Forever and ever...

Vandaag voor de laatste keer naar Pellenberg geweest met Theo! Althans, dat hopen we toch, maar zo ziet het er wel uit. Joehoe!!!!!!!!!!!!

Eerst had Isabelle (onze huisdokter) al gezegd dat hij er waarschijnlijk mee moest leren leven...

Daarna had de controlerend geneesheer van de CM gezegd dat ze Theo niet meer op zou roepen...

Nu hebben ze in Pellenberg gezegd dat hij niet meer terug hoeft te komen...

Waar gaat het over? Over een stomme achillespees :-)

Even het verhaaltje van A tot Z? Ok dan...

Theo had een leuke baan, als catering-manager bij een grote firma. Hij was geplaatst op een toffe plek in H. en had het echt naar zijn zin. Elke ochtend ging hij fluitend naar zijn werk. Natuurlijk was er ook wel eens wat, maar nooit iets onoverkomelijks...

Maar op een dag kwam het nieuws: H. zou overgenomen worden door een andere cateringfirma. Er zouden geen ontslagen vallen, iedereen zou worden overgenomen. Ok, de plek blijft hetzelfde, alleen het salarisstrookje zou ergens anders vandaan komen... Dachten we...

Niets was minder waar. De nieuwe firma werkte op een andere manier en men wilde eigenlijk veel liever dat Theo op zou stappen, wegens te duur en te oud... (en te braaf, dachten we achteraf). Voor iemand van boven de 50 jaar is het niet zo evident om zomaar ineens een andere job te vinden, dus Theo bleef...

Plaats voor een chef hadden ze niet, ze hadden namelijk zelf iemand die daar 'veel beter voor geschikt' was. Theo werd terug op de werkvloer gezet (met behoud van zijn chef-salaris, ok, dat wel). Na jaren en jaren achter zijn computertje te hebben gezeten, was dat wel effe wennen natuurlijk, maar, moeilijk gaat ook.

Wat? Stapt hij nou nog niet op? Ok dan, spreekt u Frans? Nee? Ok, dan hebben we een mooi plekje voor u in een Franstalig bedrijf in Brussel... Kunt u nu niet meer communiceren met de rest van het personeel? En ook niet met de mensen die komen eten? Wat zou u er van zeggen als u een beetje moest sjoemelen? Houdt u niet van? Probeer het toch maar voor ons. Niet? Maar man toch...

Theo ging naar de huisarts, vertelde wat over zijn werk, over zijn slapeloze nachten enzovoorts...
"Alstublieft meneer, hier zijn anti-depressiva, hier zijn zware slaapmiddelen, hier is een briefje, u mag twee weken thuis blijven..."

Twee weken later lag er een brief in de brievenbus dat onze huisartsen gestopt waren, wegens het beginnen van een gebedsgenezingsschool :s

Tja, wat nu?

Theo had allang last van zijn hiel, maar wou er niet mee naar de dokter, we hadden trouwens helemaal geen dokter meer :-(

7 februari 2005 waren we 30 jaar getrouwd. We zouden het op zondag met de kinderen vieren bij de Joegoslaaf en op de trouwdag zelf kwamen er gewoon wat vrienden, onder wie een ex-collega. Binnen vijf minuten ging het over het werk en "Waarom meld je je gewoon niet ziek?" "Je kunt toch doen of je overspannen bent?" Ik zei stilletjes: "Hij heeft pijn in zijn hiel, misschien kan de dokter daar een briefje voor schrijven, dan hoeft hij niet te liegen..."

8 februari 2005 gingen we voor het eerst naar Isabelle, onze nieuwe dokter. "Oei! Dat ziet er niet goed uit! Tendinitis in de achillespees... Voorlopig twee weken thuisblijven, maar dat zou wel eens heel wat langer kunnen duren... Bent u onlangs van werk veranderd? Want daar komt dat vaak door..."

15 oktober 2008 (na drie keer vijf weken in de gips, één operatie, zes weken rolstoel, -tig aantal soorten pijnstillers en ontstekingsremmers, met die gezellige maagbloeding tot gevolg) krijgt hij te horen dat er niets meer aan te doen is!!! Joehoe! Snap je dat we blij zijn? Hij hoeft nou echt geen nachtmerries meer te hebben dat hij ooit nog naar dat vreselijk werk terug moet! Joehoe!!!

Feestjuh..........