Vorige week werd Theo ziek in Nederland en ik zat hier in België. Hij is (weeral*) met een ambulance naar de Spoed gebracht. Toen Johan belde, voelde ik me zo supermachteloos hè! Het was avond en ik kon er op geen enkele manier naar toe. Ik maakte wel gelijk plannen voor de volgende dag, om met de trein te gaan, maar achteraf was het helemaal niet nodig. Het was namelijk weer zijn maag, maar de huisdokter ginder dacht in eerste instantie dat het zijn hart was... Gelukkig was ik bij Henri en Leda en die waren superlief, maar toch...
En daar zat ik dus met mijn 'grote' Godsvertrouwen. Ik begon te bidden, maar gelijk was daar een stemmetje: "Waarom zou God Eva-Lianne (19) laten sterven, Maartje (21) voor de derde keer kanker laten krijgen en dan Theo (58) sparen? Waarom zou God jouw gebeden wel verhoren en andere gebeden niet? Hoe lang is heel evangelisch Nederland en half evangelisch Vlaanderen al niet aan het bidden voor Jan Schippers?"
Ik probeerde met mijn tranen dat stemmetje het zwijgen op te leggen, maar dat lukte niet...
Toen ik rond half twaalf eindelijk Theo zelf aan de lijn had en hoorde dat het allemaal meeviel en dat hij naar 'huis' mocht en pillen voor zijn maag had gekregen, heb ik in mijn bed tot diep in de nacht liggen huilen en ook weer om vergeving gevraagd voor mijn ongeloof...
Waarom ik dit allemaal zomaar opschrijf? Op een blog nog wel, waar zomaar iedereen het kan lezen?
Als een openbare schuldbelijdenis misschien?
Gewoon om het effe kwijt te kunnen misschien?
Of omdat ik hoop dat iemand iets zegt waar ik me beter door ga voelen misschien?
Zeg maar iets....
*In januari heeft Theo een ernstige maagbloeding gehad en is hij met gillende sirenes naar een ziekenhuis in Leuven (21 km) gebracht, dwars door de vrijdagnamiddagfiles. Hij kwam nog op tijd in het ziekenhuis en is met een bloedtransfusie en een kijkoperatie behandeld, moest drie dagen op de Intensive Care blijven enz. Ik zat voorin in die ambulance en ik krijg nog steeds een soort van hartverschuiving als ik sirenes hoor :-(
PS Ha, zie de tekst die vandaag op mijn blog staat :-) (één dagje nadat ik dit heb geschreven)
Jakobus 1: 2 Het moet u tot grote blijdschap stemmen, broeders en zusters, als u allerlei beproevingen ondergaat. 3 Want u weet: wanneer uw geloof op de proef wordt gesteld, leidt dat tot standvastigheid. 4 Als die standvastigheid ook daadwerkelijk blijkt, zult u volmaakt en volkomen zijn, zonder enige tekortkoming.
6 opmerkingen:
Dikke knuffel. Ik wou dat ik iets kon zeggen om je beter te laten voelen, maar ik kan enkel zeggen dat het heel herkenbaar is en je danken voor je openheid! En dat vers dat je opschreef is één van mn lievelingsverzen. Ik ben ook blij dat Theo (je man?) er goed vanaf is gekomen.
Hier zit ik nu, te denken wat ik kan zeggen om maar een verschil uit te maken, maar het enigste dat ik kan zeggen is dat ik je Gods zegen toewens, Hij heeft je vergeven en Hij wil je toedekken met Zijn oneindige liefde, Hij houdt van je!
Knuf, Magali
Ik denk dat Hij het antwoord al gegeven heeft...
Maar ik snap het 'niet vertrouwen' ook wel... helaas heb ik (en ws velen met mij) dat ook over en over... Je wilt wel, maar dat stemmetje komt dan weer, en helaas weten we ook wel wie dat stemmetje is en er niet naar te luisteren, maar waarom doen we het dan wel he...
Ik wou dat ik meer kon schrijven, maar mijn gedachten gaan alle kanten op... diepe dalen brengen ons dichter bij God... diepe dalen zijn aanvallen van de duivel, waarom? omdat hij jaloers is op onze relatie met God... diepe dalen zijn beproevingen...
Reinie, het is soms zo moeilijk hé. We willen alles graag zo goed doen. En eigenlijk lukt het haast nooit om het perfect te doen. Gewoon omdat we mensen zijn. Ik denk dat de satan juist dat onvolkomene van ons wil aanklagen. Zo van: "Zie je wel dat je een waardeloze christen bent!"
Maar gelukkig Reinie hoeven wij niet perfect te zijn. Jezus was en is het en doordat je Hem hebt aangenomen ziet God Jezus in jou. Jezus maakt jou perfect!
En ik wil nog even kwijt dat je me een fantastisch lieve zuster lijkt!
dankje, alledrie
jullie zijn lief!
Hmm veel meer kan ik niet zeggen dan wat hierboven is gezegd... 't Is zo enorm herkenbaar. (Gelukkig niet dezelfde situatie)
Ongeloof zou 'k het niet noemen, Reinie. Machteloosheid, vermengd met zo'n grote twijfels en vragen. Vertrouwen en loslaten, 2 van de moeilijkste dingen die er zijn denk ik...
*knuffel*
thanx :hug:
Een reactie posten