Zelf heb ik nog nooit iets ergs meegemaakt, maar om me heen zie ik veel verdriet... En ik hoor ook vertellen over oud zeer... Honden doen dat beter dan mensen.
Vroeger had mama twee honden, dat was voor mijn tijd. Kazan en Swiebertje. Swiebertje ging dood en papa zei:"Laat Kazan aan haar ruiken, dan beseft ze dat Swiebertje dood is. Anders gaat ze overal zoeken en kan ze haar verdriet en het gemis niet verwerken." Zo gezegd, zo gedaan... Kazan rook aan de dode hond, rook nog eens, en toen nog eens heel goed... Toen huilde Kazan en heeft drie dagen niet gegeten en gedronken. Toen was het goed. Langzaam begon Kazan weer zichzelf te worden. Ze heeft nooit naar Swiebertje gezocht. Ze wist dat ze dood was...
Mensen daarentegen...
Mensen moeten...
3 opmerkingen:
Soms wou ik dat ik een hond was... Echt, kdenk daar soms over na...
(Kheb trouwens mijn laatste bericht op mijn blog verwijderd, kwas gwn ff zo boos op dat moment. Ik denk niet dat mijn broer ooit de moeite zou nemen om op mijn blog te gaan, maar ok. Thnx)
Zo, kga nu terug verder mens zijn.. Aaitje X
hé, op jouw blog, dat is mama hè, wij hebben samen één account ;-) en soms vergeet ze haar naam eronder te zetten, maar ik reageer nooit op iemands blog...
en om alle misverstanden te voorkomen: mijn mama is ook maar een mens hè :s
In landen in Centraal & Zuid Amerika, Afrika, ... rouwt men ook heel anders dan de mensen hier in Europa. Daar is het ook heel intensief en kort en hard en confronterend.
Daar kunnen wij Westerlingen veeeeel van leren. Het zit cultureel gewoon heel anders in elkaar, dus ja, hoe moeten we onze cultuur dan aanpassen zodat we ook met recht kunnen rouwen en daarna doorgaan?
Een reactie posten