Vroeger bij ons thuis, kneuterig Hollands gezin, werd enorm veel aan Sinterklaas gedaan! Eerst was er het feest van mijn vaders werk met een optreden van Dappere Dodo
en daarna de officiële binnenkomst van de Sint met zijn Pieten! Het was echt allemaal heel officieel. Mijn vader was zelf kantoordirecteur van een bank en zijn bazen ontvingen de Sint. Heel beleefd en onderdanig. Een echte Heiligman... We zongen allerlei liederen voor hem, er werden gedichtjes voorgelezen enz...
Daarna het afroepen van de namen en bibberend moest je dan naar voren om je pakje in ontvangst te nemen. Ik heb een foto waar ik toch al een jaar of acht ben en ik sta er huilend op :-s
Natuurlijk bracht hij ook nog een bezoekje aan school. De directeur was ook hier weer zeer beleefd en onderdanig en zelfs de jongens van het zesde hadden ontzag voor de Sint...
Thuis werd ons verteld over de goedheid van de Sint en alle verhaaltjes over Spanje en de zak en ook de roe werden elk jaar nog een beetje aangedikt. Er hing een lijstje op de kast met onze namen erop en de datum. Als je stout was, kreeg je een kruisje achter je naam en als je drie kruisjes op één dag had, mocht je je schoen niet klaarzetten. Doodeng!
Dat schoentje zetten was ook een heel ritueel. Je moest bij de kolenkachel gaan zitten en keihard, maar wel eerbiedig, een liedje zingen, zodat Sint, die op het dak zat, het goed zou horen.
Diep in mijn hart, vond ik hem zelfs liever dan de Here Jezus.... En ook echter, want hij was tastbaar....
Ik was altijd een zeer eigenwijs kind en ik begon ook al gauw vragen te stellen. Sommige dingen begreep ik niet, hoe bijvoorbeeld chocolade door de schoorsteen naar binnen gegooid kon worden, terwijl die kolenkachel daar stond. Hoe kwam het in mijn schoen? Hoe dan? En waarom zag de Sint op school er anders uit dan die op papa's werk? En die op de tv zag er nog weer helemaal anders uit... Er werd gefluisterd dat ik niet teveel vragen mocht stellen, maar het gewoon moest geloven allemaal, dan zou ik vanzelf mijn cadeautjes krijgen... Wie niet in Sint gelooft, krijgt niks :-s
O ja, op tv bij mijn opa en oma was er ook nog die officiële aankomst van de Sint. Dan werd hij zelfs door de burgemeester verwelkomd.
Ik was al acht en kon al goed lezen. Ik mocht altijd in de Margriet "Goud voor uw brief" lezen. Dat waren grappige waargebeurde inzendingen van lezeressen en rond Sinterklaas gingen die verhaaltjes natuurlijk over Sint en kinderen die wel of niet in hem geloofden. Zo kwam ik erachter dat de Sint niet bestond... Diep geshockeerd ging ik naar de keuken, naar mijn moeder.
"Sinterklaas bestaat helemaal niet! Hier, het staat in de Margriet! Dan is dat van God en de kerk zeker ook niet waar hè!"
Baf, mijn eerste echte geloofscrisis. En in plaats van even een normaal gesprekje met me te voeren, kreeg ik ook nog eens op mijn kop! Dat was weer typisch wat voor Reinie hè, om die twee dingen te combineren! Natuurlijk was dat van God wel waar! Waarom dacht ik dat er kerken waren en de dominee en blablabla... En of ik nou al met de burgemeester af kwam en de schooldirecteur, nee ik was een eigenwijs, koppig kind. Ik had altijd iets bijzonders.
Dat was dus het moment dat ik besloot dat ik mijn eigen kinderen noooooit zou wijsmaken dat Sinterklaas bestaat...
Niet dat dat geholpen heeft hoor, want toen de oudste, Henri, vier jaar was, legden wij hem uit dat Sint een gewone meneer was met gewone kleren. Die deed hij uit en dan verkleedde hij zich in Sinterklaas. Het was allemaal 'net-als-of'. En de Zwarte Pieten waren gewoon witte jongens die zich zwart schminkten en een gek pakje aan deden. We hadden er zelfs een boekje bij gevonden, met een mannetje met gewone kleren, volgende blz. het mannetje in zijn ondergoed en dan zag je hem langzaam het pak van Sinterklaas aantrekken! Oh nee, ik zou niet zo liegen tegen mijn kinderen!
Toen het zover was kwam Henri uit school met een pakje van Sinterklaas en een boos gezicht: "Jullie hebben tegen me gelogen! Sinterklaas bestaat wèl! Hij was vandaag bij ons op school, ik heb hem zelf gezien!"
