Maar dan staat de wind juist op het raam en ligt er een plas regenwater binnen...
Daar word ik triest van!
Door de gietende regen naar de kerk wandelen, omdat Theo en Johan er allebei al om half negen moeten zijn en ik pas tegen tien uur, en dan de hele dienst met een vochtige broek zitten, die aan je benen plakt...
Daar word ik triest van!
Het gevoel hebben dat de zomer nu echt voorbij is en dat het maanden en maanden duurt voor de lente weer begint...
Daar word ik triest van!

Ik haat de herfst!!!!


Hebben jullie ook zo'n gemengde gevoelens als de herfst begint?