Vrijdag 19 augustus 10.15 uur. We vertrekken met een volgeladen OM-busje. We, dat zijn Theo, Johan, Jasper en ik. We moeten nog even langs OM, om een caravan op te halen, die ook die kant op moet. So far, so good. Na tien minuten rijden, doet het gaspedaal het niet meer. We gaan langs de kant staan en bellen Al. "Ach, dat zal wel een beveiliging zijn die opgesprongen is. Start eens opnieuw. Doet hij het nu weer? Ja? Oké, rij dan gewoon maar door."
Nog tien minuten verder: het gaspedaal doet het niet meer. We gaan langs de kant staan en bellen Al. "Nou, kom dan nog maar even terug..." Wij weer terug. Al maakt een testritje. Er gebeurt niks. Dus: "Ga maar gewoon rijden, en telkens als het gebeurt, gewoon even opnieuw starten."
Dat gaf gelijk al zo'n heerlijk vertrouwd gevoel. Niet dus.
Nou ja, uiteindelijk waren we om 15.15 uur in Ambt-Delden. Mooi toch? Vijf uur over een ritje van drie uur? Niet dus.
Van te voren was afgesproken dat we om 14.00 uur in onze chalet mochten, maar toen we aankwamen waren ze nog aan het kuisen. Nou ja, het was een van de weinige keren dat de zon nog zou schijnen in de volgende weken, dus dat was een geluk bij een ongeluk. Ik werd met Jasper geparkeerd op het terrasje bij de receptie met een kop koffie (Senseo gelukkig :-)) en Theo en Johan gingen met het volgeladen busje naar de winkels om het nog voller te laden.
Om kwart voor vijf kreeg ik de sleutel. Joepie! Ik had er alleen niks aan, want ik kon niet uitladen, aangezien het busje met de bagage dus mee was naar de winkels...
Dan maar even checken hoe 'schoon' de chalet was. Hm, de wc, het eerste waar ik altijd naar kijk, was mooi schoon. Gewoon nog even een lapje erover heen, een beetje product erin en het was 'onze' wc. Kuisgerief was aanwezig in de chalet, dus dat was oké!
Nou, even het koffiezetapparaat weghalen, om vast plaats te maken voor mijn eigen Senseootje. Ik deed een kastje open, om een plekje te zoeken voor het app. en oei, twee vieze kopjes, een bakje met aangeplakte suiker... Niet zo fris. Nou, dan maar even alle kopjes en bekers en bordjes afwassen. Even in de schuif kijken. Bah, een vochtige vaatdoek in de la bij het bestek =-O Nou, dan ook maar even al het bestek afwassen, de bestekbak afwassen en de la schoonmaken. Ik had toch niks te doen...
Toen Theo en Johan terugkwamen, was het al tijd om pannenkoeken te gaan eten met de andere vroegkomers. Dus uitpakken? Bed opmaken? Vanavond dan maar zeker?
Dat eerste weekend was verder best wel gezellig. Mede dankzij de Navigators, die daar hun weekend hadden en zeer geïnteresseerd waren in Jasper en OM. In die volgorde :-)
Dinsdagochtend, toen het allemaal echt begon, ging ik vol frisse moed naar mijn washok en ja, slecht nieuws. De wasmachine is kapot en kan niet meer gemaakt worden. Voorlopig moet er in de wasserette gewassen worden, tot er een nieuwe machine geleverd wordt. Zucht. Het was maar vijf minuten lopen, maar het betekende wel dat ik Jaspertje steeds mee moest nemen, want het was te ver om hem steeds achter te laten. Zucht. Gelukkig had ik mijn lieve rode bloemetjestrolley mee, en vrolijk (niet dus) sjokte ik met een trolley vol was, een boodschappentas vol was én een hond heen en weer tussen het washok en de wasserette... Die ook door de andere gasten gebruikt werd. Af en toe moest ik dus effe wachten tot er een wasmachine
klaar was voor ik 'mijn' was er in kon doen. Zucht. Ik vroeg of ik één machine mocht reserveren, omdat dat niet echt opschoot, maar ik werd uitgelachen. Onmogelijk.
Nou toen werd ik 's avonds maar door een wesp gestoken en om mijn geluk compleet te maken, was mijn hand en onderarm tot aan mijn elleboog de volgende ochtend dubbel zo dik als normaal. Leuke wespen hebben ze daar. Dus woensdag met zere hand/arm hetzelfde ritueel. Met hond, trolley en boodschappentas heen en weer van washok naar wasserette... Het ging om negen wassen per dag :-)Maar toen.... had Bart groot nieuws! Er kwam een nieuwe wasmachine in 'mijn' washok! Joepie! Bart ging hem met Johan halen, en rara, hij deed het niet =-O Bart de machine weer ingepakt, terug naar de winkel en weer een andere gehaald. Die deed het wel! Het was een machine voor 11 kg tegelijk, dus dat maakte het leven een stuk eenvoudiger :-)
Bleef ik natuurlijk nog wel met die doet-ie-et-of-doet-ie-et-niet droogtrommel zitten, dus ik moest wel op mijn post blijven...
En ja, toen sloeg de grote verveling weer toe. Eerlijk, als de zon scheen was het soms zelfs gezellig. Dan kwam er altijd wel even iemand een praatje maken, soms zelfs een heleboel tegelijk... Ik zeg het, als de zon scheen was het best wel gezellig. Af en toe. Alleen de zon scheen niet zo vaak :-( En vanaf het moment dat het regende rende iedereen elke keer naar binnen, behalve ik met mijn hond :-( Ik bleef buiten, onder het afdakje van het washok, of in de chalet. En ja, dan is het saai! Vreselijk saai!
Maar volgend jaar mag Jasper naar vrienden en ga ik naar Canada!!!!! Joepie. Vaarwel Kroeze Danne! Canada, here I come!!!!