:-)
Dit is natuurlijk de enige echte Sinterklaas hè ;-)
12 opmerkingen:
Grappig :D
Ik heb de sinterklaascrisis nooit gehad want mama en papa hebben ook altijd van het begin gezegd dat hij niet echt bestond enzo. Het enige probleem was wel dat je zo'n klein kind niet met zo'n groot geheim moet opzadelen... ik heb veel mijn mond gehouden maar het toch tegen een paar vriendinnetjes verklapt en die werden altijd heel boos en later hun mama's ook ... :(
Pfff, 't is ingewikkeld hè...
Ocharme! Zo zielig als kindje! Zo jong en al zoveel strijd.
:P
Toen ik erachter kwam dat Sint niet bestond, heb ik een tijd lang getwijfeld aan meer schijnbare zekerheden die mijn ouders mij vertelden. Heb zelfs een periode gehad dat ik dacht een aangenomen kindje te zijn...
en Henk, wat heb je bij je eigen kinderen over sint verteld? ik kon het dus niet hè, zeggen dat hij echt bestaat...
to santa or not to santa... haha!!
Gelukkig hebben we onze kids ook maar gelijk verteld dat santa niet echt is... hij kwam dus gister op school, en marten moest eens goed lachen!
Hij kwam thuis...
"memmie, guess what! Santa was op school vandaag, en guess who was it... BRETTON!!"
hihi!! Hij heeft de andere kindjes maar niet verteld dat Santa niet echt is... hihi
PS Bretton is dus onze buurman/ex-dominee
lol! een heel kleine santa dus :-)
Wij hebben onze kinderen altijd, van jongsafaan, verteld dat Sinterklaas een spel is waar heel Nederland aan meedoet.
Mijn oudste twee dochters, Mirjam en Sanne, hebben dat ook altijd van ons aangenomen.
De jongste, Shifra, geloofde ons niet in de tijd dat ze een peuter was:Sinterklaas kwam toch gewoon bij Josien op de peuterspeelzaal. Ze was eigenlijk heel kwaad op ons dat wij zeiden dat het een groot toneelstuk was. Ze heeft het daar toen ook wel met Sanne over gehad, die dan weer niet begreep dat Shifra ons niet geloofde.
In die tijd heeft Shifra dat nooit met mij gedeeld; pas toen ze al volwassen was hebben we dat gehoord.
Overigens wisten mijn man en ik wel dat de kans bestond dat onze kinderen ondanks onze uitleg een tijd lang in Sinterklaas zouden 'geloven'. Het ging ons er vooral om dat we eerlijk wilden zijn.
Overigens hebben we altijd Sinterklaas uitbundig gevierd; toen de kinderen klein waren kwam er een vriendin, verkleed als Zwarte Piet; en mochten ze raden welke vriendin dat deed.
Later met lootjes trekken, en elkaar plezieren met soms heel ingewikkelde surprises.
Oh, wij hebben het ook altijd gevierd hoor, met onze kinderen, dat wel. Vandaag gaan we ook naar de kleinkinderen voor een feestje. Alleen hebben we nooit gezegd dat het echt was. Net als jullie, dat het een spel was.... Ik kan me gewoon nog steeds het moment herinneren toen ik er achter kwam dat hij niet bestond, en dat maakte me echt helemaal in de war.... En daarom heb ik er nog steeds een hekel aan. Maar ik ontneem het mijn kinderen en kleinkinderen niet hoor!
Ik weet ook nog hoe ik er achter kwam: ik was 6 jaar, en ik liep altijd met een paar meisjes uit mijn klas naar huis: zelfde straat.
Één van die meisjes vertelde toen dat Sinterklaas niet bestond; ik kwam in tranen thuis, en toen heeft mijn moeder uitgelegd hoe het zat; en dat ik nu een geheim wist dat ik moest bewaren voor mijn zusjes: ik was de oudste. Ik voelde me daardoor heel gewichtig.
Het heeft voor mij geen invloed gehad op het geloof in God of Jezus; geen idee waarom niet.
Ik hoorde onlangs van mijn schoonmoeder dat mijn man als kind zo bang was voor Sinterklaas dat ze hem al toen hij nog heel jong was op de hoogte heeft gebracht van de ware toedracht. Misschien dat hij ook daarom altijd de waarheid heeft willen vertellen.
Ik was acht jaar, bijna negen, dat scheelt ook, en elke keer als ik met een vraag kwam werd er beweerd dat ik moest ophouden vragen te stellen, gewoon moest geloven... Op de een of andere manier vonden ze het schattig hoe 'diep' ik geloofde, en wilden ze me de illusie niet ontnemen. Nou ja, het is geen trauma geworden hoor, maar ik zou zelf nooit zo 'liegen'...
Een reactie posten