Brief van Catherine Paulus, de mama van Tosca en Madeline

'Ik vind het erg dat An en onze kinderen doodgereden werden door een jonge vreemdeling onder invloed van drugs. Te vaak werd de aandacht verlegd naar zijn afkomst en zijn randmarginaliteit in plaats van naar de overtredingen zelf. Ik heb op vele fora op het internet moeten vaststellen dat daardoor de hele zaak als ’een ver-van-mijn-bedshow’ voorkwam voor vele mensen die van zichzelf zeggen dat ze ’sportief’ rijden, al dan niet onder invloed van alcohol. Ik heb met verbijstering moeten vaststellen dat men de overtredingen ’te snel rijden’ en/of ’onder invloed rijden’ op een heel andere manier gaat beoordelen naar gelang de situatie en de gevolgen: - Overtredingen zijn helemaal ’niet erg’ zolang er niets gebeurt. 'Ik voel me zelfzeker, ik ben jong, ik heb snelle reflexen, dus mag ik best ’sportief’ rijden.' - Overtredingen zijn gewoon ’dom’ wanneer iemand zichzelf doodrijdt. Bekende mensen die zichzelf doodrijden, worden soms zelfs als een held gevierd. - Overtredingen zijn pas ’heel erg’ wanneer er onschuldige slachtoffers vallen. Men zou zelfs overgaan tot het lynchen van de dader, indien het mogelijk was. Ik vind het fout dat er in de media nooit vermeld wordt wanneer iemand in dronken toestand zichzelf doodrijdt. Daardoor gaat men zo iemand als een slachtoffer van een ongeluk beschouwen, terwijl die persoon in feite even goed een doodrijder is, al is het ’alleen maar’ van zichzelf. Het is dus op die manier dat er bij mensen een gevoel ontstaat dat te snel rijden (al dan niet onder invloed) ’niet zo erg’ is: 'Als ik mezelf doodrijd, dan is dat toch mijn eigen zaak, zeker?' Helaas wordt vaak niet 'mezelf' gedood, maar wel iemand anders. Ik heb ergens gelezen dat de dronken toestand van iemand die zichzelf doodrijdt, verzwegen wordt om de nabestaanden ’te sparen’. Nabestaanden van slachtoffers van dronken doodrijders worden helaas niet gespaard. Eigenlijk zou ik het maar normaal vinden dat mensen die zichzelf roekeloos doodrijden, postuum geoordeeld worden voor het doodrijden van iemand. Of is hun eigen leven minder waard dan dat van een ander slachtoffer? Ik hoor en lees maar al te vaak: 'Ik rijd alleen maar snel wanneer ik niemand in gevaar breng, hoor!' Ik wil aan die mensen zeggen dat ook de dader op 8 maart dacht dat hij niemand in gevaar zou brengen, dat hij alleen maar wat stoer en ’sportief’ aan het rijden was. En als we er nu eens allemaal een sport van maakten om veilig te rijden? Want veilig rijden is - inderdaad - een hele sport, en niet iets voor ’mietjes’! Veilig rijden vereist nog veel meer sportieve vaardigheden dan het zogezegd ’sportief’ rijden van de ’te snel’-rijders. Naast scherpe aandacht, het vermogen tot anticiperen en snelle reflexen, vraagt het ook een serieuze zelfbeheersing. Want zelfbeheersing blijkt een nog veel grotere uitdaging te zijn dan de beheersing van een aantal paardenkracht onder de motorkap. Surf alstublieft naar de website van de ’Ouders van Verongelukte Kinderen’ en teken de SAVE-charte (Samen voor een veilig verkeer). Bedankt.' Catherine Paulus, mama van Tosca en Madeline. Onderteken het SAVE-charter op www.nieuwsblad.besave
(belga)