Prachtig vind ik het! Ik kan er echt van genieten! en ik weet dat er gelukkig nog een heleboel mensen ook zo over denken :-)
Theo vindt het ook mooi, maar ziet ook beter het gevaar er van in....
Toen we pas getrouwd waren bleek duidelijk dat we elkaar nog niet zo goed kenden. Geen huwelijkscursus gedaan natuurlijk! Zouden ze dat trouwens in zo'n huwelijkscursus krijgen, de vraag of je van onweer houdt? Ze vragen geloof ik wel of je een honden- of kattenmens bent :-)
Nou ja, het moet eind september of begin oktober zijn geweest, want ik was met zwangerschapsverlof thuis. We woonden op een appartementje in Den Haag en hadden (hoe kan het anders) een hond. Het werd midden op de dag ineens donker en ik dacht:"Oh zalig! Onweer! Ik ga naar het strand!"
Zo gezegd, zo gedaan! In Den Haag is het heel normaal om met je hond in de bus te gaan, dus ik met de hond met de bus naar Kijkduin! Vlakbij eigenlijk! In de gietende regen heb ik daar genoten van het onweer als nooit tevoren! Wat was dat mooi! Al die bliksems boven de zee, dat gedonder! Je hoorde niet of het nou de storm was, de golven of de donder zelf! Het was zalig!!!! En de hond die we toen hadden was gelukkig niet bang voor onweer! Ik zou het met Raksha niet moeten proberen!
Doorweekt stapte ik weer in de bus naar huis, en daar aangekomen ging de telefoon! Theo! Hij had de hele middag geprobeerd me te bereiken. Dacht dat ik doodsbang zou zijn en begreep totaal niet waarom ik niet opnam....
Toen hij hoorde waar ik geweest was begreep hij helemaal niets meer van zijn vrouw. Met handen en voeten heeft hij me uitgelegd dat ik dat NOOOOOOIT meer mocht doen, ook al vond ik het nog zo mooi, het was gewoon gevaarlijk!
Nu weet ik dat helaas, dus het zal bij die keer blijven:-(
PS Ergens in mijn achterhoofd zegt iets me dat ik dit al eens verteld heb, maar kom, een oma van zes (bijna zeven) mag al eens beginnen te herhalen hè :-p
2 opmerkingen:
Reinie, je hebt het inderdaad al eens geschreven. Ik zag het al bij de tweede zin.
Nu kan ik mezelf natuurlijk het compliment maken dat ik bewust heb gelezen. Maar het lijkt me beter om het compliment aan jou te geven. Omdat het een leuk verhaal was (en is) dat mij als lezer is bijgebleven.
Gr. Henk
Haha! Dank je, ik heb het uiteindelijk zelf ook weer teruggevonden:-)
Het grappige is dat mijn dochter het ook zei, dat ze het al een keertje had gelezen, maar dat mijn jongste zoon het verhaal precies voor de eerste keer hoorde :-)
Benieuwd wat de oudste zoon zegt...
Ach ze zijn er allang aan gewend dat ik alles minstens twee keer vertel :-s
Een reactie posten