Donderdag, natuurlijk, de dag dat de herfst officieel begon, een rare dag gehad...
Kwart over zes ging de wekker. Koffie en thee, Jasper uitlaten, de was en de strijk, want om kwart over acht kwam Sytske. Met Sytske naar de krantenwinkel en de Aldi en daarna gespeeld. Om kwart voor een werd Sytske gehaald. Vlug grasmaaien, want het zou gaan donderen en regenen. Nou ja, vlug.... 1600 m² gaat nou ook weer niet zooo vlug natuurlijk :-). Kwart voor drie klaar met het gras, doodmoe natuurlijk, nog wat kleine dingetjes doen en toen zei Theo: "Ga jij nou maar lekker zitten, dat heb je wel verdiend!" Dus ik ging onder het afdak zitten en Theo ging aan het eten beginnen.
Plots, een harde klap!
Ik spring op, ren de koer over, zie door de keukendeur een paar bruine benen op de grond liggen... Gelukkig, ze bewegen! Ik begin te roepen: "Ben je gestruikeld? Ben je uitgegleden? Je bent toch niet zomaar gevallen hè?" Verdwaasd kijkt Theo me aan en zegt: "Ik weet niet wat er gebeurd is..."
Hij lag met zijn hoofd tegen de afwasmachine midden in een plas bloed! En ook zijn kleren hingen helemaal onder het bloed. Ik keek eerst of het niet uit zijn mond kwam (de maagbloeding van twee jaar geleden nog niet vergeten natuurlijk!), maar nee, het kwam uit een diepe snee op zijn achterhoofd... Ik belde gelijk naar Isabelle, maar die vroeg of we niet naar haar konden komen, ze zat midden in de consultaties... Henri en Leda gebeld, in gesprek. Henri gsm, voicemail. Leda gsm, voicemail. Ondertussen ik een acute aanval van stress-diarree, ik kwam terug, gelukkig, Henri nam op.
Henri bracht ons naar Isabelle, maar die schrok van de diepe wond en stuurde ons gelijk door naar de Spoed. "Ga maar naar Vilvoorde! Als je nu naar Leuven rijdt, kom je in de file!" zei ze.
Zo gezegd, zo gedaan. Niet dus. File, file, en nog eens file. Dat kwam door U2, hoorden we later! En midden in die file een geweldige klap, het leek een bom, maar het was maar een donderslag...Toen we eindelijk in het ziekenhuis waren, werden we gelijk geholpen, dat was super! Een hartfilmpje, even aan de monitor, alles oké! Vier draadjes, en klaar was Kees... En het grappige was dat Karin Van Hoey onze verpleegster was :-)
Het is een snee van 8 centimeter. Niet mis hè!
En de schrik zit me nog steeds in de benen :-(
3 opmerkingen:
Ik kan me het voorstellen, die schrik. En dat nu net die Bono, een door mij zeer gewaardeerde wereldverbeteraar, jullie in de file liet staan. Ik weet zeker dat hij, had hij het geweten, het U2 concert had afgeblazen.
Nou, Reinie, sterkte voor jou en Theo gewenst.
Gr. Henk
Ja, Bono zou zelf in zijn auto gesprongen zijn om het verkeer te regelen, daar kun je van op aan! Het gaat al een stuk beter met Theo, dank je!
Fijn!
Een reactie posten