Verdwaalreinie

Het moet nu bijna 15 jaar geleden zijn, maar ik heb er soms nog nachtmerries van...

Ik heb geen oriëntatievermogen. Niet een 'slecht' oriëntatievermogen hè, gewoon geen! Ik heb daardoor al heel wat gênante situaties meegemaakt, want ik heb het in gebouwen ook, dus de wc vinden lukt meestal nog wel, omdat er vaak van die handige pijltjes naar toe wijzen, maar dan weer de weg terug naar je plaatsje vinden in een restaurant, concertzaal, cinema, bijbelschool, huis (!) dat wordt al een stuk moeilijker...

Maar die ene keer, begin 1994, was echt verschrikkelijk!

We waren pas verhuisd naar Wilsele-Putkapel en ik ging heel voorzichtig op verkenning uit. Achter het huis de straat uit, het viaduct over en je was in het bos. Eerst het bos aan de ene kant verkennen, dan aan de andere kant, dan pas een rondje durven doen, dat was normaal voor mij.

Maar nu aan de voorkant van het huis. De steenweg een stukje af, de wijk door, daar was ook een bos(je). Ok, op een zondagochtend zou ik gaan wandelen. In die tijd waren onze doopdiensten niet in onze eigen kerk, maar in Schaerbeek op zondagnamiddag. Dus een zeldzame gebeurtenis, zondagochtend vrij! Ik ging dus wandelen, met Kazan en Swiebertje, de honden die we toen hadden! Voor ik vertrok werd me nog op het hart gedrukt op tijd terug te zijn, want we moesten om drie uur in Schaerbeek zijn en Henri moest daar iets gaan vertellen over de Logos II, waar hij naar toe zou gaan. Natuurlijk zou ik op tijd terug zijn, ik ging alleen maar even naar dat bosje aan de overkant!

Het was mooi weer en ik had er zin in. Ik kwam met de honden aan de rand van het bosje en zag een piepklein paadje, dwars door het bos. Het paadje was hooguit 30 centimeter breed en liep door natte grasachtige grond. Ok, ik dacht :"Als ik gewoon een half uur dit paadje volg, en dan weer precies dezelfde weg terug, kan me niks gebeuren." Ik genoot, er was helemaal niemand anders, buiten een heleboel vogels, en zelfs een hertje! "Zalig, dit wordt mijn lievelingswandeling," dacht ik nog...

Toen kwam ik bij een vijver (in mijn gedachten noemde ik het een meertje, maar dat was waarschijnlijk teveel eer), ik liep een endje langs de vijver, maar ging toch maar terug, je weet maar nooit... Ik draaide me om en: Oh nee! twintig van die kleine paadjes :o
Allemaal naar de rand van de vijver, maar allemaal uit een andere richting... Welke was mijn paadje? Buikpijn, natuurlijk buikpijn... Wat moest ik doen? Het was helaas nog voor het tijdperk van de gsm's :-(

Op goed geluk één van de paadjes ingeslagen, oh nee, hier kon ik niet verder: water. De andere kant op, oh nee, daar kon ik ook niet verder: water. Ik begon een beetje in paniek te raken en begon gewoon van de paadjes af te gaan, door het natte gras, door de netels, struikelend over de boomwortels, verstrikt in het struikgewas. En maar rondjes lopen. De nachtmerrie was compleet.

Huilend en struikelend bleef ik langs het water lopen, tot ik uiteindelijk licht zag door de bomen, daar moest de bewoonde wereld zijn! Oh nee, prikkeldraad. Nou ja, ik was nog een stukje jonger dan nu, dus daar klom ik overheen, de honden eronderdoor duwend. Ik kwam in een tuin terecht. Ik begon weer te rennen, ging netjes door het hekje de tuin uit en stond op straat! Oef! Maar welke straat? De eerste de beste voorbijganger gevraagd waar ik was: Rotselaar. Ok, daar woonde Charlotte, de vriendin van Francien, dus daar wist ik wel ongeveer de weg, maar voor alle zekerheid toch nog maar even gevraagd welke kant ik op moest om thuis te geraken!

Het was zeker nog drie kwartier lopen naar huis, dus de paniek kwam weer een beetje terug, maar wie kwam daar aangereden op zijn witte paard? (Nou ja, in zijn appelblauwzeegroene Toyota-busje) Juist ja, Theo. Natuurlijk helemaal ongerust, en ik kon geen woord meer uitbrengen, zo overstuur was ik. Vlug naar huis, vlug gewassen, droge kleren en schoenen aangedaan en maar vijf minuutjes te laat in de dienst...

Ik droom er soms echt nog van...