En we waren nog zo trots op hem... Leda en ik....

Onze Jasper hè, die was nooit bang voor vuurwerk!

Ik zeg wás...

De dagen voor 31 december werd er al af en toe een strijker afgestoken, Jasper trok het zich niet aan. Tijdens de jaarwisseling werd er meer vuurwerk afgestoken, niet te vergelijken met Nederland natuurlijk, maar toch genoeg om de meeste honden goed bang te krijgen, maar Jasper trok het zich niet aan.

1 januari kwamen de Meneertjes hier gourmetten en voor het eten maakte Johan een paar flessen schuimwijn open voor het feestelijk begin van de maaltijd. Hij schudde eens flink met de fles, om een echte knal te krijgen (het was Pêche, dus dan mag het wel hè, Johan DC?) en lap, de kurk kwam op Jasper terecht. Als door een wesp gestoken sprong hij op en vluchtte naar de andere kamer. Wij moesten nog lachen: Haha, voor vuurwerk is hij niet bang, maar voor zo'n stomme kurk wel....

En ja hoor, gisteravond (2 januari) liep Jasper ineens te piepen, te bibberen als een juffershondje (van 50 kg, dat wel), te ijsberen, staart tussen de poten.... Wat heeft hij nou? Kom, moet je naar buiten? No way, hij durfde zelfs niet bij de achterdeur in de buurt te komen.... Zou hij pijn hebben? Toch niet aan zijn nek of zijn poten in ieder geval. Oké, er werd buiten nog wat vergeten vuurwerk afgestoken, maar daar was Jasper toch zeker niet bang voor?

Toch wel dus :-( Toen na een uurtje het vuurwerk buiten was afgelopen, was Jasper weer vrolijk. Het gebibber was gedaan en hij ging weer rustig liggen...

Van die stomme kurk? Ik denk het, anders zou ik het echt niet weten, waarom hij ineens wél bang is voor vuurwerk...

En we waren nog zo trots op hem... Leda en ik...

PS Er is nog één hoop: Jasper is een beetje dom (een beetje maar hoor), dus misschien is hij over een poosje weer vergeten dat hij er bang voor is :-p