De kat, de vogel en de koe...

Gisteravond hoorde ik een verhaaltje van Johan, die het weer van Martin had gehoord:

Er was eens een vogel en die vloog vrolijk, hoog in de lucht. Hij vloog, en vloog, en vloog... Steeds hoger vloog hij, en hoger, en hoger... Maar hoe hoger hij kwam, hoe kouder het werd...De vogel werd moe en door-en-door koud, maar kon maar niet stoppen met vliegen, en vliegen, en vliegen...

Tot hij plots doodmoe en helemaal koud neerplofte in een weiland.


"Hè bah, zie mij hier nu koud en moe liggen in dat weiland!" dacht de vogel verdrietig. Toen kwam er een koe, en die scheet op de vogel. Een grote warme plak koeienstront... "Oh nee! Ook dat nog! Schijt er iemand op mijn kop!" fluisterde hij zachtjes.

De vogel baalde en voelde zich verschrikkelijk zielig, tot hij zich ineens realiseerde dat het wel heerlijk warm was in die koeienvlaai. Hij begon te genieten en koesterde zich in de warmte van de stront.

Toen kwam er een kat. Hij pakte de vogel bij zijn kop, trok hem uit de stront en vrat hem op =-O


Moraal van dit verhaal?

Het is niet altijd degene die op uw kop schijt die het slecht met u meent...
En het is niet altijd degene die u uit de stront haalt die het goed met u meent...